Είχα πολλά χρόνια να επισκεφθώ το Παρίσι. Από τη δεκαετία του ’70… Αυτό που είδα έμοιαζε με την σκιά του, η μέρα με την νύχτα όπως συνηθίζουμε να λέμε στην Ελλάδα, για να δώσουμε μία τάξη μεγέθους της απόστασης των δύο εικόνων.
Η παρακμή της παγκοσμιοποίησης είναι περισσότερο από φανερή στην πόλη του φωτός, όπου τα φώτα χαμηλώνουν αισθητά στα πιο ωραία κομμάτια της.
Πάει περίπατο ο ρομαντισμός, η αίσθηση του “καρτιέ λατέν”, η διασκέδαση, η αρχοντιά, ο αέρας της και η υπεροχή όπως την αισθανόσουν μπαίνοντας από την πρώτη στιγμή. Τώρα είναι η πόλη του Αλιάγα που την “έκανε”, των έγχρωμων μπράβων έξω από τα ξενοδοχεία, των αλγερινών οδηγών που κορνάρουν συνεχώς κι αν κλείσεις τα μάτια νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο Κάιρο, των μπάτσων παντού με το δάχτυλο στην σκανδάλη, του “φαστ φουντ” και των Γιαπωνέζων που μοιάζουν με “λαπ τοπ”. Όλοι στο χρώμα του γκρι με γαλάζιο πουκάμισο…
Κάπνισμα έξω από τα καφέ σαν τα πρεζόνια- αυτό έτσι κι αλλιώς είναι πλέον καθεστώς στην Ευρώπη- με εκατομμύρια αποτσίγαρα στο πεζοδρόμιο, διασκέδαση μέτρια, καθαριότητα μέτρια, ακρίβεια μέτρια, φινέτσα αρκετή, η μόνη που έχει απομείνει και δε λέει να πάρει δρόμο λόγω των αποθεμάτων του παρελθόντος…
Το Παρίσι δεν είναι σίγουρα η “Γκαλερί Λαφαγιέτ” ούτε ο πύργος του “Άιφελ”. Είναι κάτι παραπάνω που τότε το έβλεπες και τώρα το ψάχνεις.
Κάθε φορά που επέστρεφα πίσω, είχα την αίσθηση μίας απόστασης σαράντα ετών. Εδώ και μερικά χρόνια κάνω τον σταυρό μου γιατί καθυστερώντας -όπως σε όλα -να μπεί στους ρυθμούς της παγκοσμιοποίησης η Ελλαδίτσα μας, γίνεται πιο ελκυστική…
Προτείνω να πανηγυρίσουμε που μένουμε πίσω!..
