Ο Αθλητάμπουρας

Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους

*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…

*** Η ζωή έχει αποδείξει ότι ξέρει να συνδέει τα Ασύνδετα·
και μάλιστα, το κάνει με τούς πλέον σουρεαλιστικούς τρόπους.
Πώς σχετίζονται, λοιπόν,
το επανακάμψαν ντέρμπι Π.Α.Ο.Κ.-Άρης,
οι καφρίλες ανάμεσα σε Π.Α.Ο.Κ. και Α.Ε.Κ.,
το δίπολο «Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός»,
ο πάλαι ποτέ κολλητός μου, ο Λάμπρος, και το τάβλι..;
Κι όμως, όλα συνδέονται με τον μαγικό τρόπο που λέγεται «Ζωή».
Ξεκινάμε…

*** Εν’ αρχή, θα σάς πω μία προσωπική μου ιστορία…
Με τον πάλαι ποτέ κολλητό μου, τον Λάμπρο,
είχαμε δύο τεράστιες αντιπαλότητες..:
Στις Ομάδες και στο Τάβλι.

Παίζαμε ισάξιο τάβλι·
ο καθένας είχε το δικό του στυλ,
και αυτό το στοιχείο
-σε συνάρτηση με την ισοδυναμία μας,
αλλά και με το γεγονός ότι το τάβλι ήταν μία ακόμη αρένα, ένα ακόμη γήπεδο,
όπου θα επικρατούσαμε ο ένας επί τού άλλου ως εκπρόσωποι των ομάδων μας-
δημιουργούσε μία εκρηκτική χημεία
και έδινε άγρια ομορφιά στις παρτίδες μας.

Είναι αξιοσημείωτο ότι ακόμα και τις αναμετρήσεις μας,
τις είχαμε προσαρμόσει σε συνθήκες διπλών αγώνων νοκ-άουτ φάσης·
παίζαμε δύο παρτίδες στα 7 (νικηφόρα) και ο χαμένος κερνούσε.
Εάν, λοιπόν, έχανες στην πρώτη παρτίδα με 7-4,
έπρεπε στη δεύτερη να κέρδιζες με 7-3
(ή και 8-4,
διότι υπήρχε και τέτοια περίπτωση,
αν έφτανες στο 6 και έπαιρνες «διπλό» το επόμενο),
ώστε να ήσουν ο τελικός νικητής.

Η κόντρα μας εμπεριείχε… αβυσσαλέο μίσος·
το «μίσος» που τρέφουν μεταξύ τους οι δύο όψεις τού ίδιου νομίσματος.
Μετρούσαμε «νίκες-ήττες»
και είχαμε φτάσει να έχουμε πάνω από 500 έκαστος·
κάθε νίκη έφερνε ηδονή, κάθε ήττα έφερνε καψούρα (και καζούρα).

Η Κορυφαία Στιγμή και μία από τις -(λέμε τώρα)- μεγαλύτερες καύλες τής ζωής μου,
ήρθε ένα βράδυ όπου όλα μοιάζαν’ εξαιρετικώς δυσοίωνα.
Έχω χάσει στην πρώτη παρτίδα με 7-6
και πρέπει στη δεύτερη να νικήσω με δύο πόντους διαφορά (και άνω).
Όμως, τα πράγματα συνεχίζουν να μην πάνε καλά·
έχω φτάσει στη δεύτερη παρτίδα να χάνω με 6-0 (!)
και πλέον η μοναδική μου διέξοδος είναι να νικήσω με 8-6.
Το έργο μου είναι έτσι κι αλλιώς βάρβαρα δύσκολο,
αλλά φτάνει η στιγμή που γίνεται (;) ακατόρθωτο.
Παίζουμε «πλακωτό» και μού πιάνει τη «μάνα».
Χάνω 6-0 και μού πιάνει τη «μάνα».
Καταλαβαίνουμε για τι μιλάμε;

Πλέον,
έχω μία απειροελάχιστη πιθανότητα να διασωθώ
και το παιχνίδι να κηρυχθεί ως «μη γενόμενο»,
εάν τού πιάσω κι εγώ τη δική του «μάνα».
Δεν είμαι «ψημένος» στην περιοχή του· μόνο τρεις «πόρτες» έχω κάνει.
Ο Λάμπρος έχει ήδη αρχίσει το χοντρό δούλεμα
και με την άνεση που τού δίνει η κατάσταση ρίχνει τα ζάρια.
«Χτυπάει» στις «πόρτες» μου, αλλά έχει μεγάλα περιθώρια ακόμη.
Ρίχνει και ξαναρίχνει, αλλά συνεχίζει να «χτυπάει» στις «πόρτες» μου,
ενώ εγώ προσπαθώ να τον αποκλείσω στην περιοχή του
και να τον αναγκάσω να αφήσει εκτεθειμένη τη «μάνα».
Και ναι, μετά από πάμπολλες ζαριές τα καταφέρνω.

