Ο κόσμος δεν φοβάται πλέον το κούρεμα των καταθέσεών του, διότι πολύ απλά δεν έχει καταθέσεις. Ο πολύς ο κόσμος, να εξηγούμεθα, γιατί υπάρχουν κι εκείνοι που διαθέτουν, συνεχίζοντας να ζουν με την ψευδαίσθηση ότι η κρίση θα περάσει με μικρές ή μεγάλες απώλειες.
Ο κόσμος δεν φοβάται τις ελληνικές τράπεζες, επειδή έχει ξεχάσει πλέον πού βρίσκονται. Ούτε οι τράπεζες φοβούνται τις κινήσεις πανικού των καταθετών τους, εφόσον οι καταθέτες έχουν μετατραπεί σε είδος υπό εξαφάνιση.
Δυστυχώς, η κατάρρευση της οικονομίας και η συνεχιζόμενη ύφεση δεν επιτρέπουν όνειρα για προοπτική ανάκαμψης σε εθνικό ή πανευρωπαϊκό επίπεδο. Είναι φανερό ότι βρισκόμαστε ενώπιον ενός ενδεχόμενου οικονομικού κραχ, το οποίο ο κάθε απελπισμένος οικονομολόγος βαπτίζει όπως θέλει, καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια να μην ξεχάσει όσους κανόνες εφαρμοσμένης οικονομίας διδάχτηκε στο πανεπιστήμιο.
Με κατάρρευση ή μη του υπαρκτού καπιταλισμού η κρίση βαθαίνει και κανένας δεν μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι θα κλείσει αναίμακτα. Το απεύχεται κάθε λογικός άνθρωπος, όμως η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι. Φαίνεται, τελικά, ότι η ανθρωπότητα, κάθε φορά που φθάνει σε αδιέξοδο, καταφεύγει μοιραία στην παράνοια της βίας. Βία ακραία, που μπορεί να τρομοκρατήσει το πλήθος άμεσα και να το «συνετίσει» εκτονώνοντας αποτελεσματικά την οργή του από τη συνεχιζόμενη απροκάλυπτη ληστεία εις βάρος του. Ληστεία χωρίς κουκούλες με τις φάτσες των επιτρόπων, υπαλλήλων του ΔΝΤ και της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας.
Αξίες που καταρρέουν με πάταγο, αφήνοντας άναυδους τους θιασώτες τους. Η καλή Ρωσία του σοσιαλισμού, η Αμερική του σκληρού καπιταλισμού, η Ευρώπη των λαών και η Κίνα του Μάο.
Ποιος μπορούσε, άραγε, να πιστέψει πριν από μόλις λίγα χρόνια ότι θα έβλεπε στην Αθήνα, εκτός από δυστυχείς φυγάδες των εθνών, Αλβανούς τουρίστες, Κινέζους επενδυτές, Ευρωπαίους μετανάστες και Ρώσους μεγιστάνες.
Η Κύπρος ήταν μόνο η αρχή. Ακολουθούν Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ελλάδα. Αυτά είναι τα… σιγουράκια, οι εκπλήξεις έπονται και φοβάμαι να τις περιγράψω. Εάν δεν κουρέψουν τα χρέη των χωρών, θα αναγκασθούν να κλαδέψουν την οργή των λαών και τότε… αλίμονο!
Ο Μάιος είναι μήνας καθοριστικός.
