Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Σήμερα ολοκληρώνεται η διλογία των αυτοτελών και αλληλοσυμπληρούμενων άρθρων μου
για την «Αναδιάρθρωση τού Ελληνικού Ποδοσφαίρου»
(το πρώτο μέρος -με τίτλο «Ο κουμπάρος τον κουμπάρο τρεις δωρεές την εβδομάδα»-
δημοσιεύθηκε την Παρασκευή
και μπορείτε -όταν ολοκληρώσετε την ανάγνωση τού παρόντος πονήματος-
να το διαβάσετε στον σύνδεσμο
https://www.zougla.gr/sports/article/o-koumparos-ton-koumparo-tris-dores-tin-evdomada).
«Αναδιάρθρωση» λοιπόν…
Μία πονεμένη ιστορία,
μία ακόμη πιστοποίηση τής τεταρτοκοσμικής νεοελληνικής μπανανίας.
Η διαχρονική πελατειακή σχέση που διέπει τούς πολιτικάντηδες και τον λαουτζίκο,
βρίσκει εδώ την απόλυτη ποδοσφαιρική εκδοχή της.
*** Οι όροι «Βλαχοδήμαρχος» και «Αρχοντοχωριάτης» ΔΕΝ επιτίθενται στην Ελληνική Επαρχία·
τουναντίον,
αυτό που κάνουν είναι να καταγράφουν
την οικτρή, θλιβερή και εκκωφαντικά αποτυχημένη προσπάθεια μερικών ψωνισμένων επαρχιωτών,
να μετατρέψουν τον κοντόφθαλμο παγανισμό τους σε συνώνυμον με την Αστικότητα.
Και αν η συγκεκριμένη νοοτροπία ήταν -έστω εν’ μέρει- δικαιολογημένη
σε παρελθούσες δεκαετίες όπου ο κόσμος ζούσε κυρίως στα χωριά,
τώρα που διάγουμε την Εποχή τού Διαδικτύου και τής Παγκοσμιοποίησης
φαντάζει πλέον τραγική.
Μιλάμε για μία αποκρουστική και μεσαιωνική αντίληψη περί Τοπικισμού,
η οποία συνοδεύεται από το -κλασικό πλέον- Ρουσφέτι
(παρεμπιπτόντως, να ενημερώσω τούς βλαχύμαγκες νεοέλληνες,
ότι το «ρουσφέτι» που τόσο πολύ αγαπούν να μετέρχονται
προκειμένου να κρύβουν τις προσωπικές τους ανεπάρκειες,
είναι τουρκική λέξη·
άλλος ένας ποταπός ενδοτισμός τού Νεοέλληνα,
που -ενώ παριστάνει τον ανώτερο από τούς «Τουρκαλάδες»-
υϊοθετεί και εφαρμόζει τις πιο φτηνιάρικες μεθόδους τής «τουρκαλάδικης» κουλτούρας).
Βεβαίως,
οφείλουμε -προκειμένου να είμαστε ιστορικώς σφαιρικοί και συνεπείς-
να τονίσουμε ότι η μεγάλη ζημιά προεκλήθη στην Ελληνική Κοινωνία
από τα χρόνια που ανέλαβε τη διακυβέρνηση τής χώρας ο (Ψευτο)σοσιαλισμός.
Ο Νεοέλληνας Κτηνοβάτης εν’ μία νυκτί εβαπτίσθη «Αστός»,
το «χαρτάκι» από την «Κλαδική» έγινε πιο ισχυρό από κάθε Πανεπιστημιακό Πτυχίο.
Φυσικά, υπήρχε η σχετική προεργασία στις μεταπολεμικές δεκαετίες,
καθώς το έδαφος είχε λειανθεί επιμελώς από τούς κατά τόπους πολιτικάντηδες·
αυτοί οι χυδαίοι λαϊκιστές ήταν που συνήργησαν στο έπακρο,
ώστε συχνά η Επαρχία να μετατρέπεται σε «Καρικατούρα Αστικότητας».
Η βίαιη αστυφιλία, η βίαιη αστικοποίηση,
ήταν οι σπασμωδικές απαντήσεις μίας επαρχίας
που επεχειρούσε αμήχανα να αντισταθεί
στον βίαιο συγκεντρωτισμό τής Πρωτεύουσας Αθήνας.
