του Κώστα Μπετινάκη
Για όσους δεν το έχουν καταλάβει, οι ΗΠΑ βρίσκονται σε πόλεμο στη Συρία.
Για να επιβεβαιωθεί πως κάτι παράξενο συμβαίνει με τους Αμερικάνους ηγέτες, αμέσως μετά την ανάληψη των προεδρικών καθηκόντων τους στις 20 Ιανουαρίου.
Έτσι ξεχάστηκαν -ως ουδέποτε να είχαν ειπωθεί – οι αντιπολεμικές υποσχέσεις του Ντόναλντ Τραμπ ως προεκλογική ρητορική.
Ο Μπιλ Κλίντον ήταν γνωστός για τις μαχητικές απόψεις του εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ. Κι όμως ήταν εκείνος που είχε φουντώσει τον πόλεμο στα Βαλκάνια, είχε διατάξει να βομβαρδίσουν οι ΗΠΑ το Σουδάν και το Αφγανιστάν.
Ο Τζορτζ W. Μπους είχε προεκλογικές διακηρύξεις απομονωτισμού, αλλά μετά την 11/9 μπήκε στα ναρκοπέδια του Ιράκ και του Αφγανιστάν.
Ο Μπαράκ Ομπάμα είχε κερδίσει τις προεδρικές εκλογές το 2008, θεωρούμενος ως ο «υποψήφιος της Ειρήνης», ιδιαίτερα σε αντιπαράθεση με τον αντίπαλό του στη διεκδίκηση της αμερικάνικης προεδρίας, πολεμοχαρή γερουσιαστή Μακέιν. Είχε βουτήξει όμως κι αυτός πιο βαθιά στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, δημιούργησε την κρίση στη Λιβύη και την αμερικάνικη ανάμειξη στον πόλεμο της Συρίας.
Έτσι φτάσαμε στον Ντόναλντ Τραμπ, που περιστοιχισμένος από στρατηγούς -αφού είχε υποσχεθεί να μην αναμειχθεί στους «ξένους πολέμους»- τελικά ακολούθησε τις συμβουλές τους: «Για να κερδίσεις τους πολέμους που έχουν αρχίσει οι ΗΠΑ χρειάζεται η αποστολή κι άλλων στρατιωτικών δυνάμεων και λίγος ακόμη χρόνος για να σταθεροποιηθούν τα πράγματα».
Ασχέτως αν αυτή η πολιτική είχε έως τώρα αποτύχει. Είναι, ωστόσο, προς το συμφέρον του συμπλέγματος της πολεμικής βιομηχανίας και των πολιτικών σχεδιασμών των νεοφιλελευθέρων.
Ύστερα δεν θα πρέπει να ξεχνούν οι ΗΠΑ πως με την προβολή ενός «κακού» – του γκροτέσκου προκλητικού Βορειοκορεάτη ηγέτη- στέλνονται προειδοποιητικά μηνύματα σε Ρωσία και Κίνα. Όλα αυτά υποκρύπτουν την ισχύ που διαθέτει το «βαθύ αμερικάνικο κράτος» και τη δυνατότητα άσκησης επιρροής στους προέδρους, εκ των οποίων ουδείς υπήρξε βετεράνος δύσκολης (ορισμένοι ούτε απλής) στρατιωτικής θητείας.
Η απευθείας αμερικάνικη ανάμειξη στον πόλεμο της Συρίας (που κάποιοι εξακολουθούν να τον αποκαλούν «εμφύλιο») ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2015, όταν ο Λευκός Οίκος (επί Ομπάμα) ανακοίνωσε πως θα αρχίσει αεροπορικές επιδρομές για να υποστηρίξει τους αντικαθεστωτικούς αντάρτες στη Συρία. Για να αντιστρέψει τη δυσμενή τους θέση σ’ έναν πόλεμο που τους είχε στείλει η Ουάσινγκτον από το 2011 για να ανατρέψουν το «ΜΗ ΑΡΕΣΤΟ καθεστώς Άσαντ», τόσο για τους Αμερικάνους όσο και για τους Ισραηλινούς.
Έτσι τον περασμένο Απρίλιο, για πρώτη φορά από το ξεκίνημα του πολέμου, το Πεντάγωνο εξαπέλυσε 59 πυραύλους Τόμαχοκ εναντίον συριακής αεροπορικής βάσης.
Τον περασμένο μήνα, η αμερικανική αεροπορία έπληξε τουλάχιστον τέσσερις φορές συριακές κυβερνητικές στρατιωτικές δυνάμεις. Για να τη μιμηθούν άλλες πέντε φορές οι Ισραηλινοί.
