Είναι από τις ειδήσεις που σου προκαλούν έναν κόμπο στον λαιμό. Άνθρωποι σαν τον Δημήτρη Μητροπάνο, είναι οικείοι. Τους νιώθεις δικούς σου, γιατί μέσα από τα τραγούδια τους μίλησαν για τον δικό σου πόνο, τον δικό σου καημό, τον δικό σου έρωτα.
Πόσο μάλλον όταν έχεις γνωρίσει έναν τέτοιο άνθρωπο και εκτιμάς περισσότερο.
Είχα την τύχη να τον γνωρίσω τον Μητροπάνο, τον …άρρωστο “γαύρο’ στο κανάλι που ήταν καλεσμένος σε μία εκπομπή. Η ώρα της εγγραφής ήταν ίδια με την ώρα ενός κλασσικού ποδοσφαιρικού ντέρμπι, ανάμεσα στην μεγάλη του αγάπη τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ.
Όλοι εμείς που εργαζόμασταν στο κανάλι, είχαμε πάρει θέση μπροστά από τις τηλεοράσεις για να δούμε τον αγώνα. Τα προγνωστικά έδιναν κι έπαιρναν και τα στοιχήματα για το πόσα γκολ θα μπουν έπεφταν βροχή. Όταν ξαφνικά ένας συνάδελφος Αεκτζής, πήρε τον λόγο και με έπαρση αναφώνησε: η Αεκάρα σήμερα θα ρίξει τρία γκολ!
Τότε μια φωνή από πίσω μας, βαριά αλλά και γνώριμη, ακούστηκε να λέει: και μετά ξύπνησες….
Ήταν ο Δημήτρης Μητροπάνος, που δεν είχαμε καταλάβει από την ένταση του αγώνα ότι ήταν μαζί μας και… πήρε αμέσως θέση για την έκβαση του αγώνα. Καθίσαμε δίπλα και πανηγυρίζαμε μαζί κάθε φορά που έβαζε γκολ η ομάδα. Έκανε σαν μικρό παιδί. Απλός, ομιλητικός, με το τσιγάρο πάντα στα χείλη να “σιχτιρίζει” όπως όλοι οι φίλαθλοι όταν ο παίκτης δεν παίζει καλά και να επιβραβεύει τις καλές προσπάθειες.
Έτσι ήταν ο Μητροπάνος που γνώρισα εγώ. Ένας δικός μας άνθρωπος, απλός, εγκάρδιος και με χαμόγελο.
Ίσως ήταν ο τελευταίος από τους μεγάλους λαϊκούς τραγουδιστές που με τα τραγούδια τους μίλησαν στην ψυχή του Έλληνα και τον έκαναν να ξεφεύγει από τα πολλά προβλήματά του κατά καιρούς.
Με τον Μητροπάνο, ταξιδέψαμε, πονέσαμε, κλάψαμε, ερωτευτήκαμε και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε. Γιατί τα τραγούδια που αφήνει παρακαταθήκη, θα ακούγονται για πολλά χρόνια ακόμη.
Καλό ταξίδι Δημήτρη.
