«Μαμά, φοβάμαι να ανέβω στο δέντρο».
Ανώριμος γονιός: «Μα είναι δυνατόν, τι φοβάσαι μεγάλο παιδί; Δεν υπάρχει κανένας λόγος. Έλα να ανέβεις λοιπόν στο δέντρο, κοίτα τα άλλα παιδάκια που το κάνουν!».
Ώριμος γονιός: «Το καταλαβαίνω, πες μου πώς νιώθεις. Εγώ είμαι εδώ για να σε προστατεύω, αν θέλεις μπορώ να σε βοηθήσω, αλλά, αν δεν νιώθεις έτοιμος (π.χ. να ανέβεις στο δέντρο), δεν πειράζει. Ούτως ή άλλως κάνεις τόσα άλλα σπουδαία πράγματα».
Ο ώριμος γονιός δεν υποβαθμίζει τον φόβο του παιδιού του, κατανοεί ότι ένα μικρό παιδί κάνει καινούργια πράγματα και λογικό είναι να φοβάται. Δεν το καταπιέζει να κάνει κάτι μόνο και μόνο για να τονωθεί ο ίδιος (ότι τα κατάφερε το παιδί του) ή δεν νιώθει ότι κάτι περισσότερο σημαίνει αυτό. Φυσικά, δεν κάνει συγκρίσεις με άλλα παιδάκια. Και πάνω απ’ όλα, το ρωτά πώς νιώθει για να αναπτύξει μια σχέση εμπιστοσύνης.
Διαβάστε περισσότερα στο govastileto…