Η κλιμάκωση αυτή προκάλεσε έντονη αντίδραση από τη Ρωσία: Η Μόσχα απείλησε να δράσει εναντίον κάθε αεροσκάφους της «συμμαχίας των προθύμων» που πετά πάνω από τη δυτική Συρία, μετά την κατάρριψη από αμερικάνικο F-18 Hornet συριακού βομβαρδιστικού SU-22.
Κάτι που θα είχε επικίνδυνα ενδεχόμενα, ακόμη και αυτό της αμερικανο-ρωσικής σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή.
ΟΙ ΗΠΑ παγώνουν τα σχέδια για κατάληψη της ΝΑ Συρίας
Για ορισμένους ανεξάρτητους παρατηρητές στις ΗΠΑ, το Πεντάγωνο έχει αρχίσει να εγκαταλείπει τη μάταιη προσπάθεια διατήρησης των στρατιωτικών θέσεων από τις αμερικάνικες ειδικές δυνάμεις στα ιρακινο-συριακά σύνορα κοντά στην al-Tanf, στη ΝΑ Συρία.
Στην αρχή οι αμερικάνικες δυνάμεις είχαν βομβαρδίσει τον συριακό στρατό, όταν πλησίασαν τις θέσεις τους, αλλά γρήγορα διαπίστωσαν ότι είχαν σχεδόν περικυκλωθεί και εντελώς αποκοπεί από τον Βορρά σε μια εν τέλει άχρηστη στρατηγικά περιοχή, δίπλα στην έρημο.
Πηγή χάρτη: Al Watan Online
Το Al-Tanf είναι η περιοχή όπου βρίσκονται τα δύο μπλε βέλη στο κάτω μέρος του χάρτη και σύντομα θα αλλάξει χρώμα (θα κοκκινίσει), καθώς θα περάσει πάλι στον έλεγχο των κυβερνητικών συριακών δυνάμεων.
Το αρχικό αμερικάνικο σχέδιο ήταν να κινηθούν από το Al-Tanf προς Βορρά, με κατεύθυνση τον Ευφράτη ποταμό, και να ελέγξουν ολόκληρη την περιοχή της νοτιοανατολικής συριακής ακτής.
Οι συριακές δυνάμεις όμως και οι σύμμαχοί τους με ανέλπιστη κίνηση απέτρεψαν το αμερικάνικο σχέδιο αποκόπτοντας τις αμερικάνικες δυνάμεις από τον δρόμο προς τον Ευφράτη, ως τα σύνορα με το Ιράκ αλλά και τη δυνατότητα να συναντηθούν με τις μαχόμενες δυνάμεις των Κούρδων.
Νέα αναφορά, που δημοσιεύεται στο «Foreign Policy», περιοδικό που απηχεί τις απόψεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, δείχνει πως ήδη δεν κρύβεται η αλλαγή στην αμερικάνικη εξωτερική πολιτική.
Ο Αμερικάνος υπουργός Εξωτερικών Ρεξ Τίλερσον φέρεται να είπε στον γ.γ. του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτιέρες -σε ιδιαίτερη συνάντησή τους στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ- την περασμένη εβδομάδα, ότι «η τύχη του προέδρου Άσαντ βρίσκεται στα χέρια της Ρωσίας» και ότι «οι προτεραιότητες της διακυβέρνησης Τραμπ περιορίζονται να υπερασπισθούν το Ισλαμικό Χαλιφάτο (ΙSIS). Την αποκάλυψη έκαναν διπλωματικές πηγές που γνωρίζουν για τη στροφή της αμερικάνικης πολιτικής.
Για ορισμένους Ρώσους σχολιαστές, αυτή θα είναι (σχεδόν) η 100ή φορά που η Ουάσινγκτον αλλάζει τον προσανατολισμό της πολιτικής της απέναντι στη Συρία.
Υπενθυμίζεται πως τον περασμένο Απρίλιο ο Ρ. Τίλερσον είχε πει πως «δεν βλέπει κάποιο ρόλο στη Συρία για τον Άσαντ» και πως «η ρωσική κυβέρνηση θα πρέπει να εξετάσει προσεκτικά αν θα συνεχίσει να υποστηρίζει το καθεστώς της Δαμασκού».
Χώρια που τον ίδιο μήνα ο Τίλερσον είχε δηλώσει στην εκπομπή του Τζορτζ Στεφανόπουλου στο ABC πως «η διακυβέρνηση Τραμπ δεν επιδιώκει καθεστωτική αλλαγή στη Συρία και δεν έχουν αλλάξει τα στρατιωτικά της δεδομένα».
Εκτός αν πραγματικά η Ουάσινγκτον τελικά κατάλαβε πως έχει μπλέξει για τα καλά στο μπερδεμένο κουβάρι της Συρίας και προτιμά να τα μαζεύει και να αποδεσμευθεί, χωρίς να χρεωθεί και την ήττα του ISIS, αφήνοντας την τύχη του Άσαντ σε ρωσικά χέρια.
