Εφέτος κλείνουν 100 χρόνια από τη γέννηση της Μαρίας Κάλλας, μιας από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του λυρικού θεάτρου, που το όνομά της αγγίζει πλέον τα όρια του μύθου. Γι΄αυτήν έχουν γραφτεί πολλά. Για τη ζωή της, για τις σχέσεις της με τη μητέρα της, για τις σχέσεις της με τον Αριστοτέλη Ωνάση, αλλά και για τις σχέσεις της με την προσφορά της στην όπερα. Ο κ. Μιχάλης Δημητρίου είναι δημοσιογράφος. Της παλιάς γενιάς. Ανήκει σε εκείνη την χορεία των επαγγελματιών του κλάδου μας που η έρευνα, το ρεπορτάζ στην ιστορία, η αναζήτηση των πηγών, δηλαδή των ανθρώπων που γνωρίζουν και η ανάδυση της «χορογραφίας» της Κάλλας στα 54 χρόνια που έζησε, γίνεται με τον κλασικό τρόπο. Αποδομώντας τον μύθο και αναδεικνύοντας το πρόσωπο της Μαρίας Κάλλας στις πραγματικές του διαστάσεις.
Το αποτέλεσμα αυτής της σπουδαίας ερευνητικής και συγγραφικής προσπάθειας είναι το βιβλίο «”Δεν είμαι η Μαρία … είμαι η Κάλλας” – Η πραγματική της ζωή και οι μύθοι 100 χρόνων», που εκδόθηκε πριν από λίγες εβδομάδες από τις εκδόσεις Bell.
Χωρίς υπερβολή, μπορεί να πει κανείς, ότι το συγκεκριμένο έργο αποτελεί τη μείζονα βιογραφική έρευνα για την σπουδαία Ελληνίδα, που ενώ η αναγνώρισή της συνέβη στη διεθνή σκηνή, στην Ελλάδα πολεμήθηκε. Και μάλιστα από το «βαρύ πυροβολικό» του κεντροαριστερού Τύπου, τις εφημερίδες του Δημήτρη Λαμπράκη – «Τα Νέα» και «Το Βήμα». Ο κ. Δημητρίου περιγράφει με ενάργεια αυτήν την πολεμική, συμπληρώνοντας τη δύσκολη θέση στην οποία είχε περιέλθει ο γιος του εκδότη και διάδοχός του εν συνεχεία Χρήστος Λαμπράκης. Υπονοώντας μάλιστα ότι η πολεμική του πατέρα οφείλεται στην αντιπάθεια προς την επιλογή του γιου του, να μην ακολουθήσει τις παραινέσεις του και σπουδάσει νομικά και οικονομικά και αντιθέτως να τον συναρπάσει η κλασική μουσική.
Στην έρευνά του ο δημοσιογράφος φορά το ένδυμα του ιστορικού και αναζητά μαρτυρίες – δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει, η πρώτη του δουλειά, πριν από χρόνια, για την ιστορία του σοσιαλιστικού κινήματος έχει καταγραφεί στην ελληνική βιβλιογραφία. Στο επίκεντρο της αφήγησής του βρίσκεται το τελευταίο ελληνικό καλοκαίρι της Κάλλας στη Χαλκιδική, φιλοξενούμενη του κ. Κώστα Πυλαρινού με τη συντροφιά της Βάσως Δεβετζή και άλλων φίλων.
Άγνωστα περιστατικά ξεδιπλώνονται στις σελίδες του βιβλίου ανασυγκροτώντας τη ζωή και την προσωπικότητα της μεγάλη Ελληνίδας. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στον εκδότη Χρήστο Λαμπράκη που είχε δώσει πολλές, ενδιαφέρουσες πληροφορίες σχετικά στον τότε συντάκτη του «Βήματος». Το βιβλίο προλογίζεται από τον κ. Κώστα Πυλαρινό, πρόεδρο του Ιδρύματος Υποτροφιών Κάλλας – μετά τον Χρ. Λαμπράκη – και παλαιότερο φίλο της από τη δεκαετία του 1960.
