Η σφαγή στο Γούλιτς σόκαρε το Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά ήταν ακριβώς το είδος της επίθεσης για την οποία οι επικεφαλής των υπηρεσιών ασφαλείας ανησυχούσαν εδώ και καιρό ότι θα συμβεί. Αυτό τονίζει σε άρθρο του ο αρχισυντάκτης του BBC Ντόμινικ Κασιάνι, αναφέροντας ότι η σφαγή ενός στρατιώτη συνάδει με την πεμπτουσία της βίαιης ιδεολογίας της αλ Κάιντα και το πώς την αντιλαμβάνονται οι οπαδοί της – τόσο στη Βρετανία όσο και σε άλλα δυτικά κράτη.
«Βασική αρχή των τζιχαντιστών», λέει ο Κασιάνι, «είναι ότι αντιτάσσονται στην παρουσία της Δύσης στον μουσουλμανικό κόσμο. Μερικές φορές εννοούν την πολιτιστική ρύπανση, για παράδειγμα τις μισόγυμνες ποπ σταρ που κάνουν δορυφορικά τον τηλεοπτικό γύρο του κόσμου. Όμως, σύμφωνα με τους πιο ριζοσπάστες τζιχαντιστές, αυτό που πρέπει να αντιμετωπιστεί είναι η παρουσία των ξένων στρατιωτών – των ορατών εχθρών του Ισλάμ. Η σχετική επιχειρηματολογία συχνά υποστηρίζεται στο Διαδίκτυο από αποτρόπαιες εικόνες βασανισμού και σφαγής γυναικών και παιδιών. Προκαλούν την οργή κι ένα αίσθημα φλεγόμενης αδικίας, το είδος της αδικίας που πείθει τον κόσμο ότι “κάτι πρέπει να γίνει αμέσως”».
O Kασιάνι συνεχίζει γράφοντας: «Η ουσία της τρομοκρατίας είναι ότι αυτή η αίσθηση αδικίας γίνεται εφαλτήριο ψυχολογικών ασταθειών στο μυαλό κάποιου που πιστεύει ότι η τυφλή βία μπορεί να φέρει δικαιοσύνη. Ο Μπιλάλ Αμπντούλα ήταν ο Ιρακινός γιατρός που προσπάθησε να βάλει βόμβες στα αεροδρόμιο του Λονδίνου και της Γλασκώβης το 2007. Στη δίκη του μίλησε ξεκάθαρα για το πώς κατέληξε οπαδός της βίας, λόγω της αντίληψης ότι οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί περισσότερο δολοφονούσαν τους συμπατριώτες του, παρά απελευθέρωναν μια χώρα από έναν δικτάτορα. Στη Βρετανία συχνά μουσουλμάνοι διαδηλώνουν εναντίον στρατιωτών που επιστρέφουν από το Αφγανιστάν. Η δυσκολία για τις Αρχές έγκειται στο να αποδείξουν ποιος απλώς εκτονώνεται και ποιος μπορεί να συνιστά δημόσιο κίνδυνο. Αυτό που κάνει τη δουλειά δυσκολότερη είναι ότι οι συνωμότες εργάζονται όλο και περισσότερο μόνοι τους, χωρίς καθοδήγηση από την εναπομείνασα ηγεσία της αλ Κάιντα».
Στη συνέχεια ο αρθρογράφος σημειώνει: «Η οργή για τον ρόλο του βρετανικού στρατού στο εξωτερικό έχει καταγραφεί από καιρό. Το 2007, σε μια από κοινού έρευνα της αστυνομίας και του MI5, συνελήφθη ένας άνδρας από το Μπέρμινχαμ που ήθελε να απαγάγει έναν Βρετανό στρατιώτη. Ο Παρβιζ Καν ήθελε να μιμηθεί τους Ιρακινούς τζιχαντιστές: να αποκεφαλίσει έναν Βρετανό στρατιωτικό, να μαγνητοσκοπήσει την πράξη του και να την αναρτήσει στο Διαδίκτυο. Σήμερα εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης. Το πιο γνωστό ανάλογο περιστατικό συνέβη στις 5 Νοεμβρίου 2009 στη στρατιωτική βάση του Φορτ Χουντ στις ΗΠΑ, όπου 13 άνθρωποι δολοφονήθηκαν από τον παλαιστινιακής καταγωγής Αμερικανό στρατιωτικό ψυχίατρο Νιντάλ Μαλίκ Χασάν, ο οποίος είχε “ριζοσπαστικοποιηθεί” από έναν κληρικό της αλ Κάιντα. Πιο πρόσφατα, μέλη ισλαμιστικών ομάδων στη Βρετανία δικάστηκαν και φυλακίστηκαν διότι σχεδίαζαν τρομοκρατική επίθεση στο Γούτον Μπάσετ, την πόλη όπου φθάνουν αεροπορικώς οι σοροί των νεκρών Βρετανών στρατιωτών από το Ιράκ και το Αφγανιστάν».
«Μία είναι η δικαιολογία που μονίμως επικαλούνται όσοι εξτρεμιστές εμπλέκονταν σε τέτοια τυφλά πλήγματα: ο στρατός των Δυτικών έφερε τον πόλεμο σε μουσουλμανικές χώρες, συχνά δολοφονώντας αμάχους. Τώρα οι Δυτικοί θα πληρωθούν με το ίδιο νόμισμα» καταλήγει ο Βρετανός αναλυτής.
Επιμέλεια: Μάριος Μπουμπής
