Ώρα 3:10 το μεσημέρι, άντε σχεδόν τη φάγαμε και τη σημερινή ημέρα δουλειάς. Χτυπάει το κινητό, στην άλλη άκρη ο σύζυγός σου, ο οποίος σε προειδοποιεί να είσαι ψύχραιμη για ό,τι ακούσεις… Η πρώτη σκέψη: τα παιδιά είναι καλά; «Μην ανησυχείς, απλώς διέρρηξαν το σπίτι μας», η απάντηση.
Απλώς…
Φεύγεις πανικόβλητος, η απόσταση… ατελείωτη λόγω κίνησης, όμως καταφέρνεις κάποια στιγμή να φτάσεις…
Παρατηρείς την πόρτα, την ασφαλείας, την απαραβίαστη με την τρίαινα, τους πύρους γύρω γύρω και τις τέσσερις στροφές κλειδώματος…
Δεν έχει… ίχνος παραβίασης, ούτε καν η κλειδαριά… Βάζεις το κλειδί σου και ξεκλειδώνεις, όπως κάνεις καθημερινά…
Λεηλασία, είναι η σκέψη, μετά την πρώτη εικόνα… Τα δάκρυα τρέχουν απ’ τα μάτια άθελά σου. Προσπαθείς να σκεφτείς λογικά, είμαστε όλοι υγιείς… Τα υλικά αγαθά μικρή σημασία έχουν…
Προχωράς στα υπνοδωμάτια… Όλα άνω κάτω… Ντουλάπες ανοικτές, παιδικά ρουχαλάκια στο πάτωμα, κουτάκια και θήκες από χρυσαφικά, τσάντες, πορτοφόλια…
Αρχίζεις να ψάχνεις τι σου λείπει… Φυσικά όλα τα πολύτιμα αντικείμενα: lap top, video camera, τιμαλφή και χρήματα έχουν κάνει… φτερά. Φτερά, όμως, έχουν κάνει και τα… αρώματα, αλλά και η πολύτιμη Louis Vuitton τσάντα σου. Δεν μπορείς, ξεσπάς σε νευρικά δυνατά γέλια…
Οι κλέφτες είναι επιλεκτικοί! Δεν πήραν τα μικρά επώνυμα τσαντάκια, όπως δεν πήραν το παλιό lap top και την ψηφιακή, αλλά όχι και τόσο σύγχρονη, φωτογραφική μηχανή…
Ψάχνεις στην… κρυψώνα που είχες βάλει τους σταυρούς των παιδιών και τα τρία χρυσά δαχτυλίδια. Τα βρίσκεις στη θέση τους και χαμογελάς, γιατί κατάφερες να ξεγελάσεις τους κλέφτες…
Ωπ! Πέρασε η ώρα, ήρθε ο μικρός από το σχολείο και δεν πρόλαβες να του εξηγήσεις τι συνέβη. Μπαίνει στο σπίτι, απροετοίμαστος και σοκάρεται… Πώς να εξηγήσεις σ’ ένα 6χρονο παιδί ότι κάποιοι εισέβαλαν στο σπίτι μας και πήραν τα πράγματά μας; Τι να απαντήσεις στο γιατί; Και πώς να το παρηγορήσεις και να το πείσεις ότι θα συνεχίσουμε να μένουμε σε αυτό το σπίτι, γιατί είναι το σπίτι μας, όταν μέσα στους λυγμούς του σου λέει ότι δεν θέλει πια να μένει εκεί…
Νιώθεις αδύναμος…
Και στο τέλος αναρωτιέσαι; Τι έκανα λάθος; Τι μέτρα θα μπορούσα να είχα πάρει και δεν τα πήρα; Τα παράθυρα ήταν καλά ασφαλισμένα, η πόρτα ασφαλείας (η απαραβίαστη), τέσσερις φορές κλειδωμένη, και ο συναγερμός σε λειτουργία…
Ναι, αλλά όλα αυτά είναι 8 χρόνων, οι κλέφτες έχουν… εξελιχθεί. Έπρεπε και εσύ να έχεις εξελιχθεί…
«Πρώτη φορά ανοίγουν με αυτό τον… χειρουργικό τρόπο σπίτι. Οι κλέφτες είναι πάντα ένα βήμα μπροστά από τα τελευταία μέτρα ασφαλείας που μπορείς να πάρεις» σου λένε από την αστυνομία.
Κι εσύ πώς μπορείς να προστατευτείς;
Απλώς δεν μπορείς…
