Το κράτος υπερέχει της τρομοκρατίας, της μαφίας, κάθε παρανομίας διότι παίζει φανερά και κυριλάτα μ’ όλα τα ατού. Δικαιοσύνη, αστυνομία, νομοκρατία κι αν χρειαστεί με την πιο ακραία μορφή βίας, το στρατό. Και άμα λάχει το κράτος, σε κάποιο βαθμό, ανοίγει νταραβέρι από θέση ισχύος με το παρακράτος.
Αυτά πάνε πακέτο, άλλωστε. Κράτος και παρακράτος. Κόσμος και υπόκοσμος. Νομιμότητα και παρανομία. Όπως, από την άλλη, για να διατηρεί τις θέσεις της στο παιχνίδι η μαφία έχει σουλουπωθεί κοινωνικά και κρατάει δεσμούς συνεργασίας με την πολιτική εξουσία.
Από πιτσιρικάδες ακούγαμε ότι οι μεγαλύτεροι γκάγκστερ στις ΗΠΑ ήταν ο Τζων Ντίλιγκερ και ο Αλ Καπόνε, του οποίου η ημέρα γέννησης, σήμερα 17 Ιανουαρίου, το 1899, μας δίνει την αφορμή να πλησιάσουμε τη μέγιστη τούτη εγκληματική μορφή. Ναπολιτάνος, όχι Τσιτσιλιάνος, ο Αλ Καπόνε, παιδί της ποτοαπαγόρευσης, πραγματικά φωτίζει το πόσο άλλαξε το κοινωνικό γίγνεσθαι, σε λίγες μόλις δεκαετίες.
Σικάγο, 1929. Ο Αλ καθάρισε τη μπουγάδα με το πιο μεγάλο κόλπο. Το πιο μεγάλο φονικό. Έμεινε στην Ιστορία του οργανωμένου εγκλήματος σαν το μεγαλύτερο ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Παγίδευσε όλους τους αρχηγούς συμμοριών σ’ ένα γκαράζ και τους θέρισε με ατελείωτες σφαίρες. Σαν τα έργα στο σινεμά.
Ο ΙΤΑΛΟΣ Αλ Καπόνε, την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου απογειώθηκε, γράφει ο apodytiriakias.gr
