Του Ειδικού Συνεργάτη
Όλοι το ξέρουν. Είναι κοινό μυστικό στον ευρύτερο και στενότερο πολιτικό χώρο. Στους χώρους της δημοσιογραφίας αλλά και σε όλο το φάσμα των ΜΜΕ. Στη συντριπτική πλειοψηφία των σκεπτόμενων Ελλήνων πολιτών που αφουγκράζονται σε καθημερινή βάση τα πολιτικά τεκταινόμενα. Η χώρα μας κυβερνάται από μισό Πρωθυπουργό.
Η παραίτηση στις 5 Αυγούστου του Γενικού Γραμματέα του Πρωθυπουργού Γρηγόρη Δημητριάδη, στην ουσία απέσπασε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη τον μισό πρωθυπουργικό του εαυτό. Στην κυβερνητική συνένωση αυτών των δύο αντρών μόνο θεολογική διάσταση μπορούσε να δοθεί: «τούτο νυν οστούν εκ των οστέων μου και σαρξ εκ της σαρκός μου» (Γένεσις Κεφ. 2, 23).
Άπαντες γνώριζαν ότι όλες οι αποφάσεις που λαμβάνονταν στο Μαξίμου είχαν μία και μόνο πηγή: τον Γ.Γ. του Πρωθυπουργού, Γρηγόρη Δημητριάδη. Προς αυτόν απευθύνονταν Υπουργοί , Βουλευτές και άλλοι κυβερνητικοί παράγοντες. Από αυτόν εκπορεύονταν, κατά συντριπτική πλειοψηφία, όλες οι εντολές, οδηγίες, πολιτικές κατευθύνσεις, τοποθετήσεις και διορισμοί των πάσης φύσεως διοικητικών παραγόντων όλων των βαθμίδων. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε Υπουργός αυτής της κυβέρνησης όταν δέχθηκε επικρίσεις για τις τοποθετήσεις διοικητών που έκανε «βρε παιδιά, μόνο δύο διόρισα εγώ, τους 98 τους διόρισε ο Δημητριάδης απευθείας από το Μαξίμου».
Ο Δημητριάδης δεν ήταν ο «αντ’ αυτού» του Κυρ. Μητσοτάκη. Ήταν ο «εξ εαυτού». Ο άνθρωπος που αποφάσιζε για όλους και για όλα. Ο άνθρωπος που έκανε όλες τις σημαντικές συναντήσεις, φανερές ή μυστικές. Ο «πολυπράγμων ανιψιός» όπως προσφυώς χαρακτηρίστηκε. Για όλα αυτά είχε την «εν λευκώ» συναίνεση του Πρωθυπουργού. Τον οποίο και προφανώς ενημέρωνε πριν ή μετά.
Οι πάντες επιζητούσαν να συναντηθούν με αυτόν. Έψαχναν τρόπο να τον προσεγγίσουν. Γιατί καλώς γνώριζαν ότι μόνο μέσω αυτού θα μπορούσαν να επιτύχουν τις επιδιώξεις τους. Τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.
Αυτό που αποκλήθηκε « Επιτελικό Κράτος» δεν ήταν τίποτε άλλο παρά, κατά συντριπτική πλειοψηφία, οι αποφάσεις του Γρ. Δημητριάδη.
Όμως ανάμεσα στις αποφάσεις αυτές ήταν και ο διορισμός μιας αμφιλεγόμενης προσωπικότητας: Του Διοικητή της ΕΥΠ Π. Κοντολέοντα. Ενός ατόμου που τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα εξ αρχής έντονα αμφισβητήθηκαν. Και που σαν αποτέλεσμα αυτών των επιλογών τελικά η χώρα αυτή οδηγήθηκε σε πράξεις που θέτουν σε κίνδυνο τη λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Με την υποκλοπή των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων του σημερινού Προέδρου του ΠΑΣΟΚ /ΚΙΝΑΛ Ν. Ανδρουλάκη.
Αυτή η πράξη παρακολούθησης στη συνέχεια έγινε και πράξη παράνομης γνώσης, κοινολόγησης και διάδοσης των προσωπικών δεδομένων του πολιτικού αυτού και μάλιστα των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων του. Δηλ. των δεδομένων που σύμφωνα με το άρθ. 9 του Ν. 4624/19 περί προστασίας των προσωπικών δεδομένων, είναι οι πολιτικές ή φιλοσοφικές πεποιθήσεις του ατόμου, τα δεδομένα σχετικά με την υγεία ή τη γενετήσια και σεξουαλική ζωή του ατόμου. Παράνομες πράξεις που τιμωρούνται, κατά το άρθ. 38, και σε βαθμό κακουργήματος ακόμη όταν θέτουν σε κίνδυνο την ομαλή λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση προφανώς την έθεσαν σε κίνδυνο αφού το παρακολουθούμενο πρόσωπο ήταν βουλευτής ελληνικού κόμματος και ήδη Πρόεδρός του.
Πως έγινε αυτό; Μα οι πολίτες αυτής της χώρας άκουσαν από το στόμα του Αναπληρωτή Κυβερνητικού Εκπροσώπου δημόσια να απειλεί τον κ. Ανδρουλάκη ότι « να έχει το θάρρος να κοινοποιήσει τα στοιχεία που θα τα μάθει μόνο ο ίδιος, καθώς είναι ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα…» Ευθεία ομολογία εγκλήματος με προφανώς πολλούς συμμέτοχους που οδηγεί και σε Ειδικό Δικαστήριο ακόμη.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αποκάλυψη αυτών των στοιχείων ήδη κινητοποίησε την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, αλλά και την αρμόδια Εισαγγελική Αρχή που διενεργεί επειγόντως ποινική προκαταρκτική εξέταση.
Με αυτά τα πολιτικο-ποινικά δεδομένα είναι προφανές ότι δεν μπορεί να γίνει πλέον επανένωση των «οστέων και της σαρκός». Άρα η χώρα δεν κυβερνάται υπό ενός κεντρικού «Όλου» αλλά ενός «Ημίσεως». Και αυτό δεν νοείται να υπάρχει πολιτικώς. Ούτε καν θεολογικώς.
