Όταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος αναλάμβανε υπουργός και μάλιστα στον άγνωστο γι’ αυτόν τομέα της Οικονομίας, είχε εξαπολύσει μύδρους κατά των… «τεχνοκρατών» και πολύ σωστά άλλωστε, αφού το ζήτημα των δανειακών και μνημονιακού τύπου συμφωνιών είναι εξόχως πολιτικό και ο διαχειριστής του οφείλει να είναι πολιτικός, ώστε να δίνει λόγο στη Βουλή και την κοινωνία.
Έναν χρόνο αργότερα και μετά την αλλαγή του σκηνικού, την εκλογική συντριβή του ΠΑΣΟΚ και τις ανατροπές στον χώρο της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς, ο Ευάγγελος Βενιζέλος προτίθεται και τελικά επιτυγχάνει να συμμετέχει στην κυβέρνηση συνεργασίας, μόνον με…. «τεχνοκράτες».
Η διαφοροποίηση εξηγείται. Στην πρώτη περίπτωση, ο Ευάγγελος Βενιζέλος πίστευε πως, αναλαμβάνοντας το μείζον πολιτικό πόστο και με την προσδοκία διεξαγωγής πρόωρων εκλογών εντός του φθινοπώρου του 2011, θα κατάφερνε να ανατρέψει την πρωτοκαθεδρία του Γιώργου Παπανδρέου και να αναλάβει αυτός τα ηνία του κόμματος και της όποιας κεντροαριστερής κυβέρνησης προέκυπτε.
Τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Ο Γιώργος Παπανδρέου αναγκάστηκε να αποχωρήσει, το ΠΑΣΟΚ
οδηγήθηκε σε συντριβή και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, πρόεδρος πια, ηγείται ενός κόμματος της τάξης του 12% με 33 βουλευτές στη Βουλή. Υπάρχει και κάποια δυσμενέστερη εξέλιξη. Το κόμμα του Ευάγγελου Βενιζέλου δεν διαθέτει πια εχέγγυα ώστε να πρωταγωνιστήσει (παρά μόνον να συμμετέχει) στις διεργασίες οι οποίες θα οδηγήσουν στην οικοδόμηση της νέας κεντροαριστερής πολιτικής οντότητας.
Στο πλαίσιο αυτό εξελίχθηκε η θυελλώδης σύσκεψη των 7 κορυφαίων στελεχών του ΠΑΣΟΚ στην Ιπποκράτους της Τρίτης και η επίσης θυελλώδης συνεδρίαση της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ της Τετάρτης.
Κατά την πρώτη συνάντηση, οι Ανδρέας Λοβέρδος, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης και Πέτρος Ευθυμίου (δεν έχει εκλεγεί) υποστήριξαν πως το ΠΑΣΟΚ οφείλει να στηρίξει την κυβέρνηση συνεργασίας με πολιτικά πρόσωπα, πρώτης γραμμής (βαρύ πυροβολικό, όπως ειπώθηκε χαρακτηριστικά), και όχι με πρόσωπα «δεύτερης διαλογής… τεχνοκρατικού χαρακτήρα».
Η συζήτηση έφθασε στα άκρα. Η αναμενόμενη προ πολλού έκρηξη εντός της ηγετικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ επιτέλους συνέβη. Με τον Ευάγγελο Βενιζέλο συμπαρατάχθηκαν οι Μίμης Ανδρουλάκης και Άννα Διαμαντοπούλου. Ο πρώτος ήταν εξαιρετικά οξύς απευθυνόμενος στον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος επιχείρησε να παρακάμψει το πολιτικό επιχείρημα, της στήριξης δηλαδή της νέας κυβέρνησης Σαμαρά με πολιτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ώστε να καταδεικνύεται η πρόθεση της Ιπποκράτους για μία μακρόχρονη και συνειδητή υποστήριξη του εγχειρήματος. Αντιθέτως, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και οι συν αυτώ περιόρισαν το γεγονός στο εμφανές… ότι δηλαδή οι Λοβέρδος και Χρυσοχοΐδης επιθυμούν πάση θυσία να επανακάμψουν σε υπουργικούς θώκους.
Επί της ουσίας, η σοβούσα κρίση εντός της ηγετικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ πήρε απλώς δημόσια διάσταση. Τις εξελίξεις επιταχύνει το γενικότερο πολιτικό σκηνικό το οποίο χαρακτηρίζεται από φυγόκεντρες δυνάμεις. Σοβεί η κρίση στο ΚΚΕ μετά τη συντριβή του στις εκλογές, αναπλάθεται το τοπίο στον χώρο της Κεντροαριστεράς, αλλάζουν τα δεδομένα ως προς την «κυβερνητική» πλέον ΔΗΜΑΡ, η οποία 
διαδραματίζει ρόλο καταλύτη, και έχει ορφανέψει ο χώρος του ριζοσπαστικού Κέντρου.
Τα μαχαίρια μπορεί να βγήκαν στο ΠΑΣΟΚ, αλλά θα παραμείνουν έξω από τα θηκάρια, έως ότου διαμορφωθούν οι τελικές τάσεις. «Η επώαση» θα είναι μακρά και οδυνηρή, αλλά θα ολοκληρωθεί» επισήμαινε προ ημερών ηγετικό στέλεχος του ευρύτερου «Δημοκρατικού Σοσιαλισμού», το οποίο διατηρεί συνεχείς επαφές με κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ που γνωρίζουν ότι δεν έχουν θέση στο κομματικό καθεστώς Βενιζέλου, το οποίο άλλωστε υφίσταται εικονικά.