Η συγκεκριμένη δουλειά του κ. Δημητρίου είναι αποτέλεσμα πολυετούς έρευνας, παρουσιάζει την αυθεντική προσωπικότητα της Μαρίας Κάλλας, με βάση πρωτογενείς πηγές, ντοκουμέντα και μαρτυρίες, σε αντίθεση με τους ψευδείς λαϊκισμούς και φαντασιώσεις όπως π.χ. «Ο πρόωρος θάνατος οφείλεται στον απελπισμένο έρωτα για τον Ωνάση» ή στην «εγκατάλειψη από τον Ωνάση», ότι η Κάλλας «υπήρξε μια γυναίκα, που δεν ανήκε ποτέ στον εαυτό της», ότι «η Μαρία θυσιάστηκε από την Κάλλας, με τίμημα την ανείπωτη, θανάσιμη μοναξιά», επιπλέον πως διατήρησε ανοιχτό πόλεμο μέχρι τέλους με τη μητέρα και την αδελφή της, πως πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής μετά τον Ωνάση στην κατάθλιψη, στο μαύρο μαράζι, με φαντασιώσεις μόνο σε παλιά μεγαλεία. Και άλλα ευφάνταστα και ανακριβή.
Πρόκειται για μία έκδοση ντοκουμέντο με στοιχεία μυθιστορίας – επικουρικά και μόνο – βασίζεται παράλληλα με τη συγκέντρωση ενός σπάνιου αρχείου με πρωτογενές υλικό από ΜΜΕ ελληνικά και διεθνή, ταινίες, τηλεοπτικές εκπομπές, βιβλία, προσωπικά αρχεία , σε σημαντικές μαρτυρίες στενών φίλων της επί δεκαετίες, όπως οι Χρήστος Λαμπράκης, Κώστας Πυλαρινός, Μιχάλης Κυριακίδης, Άντα Μαντικιάν, Στέλιος Παπαδημητρίου, Τρύφων Κουταλίδης, Α. Ποταμιάνος, Μιχάλης Κακογιάννης, Νικ. Λούρος κ.α. Με ορίζοντες αναφοράς όχι απλώς Ιταλία- Ελλάδα αλλά ολόκληρη την Δυτική Ευρώπη, την Λατινική Αμερική, τις ΗΠΑ, την ΕΣΣΔ και την Ιαπωνία.
Το βιβλίο έχει μια τελείως αντίθετη θεώρηση του βίου και της αυτογνωσίας της λ.χ. ανάμεσα στην καθημερινή γυναίκα Μαρία και τη μεγάλη σοπράνο του 20ού αιώνα (και όλης της Ιστορίας της Όπερας) Κάλλας. Κανένας μεγάλος διαιρετικός και συγκρουσιακός διχασμός, συχνά μέχρι ψυχοπαθολογίας της, επίμονος, δακρύβρεκτος και υπόβαθμο δεκάδων «σινερομάντζων μελωμένων» και λυγμικών δραμάτων.
Η ζωή της Κάλλας υπήρξε συναρπαστική όντως, με πλούσιες εναλλαγές, απορρίψεις, πικρίες αλλά και περιόδους λαμπρής αναγνώρισης, δόξας και βαθύτατης ικανοποίησης, φιλίας πολύχρονης και πάντα ψυχικής ανάτασης. Μιας μεγάλης εσωτερικής δύναμης σε κάθε πτώση και σκληρή δοκιμασία της. Ήταν και παρέμεινε μόνο η σπουδαία Κάλλας και ουδέποτε η «μίζερη Μαρία» τόσο προς όλους τους άλλους όσο και προς τον εαυτό της. Γι´αυτό οι φίλοι της, σταθεροί επί χρόνια, ήταν επίλεκτοι στον τομέα τους, όχι απλώς ένας κύκλος παρέας, χειροκροτητών και θαυμαστών. Με αυτούς τους αξιόλογους ή ξεχωριστούς αστειευόταν, περνούσε ώρες, αποκάλυπτε τον εαυτό της, απέρριπτε σταδιακά τη Μαρία.
