.jpg)
Στις 23 Απριλίου 2016, ακριβώς έξι χρόνια μετά το δραματικό διάγγελμα του Γιώργου Παπανδρέου από το Καστελόριζο, κυκλοφορεί το βιβλίο «Game Over – Η αλήθεια για την κρίση», με το οποίο ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου αποτολμά να δώσει τη δική του εκδοχή για τo παρασκήνιο της περιόδου.
O πρώην υπουργός και… όψιμος συγγραφέας θεωρεί ότι «στόχος» αυτού του βιβλίου είναι το ευρύτερο κοινό και όχι μόνο οι οικονομολόγοι.
«Είναι μια προσωπική μαρτυρία με καταιγιστικό ρυθμό, είναι η αληθινή ιστορία της κρίσης, πέρα από μύθους, συνωμοσίες και εικασίες, γραμμένη με στόχο να συμβάλει στην τόσο απαραίτητη σήμερα αυτογνωσία, με αποκαλύψεις άγνωστων πτυχών απ’ όσα συζητήθηκαν και αποφασίστηκαν με ξένους ηγέτες και διεθνείς οικονομικούς παράγοντες» υποστηρίζουν οι υπεύθυνοι των Εκδόσεων Παπαδόπουλος. Σύμφωνα με πληροφορίες του «Έθνους», ο κ. Παπακωνσταντίνου κλείνει την αφήγησή του με τα γεγονότα του περασμένου Σεπτεμβρίου, δηλαδή με την υπογραφή του νέου μνημονίου και την προσφυγή στις κάλπες. Κι αυτό γιατί ο πρώην υπουργός πιστεύει ότι έτσι θα τεκμηριώσει τις ενέργειές τους πριν και μετά το Καστελόριζο.
Μιλά για «Τιτανικό» και τον τρόπο με τον οποίο εκτιμούσε πως θα τον αποφύγει, επιρρίπτει ευθύνες
στην Ε.Ε. και τις ΗΠΑ για τη μη αναδιάρθρωση του χρέους στο πρώτο μνημόνιο, αποκαλύπτει πως όλοι γνώριζαν ότι το πρώτο μνημόνιο δεν… «βγαίνει» (σ.σ.: όπως και αυτά που ακολούθησαν).
Η φράση «αναδιάρθρωση του χρέους» ήταν απαγορευμένη στις συνεδριάσεις του Eurogroup και, σύμφωνα με τον πρώην υπουργό, «την πρώτη φορά που αναφέρθηκε, από την ολλανδική αντιπροσωπεία, ο (τότε πρόεδρος της ΕΚΤ) κ. Τρισέ απείλησε πως θα φύγει».
«Η συζήτηση αυτή ”κόπηκε μαχαίρι”» τονίζει ο κ. Παπακωνσταντίνου, όταν «διεμηνύθη από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, εξαιρετικά έντονα, αλλά και από τις ΗΠΑ πως ό,τι και να συμφωνηθεί δεν υπάρχει περίπτωση σε αυτήν τη φάση να συζητήσουμε οτιδήποτε έχει να κάνει με απομείωση του χρέους».
Ο κ. Παπακωνσταντίνου αφήνει στην αφήγησή του σοβαρές αιχμές για το ΔΝΤ λέγοντας: «Όλοι γνώριζαν τον Φεβρουάριο του 2011 πως ο στόχος για έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις 50 δισεκατομμυρίων ευρώ δεν ήταν ρεαλιστικός. Είναι μια απόφαση που έρχεται από το ΔΝΤ, στην οποία εμείς αντιδράμε και λέμε είναι πάρα πολύ μεγάλο, δεν είναι ρεαλιστικό και η πρόταση αυτή έρχεται γιατί το ΔΝΤ βλέπει το θέμα της βιωσιμότητας και λέει ότι, εφόσον αποκλείεται αυτήν τη στιγμή να υπάρξει μια μετακύλιση ή αναδιάρθρωση του χρέους, πρέπει να δείξουμε στις αγορές ότι μέσα σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα από πώληση δημόσιων περιουσιακών στοιχείων θα μπορέσει να μειωθεί το χρέος 50 δισ., 20 μονάδες του ΑΕΠ.
»Αν καταφέρουμε να το κάνουμε αυτό, θα καθησυχάσει τις αγορές. Άρα κι εδώ το Ταμείο έρχεται, προτείνει κάτι το οποίο δεν είναι ρεαλιστικό και το ξέραμε όλοι μας, απλώς ελπίζαμε ότι αυτό θα αγοράσει λίγο χρόνο ως προς τις αγορές».
Μία εκ των βασικών παραδοχών του Γ. Παπακωνσταντίνου στο βιβλίο είναι πως «το πρώτο Μνημόνιο είχε λάθος συνταγή αλλά και επαχθείς όρους, χωρίς κανένα μέτρο για το χρέος. Καταλήξαμε όχι απλώς σε ένα πρόγραμμα που δεν είχε απομείωση χρέους, είτε με κούρεμα είτε με μετακύλιση σε μεταγενέστερο χρόνο των λήξεων των ομολόγων, αλλά όλοι ήξεραν ότι είχε χαρακτηριστικά τιμωρητικά».
Ο πρώην υπουργός υποστηρίζει ακόμα πως ο Όλι Ρεν είχε παραδεχτεί: «Δεν υπάρχει περίπτωση η Ελλάδα να αποπληρώσει, το ξέρουμε, αλλά οι χώρες λένε ότι αυτήν τη στιγμή το μόνο που περνάει από τα κοινοβούλιά τους είναι αυτό το πρόγραμμα, το άλλο θα το χειριστούμε στον δρόμο».
Όσο για τη στάση της Γερμανίας και της Γαλλίας, η λογική να μην μπει το Ταμείο στην κρίση της Ευρωζώνης υπήρξε μέχρι τον Απρίλιο του 2010. «Τη λογική αυτή θυμάμαι να μας τη μεταφέρει ο Σαρκοζί, στη συνάντηση που είχαμε μαζί του τον Απρίλιο» λέει ο συγγραφέας.
Και δύο εβδομάδες μετά, επιμένει ο κ. Παπακωνσταντίνου, «οι Γερμανοί, οι οποίοι μέχρι εκείνη τη
στιγμή έλεγαν το ίδιο ακριβώς, στο Eurogroup, και συγκεκριμένα η Άνγκελα Μέρκελ αποφάσισε πως ο μόνος τρόπος για να περάσει από τη γερμανική Βουλή κάτι το οποίο μέχρι τότε ξόρκιζε, την ανάγκη δηλαδή να βοηθήσει μια χώρα με χρήματα, ο μόνος τρόπος να πείσει τον γερμανικό λαό ήταν να δώσει τη σιγουριά ότι υπάρχει κάποιος ο οποίος θα είναι σκληρός σε αυτήν την ιστορία, και ο μόνος σκληρός της παρέας θα ήταν το ΔΝΤ».
Το ραντεβού με τον τότε διοικητή του Ταμείου το 2010 προετοιμάστηκε με πάσα μυστικότητα, καθώς «οποιαδήποτε δημόσια παρουσία των τριών μας και καταγραφή, την επόμενη μέρα θα είχε γίνει πρωτοσέλιδο». Έτσι, λοιπόν, η μυστική συνάντηση του Γιώργου Παπανδρέου με τον Στρος Καν, παρουσία του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, διεξήχθη στην… κουζίνα ενός εστιατορίου του Νταβός.