Και πάλι, μοιάζει να μην έχει γίνει κάτι σοβαρό· εξακολουθώ να χάνω 6-0.
Όμως, η Τύχη έχει στείλει ήδη το μήνυμά της·
δεν το ξέρω εκείνην τη στιγμή,
αλλά -όπως αποδεικνύεται στη συνέχεια- είναι η βραδιά μου.
Παίρνω την παρτίδα με 8-6
και ο Λάμπρος είναι στα πρόθυρα ψυχολογικής και σωματικής κατάρρευσης.
Φεύγει από το σπίτι μου στις 3 τη νύχτα
(διότι συνηθίζαμε να παίζουμε βράδυ)
και ξέρει ότι αυτό που έχει πάθει
είναι μία ανεπανάληπτη ισόβια «μαύρη σελίδα» γι’ αυτόν
και μία ανεπανάληπτη ισόβια «χρυσή σελίδα» για εμένα.
Δεν θα κοιμηθεί από τη στεναχώρια του,
δεν θα κοιμηθώ από τη χαρά μου.
Αυτή η Καύλα και αυτή η Καψούρα
μπορούσε να υπάρξει μόνο μέσα από την «Ύπαρξη τού Δίπολου».

Να λοιπόν γιατί σάς είπα ετούτην την προσωπική ιστορία·
από τη μία, για να διατυμπανίσω το «Κατορθωτόν τού Ακατόρθωτου»,
το «Πιθανόν τού Απίθανου»,
και από την άλλη, για να τονίσω την «Καύλα τού Δίπολου»! 

*** Ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός συγκροτούν
το «Απόλυτο Δίπολο» τού Ελληνικού Ποδοσφαίρου.
Από χθες, όμως, επανέκαμψε και το δεύτερο τη τάξει δίπολο,
το «Π.Α.Ο.Κ.-Άρης».

Σίγουρα έλειψε και στις δύο μεγάλες ομάδες τής Θεσσαλονίκης ετούτο το «μίσος»·
μάλιστα, είμαι βέβαιος ότι περισσότερο έλειψε στους φίλους Παοκτζήδες,
διότι είχαν αναγκαστεί αυτό το έντονο συναίσθημα
να το αντικαταστήσουν με την Απαξίωση·
μία απαξίωση που αποτελούσε το φυσικό επακόλουθο τής παρακμής τού Άρη.

Θα χρειαστεί κάποιος καιρός μέχρι να αναθερμανθεί αυτό το υπέροχο «μίσος»,
διότι οι «εραστές» βρίσκονται τώρα σε μία επανατοποθέτηση
και σε ψυχολογική επαναπροσαρμογή.
Η φλόγα δεν έχει σβήσει, διότι ο προ-ορισμός της είναι να μη σβήσει·
δεν γουστάρουμε με όλους να έχουμε άσβεστο μίσος και αδυσώπητη κόντρα·
αυτά τα ορίζει η Χημεία και εμείς απλώς ακολουθούμε τις επιλογές της.

*** Μ’ αυτά και μ’ αυτά, συνειδητοποίησα δύο συγκλονιστικές αλήθειες..:

ΠΡΩΤΗ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ
Ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός είναι Εραστές.
Ο Π.Α.Ο.Κ. και ο Άρης είναι Εραστές.
Μιλάμε για την πλέον απενοχοποιημένη μορφή λανθάνουσας ομοφυλοφιλίας
(η οποία λανθάνουσα ομοφυλοφιλία
δεν θέλει ιδιαίτερη αντίληψη και οξύνοια να εντοπιστεί,
αν δώσουμε μία στοιχειώδη σημασία στα συνθήματα τής εκάστοτε εξέδρας·
συνθήματα στα οποία κυριαρχεί το ρήμα
από το οποίο προέρχεται το ουσιαστικό «γάμος»).

ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ
Η Α.Ε.Κ. είναι ορφανή
(όπως και ο Ηρακλής είναι ορφανός στη Θεσσαλονίκη).

«Η Α.Ε.Κ. είναι Ορφανή!».
Μόλις το συνειδητοποίησα,
μόλις εμπόρεσα να το συλλάβω σε όλην του την έκταση,
ανατρίχιασα.
Και ανατρίχιασα,
διότι αβίαστα και ακαριαία συνυπελόγισα τις Ρϊζες τής Α.Ε.Κ..
Η Προσφυγιά! Η Ορφάνια! Η Α.Ε.Κ.!

Μοιάζει ο ερχομός τού Άρη να είναι το αντίδοτο
στις καφρίλες που έχουν συμβεί κατά το τελευταίο διάστημα
ανάμεσα στον Π.Α.Ο.Κ. και στην Α.Ε.Κ.·
η αλήθεια είναι ότι
-δεδομένων των συνθηκών που υπεδαύλισαν την κόντρα-
περισσότερο ο Π.Α.Ο.Κ. έδειξε να τρέφεται από αυτήν·
απολύτως φυσιολογικό,
διότι ο Π.Α.Ο.Κ. είναι που αναζητά τον εαυτό του σε ένα «δίπολο».
Ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός, ο Π.Α.Ο.Κ., ο Άρης,
έχουν «Δίπολο DN.A.»·
αντιθέτως (και αυτό που θα πω, το λέω με συγκίνηση),
η Α.Ε.Κ. έχει το «DN.A. τής Ορφάνιας».

Αχ, βρε έρμη Α.Ε.Κ., πόσο θα ’θελες να σε μισεί κι εσένα κάποιος…
Πόσο δεν σε έχουμε καταλάβει,
τις νύχτες που δακρύζεις επειδή δεν βρέθηκε να μισεί κάποιος κι εσένα.

Αχ, ρε Α.Ε.Κ., είσαι Ορφανή από Μίσος κι από Έρωτα!
ΣΥΓΓΝΩΜΗ, ΡΕ Α.Ε.Κ.!

Ο Αθλητάμπουρας