Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Αυτή η Εθνική Ελλάδος μπάσκετ
θα μπορούσε να είναι καταθλιπτική ηρωΐδα σε μυθιστόρημα τού Αύγουστου Κορτώ·
μία όμορφη και ταλαντούχα γυναίκα
που μπλέκει με κάποιον άντρα που δεν είναι τού επιπέδου της
και εν’ τέλει οδηγείται στην (αυτο)καταστροφή.
Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος αποκλεισμού ολοκληρώθηκε, λοιπόν.
Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα
απέτυχε να νικήσει την Τσεχία με την απαιτούμενη διαφορά των 12 πόντων
και επιστρέφει στην πατρίδα έχοντας πάρει ένα ηχηρό και οδυνηρό μάθημα.
Παρακολουθώντας τη χθεσινή αναμέτρηση,
αισθάνθηκα ότι το συμπέρασμα
που όλοι μας -είτε λίγο, είτε πολύ- είχαμε υϊοθετήσει
και έλεγε ότι η πρόκριση χάθηκε στον αγώνα με τη Βραζιλία,
ήταν -έστω εν’ μέρει- λανθασμένο.
Θέλεις νίκη με 12 πόντους
απέναντι σε μία ομάδα που το ρόστερ της υστερεί καταφανέστατα
σε σύγκριση με το δικό σου.
Γυροφέρνεις σε αυτό το όριο για μεγάλο διάστημα τού αγώνα,
καταφέρνεις δύο φορές να πιάσεις τον επιθυμητό στόχο σου,
αλλά αποτυγχάνεις.
Όπως απέτυχες με τη Βραζιλία (εκεί, με διαφορετικό τρόπο, βεβαίως),
το ίδιο συμβαίνει κι εδώ.
Ως εκ’ τούτου, αποδεικνύεται ότι δεν ήσουν για παραπάνω,
και το μόνο που σού απομένει ως παρηγοριά,
είναι να λες ότι τα παιδιά δώσαν’ και την ψυχή τους στο συγκεκριμένο ματς
(που πράγματι έτσι συνέβη)
και να διαμαρτύρεσαι για τα κομβικά διαιτητικά λάθη
που οδήγησαν στην αποβολή τού Γιάννη με πέντε φάουλ.
Όμως, τούτη είναι μία απολύτως εσφαλμένη προσέγγιση,
η οποία το μόνο που κάνει είναι να κρύβει το πρόβλημα·
όταν κλοτσάς την τύχη σου,
είναι νομοτελειακό ότι κάποια στιγμή θα σε κλοτσήσει κι αυτή.
Ε, μη βαφτίζεις ως «ατυχία» το γεγονός ότι η τύχη σου σε εκδικείται
για την κακομεταχείριση που τής επεφύλαξες·
τα ’θελες και τα ’παθες.
*** Συνελόντι ειπείν,
η αιτία για τον αποκλεισμό τής Εθνικής μας, έχει ονοματεπώνυμο:
Θανάσης Σκουρτόπουλος.
Σε αυτό το σημείο θέλω να μοιραστώ μαζί σας
τα συναισθήματα που ανέπτυξα για τον ομοσπονδιακό προπονητή
αμέσως μετά την τραυματική ήττα από τη Βραζιλία.
Άπαντες, μύστες τού μπάσκετ και απλοί φίλαθλοι, γνώστες και μη,
αντιληφθήκαμε τα ολέθρια λάθη που διέπραξε ο «κόουτς» σε εκείνο το ματς·
το δριμύ άρθρο που είχα γράψει,
ερχόταν να συνταιριάξει με τη συνολική βοή εναντίον τού Σκουρτόπουλου,
ο οποίος δεχόταν ομοθυμαδόν και εν’ χορώ επιθέσεις.
Ζορίστηκα. Προβληματίστηκα.
Ναι, τον θεωρούσα ανάξιο για τη θέση του,
αλλά πλέον η κατάσταση αποκτούσε χαρακτηριστικά ανθρωποφαγίας·
αυτό που συνέβαινε ήταν εξαιρετικά στενάχωρο και (μού) παρήγαγε ενοχές.
Συνάμα,
ενώ αναμφιβόλως και πανθομολογουμένως
είχαμε προπονητή κατώτερο τού ρόστερ,
από πολλούς φιλάθλους διατυπωνόταν ένα επιχείρημα που εφάνταζε ατράνταχτο
και ήταν ταυτοχρόνως βαθιά μειωτικό και σχεδόν αθωωτικό..:
«Τι φταίει ο Σκουρτόπουλος; Αυτοί που τον επέλεξαν φταίνε.».