Δεν έφταιγε η Αθήνα για την αδικία·
οι δομές τού Νεοελληνικού Κράτους είναι -από συστάσεώς του- σαθρές.
*** Υπ’ αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο που ορίζει η καθεστηκυΐα νοοτροπία,
όσα συμβαίνουν γύρω από την «Αναδιάρθρωση τού Ελληνικού Ποδοσφαίρου»
είναι απολύτως αντιπροσωπευτικά τής συνολικής και πολυδεκαετούς κατάντιας.
Εδώ μιλάμε για μπανανία περιωπής,
που έχει υπερβεί ακόμη και τα πιο σκληροπυρηνικά λατινοαμερικανικά πρότυπα·
η Νεοελλάδα έχει φτάσει να είναι παράδειγμα προς αποφυγήν
ακόμη και για τις χώρες που είναι «παραδείγματα προς αποφυγήν»
(ήδη οι πρεζέμπορες στην Κολομβία χρησιμοποιούν τη φράση «Ελλάδα γίναμε»).
Σε ποια σοβαρή χώρα γίνεται σχεδόν κάθε χρόνο «Αναδιάρθρωση»;
Είναι τόσο τραγικό, που φτάνει να είναι κωμικό.
Είναι τόσο τραγικό, και όμως είναι η Πραγματικότητα.
Το Ποδόσφαιρο είναι ένα ζωντανό και διαρκώς μεταβαλλόμενο κύτταρο,
και ως εκ τούτου αυξάνουν διαρκώς οι ανάγκες για ρουσφέτια.
Σε ποια σοβαρή χώρα και σε ποιο ποδόσφαιρο που σέβεται τον εαυτό του,
οι ομάδες τής κορυφαίας Λίγκας είναι τη μία χρονιά 16, την επόμενη 18,
τη μεθεπόμενη 16, κατόπιν 14 (και πάει λέγοντας)..;
Σιγά μην καταδεχθούν η «Premier League», η «Bundesliga», η «Primera Division»
να μετατρέπονται σε κακόγουστες «ζωοπανήγυρεις».
*** Κατόπιν τούτων, πάμε να μιλήσουμε απολύτως πρακτικά…
Το πρώτο βήμα που πρέπει να γίνει,
είναι να υπάρξει συνταγματική δέσμευση-κατοχύρωση
ότι η «(όποια) «Αναδιάρθρωση» θα έχει ισχύ 10ετίας ή 20ετίας
ΚΑΙ για τη «Σουπερλίγκα» ΚΑΙ για τις κατώτερες εθνικές κατηγορίες.
Το δεύτερο βήμα
-το οποίο, αυτονοήτως, θα εμπεριέχεται στη σχετική νομοθέτηση,
και θα χτυπάει το Κακό στη ρίζα του-
είναι ο αριθμός των ομάδων.
Ο αριθμός των ομάδων στην κορυφαία τη τάξει κατηγορία,
δημιουργεί όλα τα προβλήματα και τις καταστροφικές συνεπαγωγές τους·
όλα γίνονται για το «μαρούλι»,
οπότε η ανάγκη για ρουσφέτι είναι διαρκής
και έτσι ευνοείται σε απόλυτο βαθμό η ύπαρξη παραρτημάτων.
Το ανακύπτον ερώτημα, λοιπόν, είναι σαφές..:
«Πόσες ομάδες πρέπει να αγωνίζονται στη “Superleague”;».
Η απάντηση έρχεται από την υπάρχουσα εμπειρία..:
«10, ή 12 (το πολύ). ΤΕΛΟΣ.».
…
10 ομάδες
4 γύροι (χωρίς «play–offs», ενδεχομένως με «play–outs»).
36 αγωνιστικές.
Πολλά ντέρμπι.
Κατακόρυφη αύξηση τού ενδιαφέροντος.
Κατακόρυφη αύξηση των πιθανοτήτων για αμφίρροπο πρωτάθλημα.
Κατακόρυφη μείωση των παραρτημάτων.
Επίσης,
προκειμένου να μειώνονται οι πιθανότητες
για ύπαρξη αδιάφορων ομάδων στις τελευταίες αγωνιστικές,
οι θέσεις που θα οδηγούν σε υποβιβασμό
-είτε απ’ ευθείας,
είτε δυνητικά (μέσω «play outs» απέναντι σε συλλόγους τής κατώτερης κατηγορίας)-
να είναι δύο ή τρεις.
