Η αείμνηστη Μελίνα είχε ενα κόλλημα με τους πεζόδρομους στην Αθήνα και βασικά όλοι ήμασταν μαζί της… λίγο αργότερα ο Στέφανος Μάνος έπαθε το ίδιο κόλλημα…. Δυστυχώς η Μελίνα δεν είναι πια μαζί μας ο κ. Μάνος δεν ασχολείται (πια) με δρόμους.
Μ’αρέσει να ταξιδεύω. Όπως και οι περισσότεροι φαντάζομαι (και όσοι δεν ταξιδεύουν , απλώς μένουν με την βεβαιότητα, ότι η γειτονιά τους κρύβει όλα τα μυστικά του κόσμου)…. Τέσπα….
Σε όποια λοιπόν πολιτισμένη χώρα κι αν έχω ταξιδέψει… η λέξη «πεζόδρομος» είναι ιερή… κάτι σαν τις αγελάδες στην Ινδία… εδω είναι ιερή όσο το αποτέλεσμα μιας ΕΔΕ που έφτασε στο κόκαλο, που δεν είναι ποτέ κόκαλο, γιατί απλούστατα τα μαλάκια δεν έχουν κόκαλα…
Μ αρέσει να φωτογραφίζω στην Ερμού. Όλοι είναι εκεί. Όλοι όμως… εκτός βέβαια από τους πολιτικούς που έχουν χάσει εδώ και καιρό την επαφή τους με την κοινωνία… και φυσικά δεν είναι ούτε η τηλεοράσεις, που αντιμετωπίζουν την Ερμού με ερωτήσεις τύπου: «Είναι καλές οι εκπτώσεις;», «Τί πρόγραμμα στην τηλεόραση βλέπετε;» Και όλοι οι φακοί κοιτούν προς την Βουλή…έχουν δηλαδή στην πλάτη τα όσα φοβερά γίνονται στον δρόμο του Απίθανου.
Μου πήρε πολύ καιρό να με αποδεχτούν ως μέλος τους…
Ποιοί; Μα οι άνθρωποι της Ερμού… κάθε τετραγωνικό της μέτρο (του πεζόδρομου εννοώ) είναι μια μικρή και εξαιρετικά κερδοφόρα επιχείρηση… από τον πιτσιρικά που πουλάει μαϊμού-γυαλιά… μέχρι τον ανάπηρο που κάθεται σε συγκεκριμένο πλακάκι του οδοστρώματος εδώ και χρόνια… Στα μαγαζιά βαράνε βασικά μύγες…
Το να κάθομαι λοιπόν στο πεζούλι της Καπνικαρέας και να τους φωτογραφίζω είναι μια πολύυυυυυυυυ μεγάλη επιτυχία μου… Με χαιρετούν… με κερνάνε στραγάλια… μου αφήνουνε την πραμάτεια «μισό λεπτό γιατί πάει να σκάσει η φούσκα μου, αδελφέ!»… μου δίνουν βερεσέ κ.λπ. αφού όμως με ξανα-καρα-τσεκάρανε πώς δεν είμαι εκεί για ρεπορτάζ, αλλά για φωτογραφίες… κι εγώ κρατώ τον λόγο μου και φωτογραφίζω χρώματα, καταστάσεις, αύρες, την αλήθεια δηλαδή.
Βλέπω τους συναδέλφους μου της τηλεόρασης να κάνουνε φτηνά γκαλοπάκια και τρελαίνομαι… Είναι κρίμα, για τα νέα αυτά παιδιά που δεν θα πάνε το όνειρο μακρυά…γιατί κάποιοι από τις γραφειάρες τους δεν έχουν ιδέα τί γίνεται στον έξω κόσμο. Ούτε σε ένα τηλεοπτικό συνεργείο δεν έκανε ποτέ εντύπωση, ότι αυτό δεν είναι πεζόδρομος, αλλά λεωφόρος ταχείας κυκλοφορίας και μάλιστα «προσοχή στα τριαξονικά!». Οποία ώρα κι αν πάω, γίνεται της μουρλής από αυτοκίνητα, φορτηγά, μηχανές, κυρίες και παππούδες που κορνάρουν γιατί οι πεζοί… μπαίνουν στον δρόμο τους….ταξί και πάνω από όλα …περιπολικά του Δήμου και της Αστυνομίας… Μόνο φανάρια που δεν έχουν βάλει.
Δεν κατάλαβα ποτέ γιατι τα περιπολικά της Αστυνομίας και του Δήμου πρέπει να κόβουνε βόλτες στον πεζόδρομο… Να κυνηγήσουν ποιόν με τα αυτοκίνητα;
Δεν είδα ποτέ σε πεζόδρομο του Λονδίνου, του Άμστερνταμ, του Βερολίνου, της Ρώμης τροχοφόρο μέσον… Ποτέ και για τίποτα και για κανέναν λόγο….
Και πως να γίνει η προμήθεια των καταστημάτων; Μου είπε με ύφος μπλαζέ ένας της Δημοτικής, καθώς μίλαγε στο κινητό, έχοντας παρκάρει στην Καπνικαρέα;
Ξέρω εγώ; Δεν είμαι καταστηματάρχης… αλλά κάπως θα την εχουνε βρει στο εξωτερικό την λύση. Οι προμήθειες γίνονται το βράδι…
Δεν γίνεται αυτό εδώ;
Σωστά… αλλά μην λέμε μετά ότι έχουμε υψηλούς δείκτες ανεργίας… γιατί αυτά είναι αντιστρόφως ανάλογα με τους δείκτες νοημοσύνης….
