Δεν είμαστε υπεύθυνοι μόνο γι’ αυτό που κάνουμε αλλά και γι’ αυτό που δεν κάνουμε», συνήθιζε να ψέγει την ανθρωπότητα ο Γάλλος θεατράνθρωπος, ένα σωστό φαινόμενο δηλαδή που σπανίως έχει ξαναδεί το παγκόσμιο θέατρο.
Μολιέρος ήταν το θεατρικό και καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Γάλλου θεατρικού συγγραφέα (κωμωδιογράφου) και ηθοποιού Ζαν Μπατίστ Ποκλέν, ενός από τους κορυφαίους δραματουργούς όλων των εποχών.
Γεννημένος στο Παρίσι, στις 15 Ιανουαρίου 1622, ήταν γιος του βασιλικού επιπλοποιού Ζαν Ποκλέν και της Μαρί Κρεσέ, κόρης πλούσιας οικογένειας της γαλλικής πρωτεύουσας. Η μητέρα του πέθανε όταν ήταν 10 ετών και ο νεαρός Ζαν Μπατίστ μεγάλωσε με τον πατέρα του. Σπούδασε στο ονομαστό τότε Ιησουϊτικό Κολέγιο του Κλερμόν, από το οποίο αποφοίτησαν σημαντικές προσωπικότητες της Γαλλίας, όπως ο Βολταίρος.
Ο πατέρας του τον προόριζε για τη θέση του βασιλικού αρχιθαλαμηπόλου, αλλά ο Ζαν Μπατίστ είχε ιδιαίτερη κλίση στο θέατρο και μετά το τέλος των σπουδών του έφυγε από την πατρική οικία, συγκρότησε δικό του θίασο και άρχισε να παίζει διάφορα έργα, στην αρχή στο Παρίσι και στην συνέχεια στις γαλλικές επαρχίες. Τότε πήρε την απόφαση και υιοθέτησε το ψευδώνυμο Μολιέρος (Molière), για να μην προσβάλει το όνομα τής οικογένειας του, επειδή το επάγγελμα του ηθοποιού θεωρούνταν ατιμωτικό εκείνη την εποχή.
Στην αρχή ανέβαζε ξένα έργα. Το 1655, παρουσίασε την πρώτη του κωμωδία, με τίτλο «Ο Απερίσκεπτος», που σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Από τότε αρχίζει να κατακτά το θεατρόφιλο κοινό της Γαλλίας και με την πάροδο των ετών όλου του κόσμου.
Ο Μολιέρος θεωρείται από τους μεγαλύτερους και επιδραστικότερους θεατρικούς συγγραφείς όλων των εποχών και σημείο αναφοράς για τη νεώτερη κωμωδία. Τα έργα του με τη ζωηρή και θαυμάσια περιγραφή ανθρωπίνων τύπων, χαρακτήρων και ηθών, αποτέλεσαν για την εποχή εκείνη αληθινή επανάσταση. Επέδρασαν εξαιρετικά στη διαμόρφωση του νεώτερου θεάτρου, προπάντων της κωμωδίας και συγκινούν και στις μέρες μας το θεατρικό κοινό.
Τέτοια είναι η αποδοχή των έργων του, ώστε έχουν μεταφραστεί σε όλες σχεδόν τις γλώσσες του κόσμου. Στα ελληνικά έχουν μεταφραστεί και παρουσιαστεί σχεδόν όλα τα έργα του, αρχής γενομένης από τα πρώτα χρόνια του 19ου αιώνα. Τα σπουδαιότερα είναι: «Ο Απερίσκεπτος », «Ο Ταρτούφος», «Ο Φιλάργυρος» (ή «Ο Εξηνταβελώνης» στη μετάφραση του Κωνσταντίνου Οικονόμου των εξ Οικονόμων), «Δον Ζουάν» «Σχολείο Γυναικών», «Ο Μισάνθρωπος», «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» και «Ο Αρχοντοχωριάτης».
Ο Μολιέρος δεν υπήρξε μόνο μεγάλος συγγραφέας, αλλά και σπουδαίος ηθοποιός, αν και βίωνε μια αντίφαση. Ο ίδιος προτιμούσε να ερμηνεύει τραγικούς ρόλους, αλλά το γούστο της εποχής του ήταν εναντίον του.
Τα χρόνια της ζωής του δεν έμελλε να είναι πολλά, καθώς προσβλήθηκε από φυματίωση. Κατά τη διάρκεια της τέταρτης παράστασης του έργου του «Ο κατά φαντασίαν ασθενής», στις 17 Φεβρουαρίου 1673, ο Μολιέρος ερμηνεύοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο κατέρρευσε πάνω στην σκηνή. Μεταφέρθηκε στο σπίτι του, όπου και άφησε την τελευταία του πνοή.
Ενταφιάστηκε χωρίς χριστιανική κηδεία και όντας ηθοποιός απαγορευόταν εκ νόμου να ταφεί στο ιερό χώμα ενός νεκροταφείου. Η σύζυγός του ζήτησε από το βασιλιά Λουδοβίκο XIV να επιτρέψει μια απλή τελετή αργά τη νύχτα. Εκείνος δέχτηκε και ο Μολιέρος τοποθετήθηκε στο μέρος του νεκροταφείου που προοριζόταν για τα αβάπτιστα βρέφη. Σε εκείνη τη μυστική κηδεία παραβρέθηκαν πάνω από 800 άτομα. Το 1792 τα οστά του μεταφέρθηκαν στο μουσείο μνημείων της Γαλλίας και το 1817 μεταφέρθηκαν στο νεκροταφείο Le Père Lachaise. Λέγεται πως τη νύχτα που πέθανε, ο Μολιέρος φορούσε πράσινα ρούχα και έκτοτε υπάρχει η προκατάληψη πως το πράσινο χρώμα φέρνει κακοτυχία στους ηθοποιούς.