Μάλιστα, ο βραχνάς που λέγεται «αδιάφορες ομάδες» μπορεί σχεδόν να εξαλειφθεί,
αν δοθεί οικονομικό κίνητρο
στις ομάδες που θα βρίσκονται κάτω από τη μέση τού βαθμολογικού πίνακα,
με βάση τη συγκομιδή βαθμών.
Παραδείγματος χάριν,
όσες ομάδες δεν καταφέρνουν να καταλάβουν μία θέση που οδηγεί στην Ευρώπη
και συνάμα δεν βρίσκονται στη ζώνη τού υποβιβασμού,
να εισπράττουν από τη «Λίγκα» ένα ποσό που θα εξαρτάται από τούς βαθμούς τους:
Α) από 35-40 βαθμούς, bonus 100.000 ευρών
Β) από 40-45 βαθμούς, bonus 200.000 ευρών
Γ) από 45-50 βαθμούς, bonus 300.000 ευρών
(έτσι,
δίνοντας η «Λίγκα» λίγα χρήματα παραπάνω
-καθώς αν εξαιρέσουμε τις ομάδες με τα ευρωπαϊκά εισιτήρια
και αυτές που θα βρίσκονται στη ζώνη τού υποβιβασμού,
οι ομάδες που θα δικαιούνται κάποιο bonus, θα είναι δύο ή τρεις το πολύ-
εξασφαλίζεται η ύψιστη ανταγωνιστικότητα).
…
12 ομάδες
Δύο γύροι (με «play–offs» και με «play–outs»).
6 ομάδες στα «play–offs», 6 ομάδες στα «play–outs».
32 αγωνιστικές (22+10).
Πολλά ντέρμπι.
Κατακόρυφη αύξηση τού ενδιαφέροντος.
Κατακόρυφη αύξηση των πιθανοτήτων για αμφίρροπο πρωτάθλημα.
Σημαντική μείωση των παραρτημάτων.
Φυσικά,
προκειμένου να μειωθούν οι πιθανότητες ύπαρξης παραρτημάτων και αδιάφορων ομάδων,
θα πρέπει να υπάρχει κι εδώ το αντικίνητρο τής διευρυμένης ζώνης υποβιβασμού,
αλλά και το κίνητρο με το bonus συγκομιδής βαθμών.
…
*** Αυτές είναι οι δύο λύσεις.
10, ή 12 ομάδες (το πολύ),
και, όποια επιλογή προκριθεί,
να ισχύει μέσω συνταγματικής κατοχύρωσης επί μία 10ετία (τουλάχιστον).
Μόνο έτσι θα επέλθει διαφάνεια στο Ελληνικό Ποδόσφαιρο
και θα διαλυθούν στα εξ’ ων συνετέθησαν τα γνωστά και μη εξαιρετέα παραρτήματα
(τα οποία παραρτήματα,
μαζί με την «Εγκληματική Οργάνωση» που τα κατευθύνει,
θα πρέπει να πάνε να αγωνίζονται
στο πρωτάθλημα των σωφρονιστικών ιδρυμάτων τής Μαλαισίας).
Όσο για αυτούς που θέλουν 16 ή 18 ομάδες στη «Superleague»,
καλύπτουν πίσω από τη δήθεν σπουδή τους
για «εκτενή αντιπροσώπευση στο κορυφαίο πρωτάθλημα τής χώρας»,
τα άδηλα και δόλια συμφέροντά τους.
Η «Ψωροκούλαινα»
(δεν λέω «Ψωροκώσταινα», καθώς τώρα δεν είναι «Κώστας» στην πρωθυπουργία),
δεν αντέχει να έχει στην πρώτη εθνική κατηγορία της
όσες ομάδες έχουν τα προηγμένα πρωταθλήματα τής Αγγλίας, τής Γερμανίας, τής Ισπανίας.
Δεν χωράει πληθυσμιακή σύγκριση,
δεν χωράει σύγκριση σε επίπεδο κουλτούρας,
δεν χωράει σύγκριση σε επίπεδο διαφάνειας,
δεν χωράει σύγκριση σε επίπεδο θεάματος και σεβασμού στο Άθλημα.
Συνεννοηθήκαμε;
Ο Αθλητάμπουρας