Εννοείται ότι φταίνε ΚΑΙ αυτοί που τον επέλεξαν·
φυσικά και έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης
η Ομοσπονδία και ο πρόεδρός της, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος.
Όμως, μετά από διεξοδική ανάλυση τού ζητήματος,
καταλήγω και πάλι ότι ο βασικός υπαίτιος είναι ο Σκουρτόπουλος,
ο οποίος -είτε από έλλειψη αυτογνωσίας, είτε από υπέρμετρη φιλοδοξία-
δέχθηκε να αναλάβει ένα πόστο που βάσει τεκμηρίων δεν το άξιζε.
Όταν το μεγαλύτερο οδηγικό επίτευγμά σου
είναι να έχεις πιάσει με το «Yugo» 50 χιλιόμετρα στην Εθνική Οδό,
είναι εγκληματικό -και καθόλου «YOLO»-
να μεταπηδάς στη «Lamborghini» και στη «Bugatti Veyron»
ή να δηλώνεις συμμετοχή στο «Ράλι Ακρόπολις».
Η παντελής απουσία εμπνευσμένης καθοδήγησης από τον πάγκο,
η κάκιστη διαχείριση στην αναμέτρηση με τη Βραζιλία,
η πολυσυζητημένη δήλωση «Άλλο είχαμε σχεδιάσει και άλλο έγινε…»
για την τελευταία φάση τού αγώνα,
η ανεκδιήγητη δήλωση «Αν μού βρείτε τρία γκαρντ, θα τούς βάλουμε…»
πριν από το «ματς δίχως αύριο» με την Τσεχία,
η προβληματική επάνδρωση τού ρόστερ και οι εμμονές
(επί παραδείγματι,
πήρε τον Βασιλόπουλο και τον έβαλε συνολικώς τέσσερα λεπτά στο τουρνουά,
άφησε στην Αθήνα τον Μήτογλου,
ξεχνούσε στον πάγκο τον πάντοτε ενεργειακό, δυναμικό και αυταπαρνητικό Θανάση,
ενώ μετέτρεψε σε «ιερή αγελάδα» και σε «τοτέμ» τον Παπανικολάου,
αφήνοντάς τον να σπάει τα καλάθια),
και -πάνω απ’ όλα- η αδυναμία αξιοποίησης τού Γιάννη Αντετοκούνμπο,
πιστοποιούν με εκκωφαντικό τρόπο
ότι ουδόλως ήταν ανάλγητη η συλλογική κριτική που ασκήθηκε στον Σκουρτόπουλο.
Και κάτι ακόμη, υπό μορφή ρητορικού ερωτήματος..:
Υπάρχει έστω κι ένας Έλληνας που να πιστεύει
ότι αν στον πάγκο τής Εθνικής
δεν βρισκόταν προπονητής μηδαμινού (διεθνούς) κύρους,
αλλά ένας «Στιβ Κερ», ένας «Ομπράντοβιτς», ένας «Ιτούδης»,
θα δινόταν το πέμπτο -και μάλιστα, ανύπαρκτο- φάουλ στον Γιάννη;
Ούτε κατά διάνοια.
*** Καταλήγοντας…
Το μεγαλύτερο μάθημα που πήρε η Εθνική Ομάδα είναι… ο Θανάσης Σκουρτόπουλος.
Βεβαίως, ουδείς έχει υπογράψει προκαταβολικώς συμβόλαιο με την Επιτυχία,
αλλά σίγουρα υπάρχουν προπονητές -και γενικότερα, επαγγελματίες-
που τουλάχιστον απηλαύνουν τον «Σεβασμό τής Αποτυχίας».
Αυτό σημαίνει σε απλά Ελληνικά,
πως όλοι έχουμε δικαίωμα στην Αποτυχία,
αρκεί να μην κάνουμε -έστω άθελά μας- τα πάντα για να την… επιτύχουμε.
Διότι όπως λέει και μία θυμόσοφη ρήση..:
«Όταν μπεις σε λάθος τρένο, όλοι οι σταθμοί θα είναι λάθος.».
Και οι νοούντες νοήτωσαν…
(το τεράστιο κεφάλαιο «Γιάννης Αντετοκούνμπο»
θα το αναπτύξουμε διεξοδικά στο αυριανό άρθρο)
Ο Αθλητάμπουρας
