Το Σαββατοκύριακο ήρθε να μείνει στο σπίτι μου ο 5χρονος ανιψιός μου ο Νάσος. Ήταν κατενθουσιασμένος γιατί σήμερα θα κοιμόταν με την αγαπημένη του θεία. Σαν άρχισε να σουρουπώνει, λοιπόν, έβλεπα το προσωπάκι του να γίνεται ολοένα και πιο μελαγχολικό, να σκυθρωπιάζει και να του κόβεται η όρεξη για παιχνίδι.
Συνηθισμένη την νηνεμία πριν τη σκανδαλιά νόμιζα ότι ετοίμαζε το επόμενο «κόλπο γκρόσο». Όμως αντί αυτού, τον έβλεπα να κάθεται ήσυχος στο κρεβάτι και να κρύβεται με το παπλωματάκι του. Στην ερώτησή μου αν του έλειπαν οι γονείς του και ήθελε να επικοινωνήσει ή αν είχε στενοχωρηθεί με κάτι που είχα κάνει, εισέπραξα την απάντηση: «Πάλι νύχτωσε!»
Σκέφτηκα παιδάκι είναι, ζει με το φως της μέρας, φωτοσυνθέτει, έτσι έκανα κι εγώ. Μέχρι να έρθει το δεύτερο περιστατικό.
Χτύπησε το τηλέφωνο, το οποίο βρισκόταν στο διπλανό δωμάτιο, «Νάσο, τρέξε ο μπαμπάς», του είπα. «Όχι, δεν πάω, τρελή είσαι; Δεν βλέπεις ότι δεν έχει φως στο δωμάτιο!», φώναξε. Τότε βεβαιώθηκα ότι το πρόβλημα της αλλαγής στην συμπεριφορά του δεν ήταν άλλο από το ΣΚΟΤΑΔΙ.
Ο Νάσος είναι ένα έξυπνο, ζωηρό και θαρραλέο παιδί, το οποίο δεν είχα παρατηρήσει να έχει κάποια φοβία. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να το επισημάνω στους γονείς του.
Ρωτήσαμε την παιδοψυχολόγο στο σχολείο, η οποία μας διαβεβαίωσε ότι είναι μια φυσιολογική αντίδραση. Το παιδί μεγαλώνει, αφήνει την βρεφική ηλικία και αρχίζει να αποκτά συνείδηση του χωροχρόνου, δηλαδή να διαχωρίζει την ημέρα με τη νύχτα.
Πλέον δύναται να αντιληφθεί ότι κατά τη διάρκεια της ημέρας προγραμματίζουμε τις όποιες δραστηριότητές μας, όπως και εκείνο παίζει, αθλείται και γενικότερα δραστηριοποιείται μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα.
Αντιθέτως, τη νύχτα ξεκουραζόμαστε ή όπως λέμε «όλη η πλάση κοιμάται»… Ακριβώς αυτό πρέπει να του εξηγήσουμε ότι το σκοτάδι δεν κρύβει κινδύνους φροντίζοντας να νιώσει απόλυτα ασφαλές μέσα στην οικογενειακή εστία.
Γι’ αυτό, όταν το παιδάκι σας, σας πει «Μαμά, φοβάμαι το σκοτάδι!» μην ανάψετε πολυελαίους σαν της Μητρόπολης. Με ένα παραμύθι εξηγήστε του την φυσιολογική αλλαγή του χρόνου, διαλύστε του το μυστήριο που έχει το σκοτάδι και προτρέψτε το με μικρά παιδικά βήματα να προσπαθήσει να το συνηθίσει.
Μια πρόταση είναι να παίξετε μαζί του το παιχνίδι της «γιόγκα». Δηλαδή, ζητήστε του να κλείσει τα μάτια και μέσα στο σκοτάδι να προσπαθήσει να οραματιστεί παραμυθένιους κόσμους ή να κάνει ένα περίπατο μέσα στο δάσος ή σε ένα μέρος που θα ήθελε να πάει. Ακόμη μια ιδέα είναι να προχωράει στο σκοτάδι τραγουδώντας, για να διώξει το φόβο του.
Για το τέλος, ποτέ μην τρομάζετε το παιδί σας με τέρατα και «μπαμπούλες», ούτε να το αφήνετε να παρακολουθεί ταινίες ή κινούμενα σχέδια όπου πρωταγωνιστούν τέρατα και δράκοι, οι οποίοι κατοικούν στα σκοτεινά έγκατα και βγαίνουν μόνο στο σκοτάδι.
