Από τη στιγμή που τα παιδιά γεννιούνται, οι γονείς τα ντύνουν στα ροζ εάν είναι κορίτσια και στα μπλε εάν είναι αγόρια. Πρόκειται για μια παγιωμένη πρακτική, μία κοινωνική νόρμα, ακόμα και προσδοκία που θέλει το παιδί να είναι ακριβώς αυτό που γεννήθηκε, αγόρι ή κορίτσι.
Από νωρίς οι γονείς φροντίζουν να διαχωρίσουν τα παιχνίδια και τις δραστηριότητες των παιδιών με πολύ ευδιάκριτες γραμμές ανάμεσα στα δύο φύλα. Οι υπερήρωες και τα φορτηγά δεσπόζουν από τη μια πλευρά , ενώ οι κούκλες και τα χαριτωμένα αντικείμενα από την άλλη. Πολλά παιδιά προσαρμόζονται με χαρά στην προσδοκώμενη πλευρά, ενώ άλλα δείχνουν ενδιαφέρον και για τις δύο.
Τι γίνεται, όμως, εάν το ενδιαφέρον του παιδιού μονοπωλείται ευθείς εξαρχής από τις δραστηριότητες και τα παιχνίδια που προβλέπονται για το αντίθετο φύλο και κυρίως τι γίνεται όταν το παιδί θέλει να είναι το αντίθετο φύλο ή μια ακαθόριστη ανάμειξη και των δύο φύλων. Τα τελευταία χρόνια τα σχολεία αποτελούν ολοένα και περισσότερο χώρους, όπου τα παιδιά αυτά δοκιμάζουν τα όρια των δύο φύλων και προσπαθούν να κάνουν μια επιλογή.
Δεν πρόκειται, βέβαια, για μια διαδικασία κατά την οποία οι γονείς αφήνουν τα παιδιά να αλλάζουν φύλο κατά βούληση. Εάν όμως οι γονείς αποφασίσουν να διαχειριστούν την κατάσταση μέσα σε ευρύτερο πλαίσιο από αυτό της οικογενείας, το σχολείο είναι αυτό που δέχεται την πρόκληση της διαχείρισης των παραδοσιακών ορίων ανάμεσα στα δύο φύλα. Στην προσπάθεια αυτή, βέβαια, τόσο το σχολείο όσο και οι γονείς έχουν την καθοδήγηση και την υποστήριξη μιας ολοένα αυξανόμενης ομάδας ειδικών που βλέπουν πια το αμφίβολο φύλο ως μια βλάβη που χρειάζεται επιδιόρθωση. Τον προηγούμενο χρόνο μάλιστα η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία αφαίρεσε την επονομαζόμενη διαταραχή ταυτότητας φύλου από τη λίστα των ψυχικών διαταραχών.
Κάποιοι ειδικοί προβλέπουν πως οι πεποιθήσεις σχετικά με την ταυτότητα φύλου θα εξελιχθούν με παρόμοιο τρόπο με αυτόν που εξελίχθηκαν οι πεποιθήσεις σχετικά με τον σεξουαλικό προσανατολισμό, από τη στιγμή που η ομοφυλοφιλία αφαιρέθηκε από τη λίστα των ψυχικών διαταραχών αρκετές δεκαετίες πριν. Σήμερα στο φάσμα της ταυτότητας του φύλου συμπεριλαμβάνονται τα διάφυλα άτομα που εκλαμβάνουν τους εαυτούς τους να έχουν το αντίθετο φύλο από το ανατομικό τους, καθώς και τα άτομα αμφίβολου φύλου, για τα οποία η ταυτότητα φύλου είναι περισσότερο ρευστή. Στην περίπτωση των παιδιών το αμφίβολο φύλο εκφράζεται με την αναγνώριση κάποιων τμημάτων τους ως αγορίστικα και κάποιων ως κοριτσίστικα.
Οι ειδικοί επισημαίνουν πως πλέον τα παιδιά αυτά αρχίζουν να έχουν φωνή και ακριβώς αυτό είναι που κάνει τα πράγματα ενδιαφέροντα, απαιτητικά και κάποιες φορές πιο δύσκολα, ανάλογα με το παιδί, την οικογένεια και το σχολείο. Η αλλαγή αυτή, ακόμα κι εάν ο αριθμός των παιδιών είναι σχετικά μικρός, σημαίνει ότι τα σχολεία πρέπει να βρίσκουν τρόπους, ώστε τα παιδιά αυτά να προσαρμόζονται. Κάποια σχολεία το κάνουν αυτό πιο αποτελεσματικά από άλλα και συνήθως ξεκινούν από το να δίνουν λύσεις σε βασικά, πρακτικά ζητήματα, όπως ποια τουαλέτα θα χρησιμοποιήσουν, πού θα αλλάξουν για τη γυμναστική, καθώς και τι θα γίνει εάν ο μαθητής ή ο δάσκαλος έχουν πρόβλημα με τη χρήση αντωνυμιών όπως « αυτός» ή «αυτή».
Η κατάσταση είναι δύσκολη και συχνά αμήχανη. Ένα σχολείο, για παράδειγμα, στο Κολοράντο δέχθηκε μήνυση από τους γονείς διότι προσπάθησε να πείσει το παιδί τους να χρησιμοποιήσει ξεχωριστό μπάνιο.
Ένα εξειδικευμένο κέντρο άνοιξε πρόσφατα για να βοηθήσει τους γονείς που ζητούν καθοδήγηση για τα παιδιά που αναζητούν την ταυτότητα του φύλου τους, καθώς και για να βοηθήσουν διάφυλα άτομα στην εφηβεία και την πρώτη νεότητα, τα οποία δέχονται μεγάλες πιέσεις από την οικογένεια και την κοινωνία, κι έχουν αυξημένο κίνδυνο να προχωρήσουν σε απόπειρα αυτοκτονίας, ιδιαίτερα εάν δεν έχουν υποστηρικτικό δίκτυο. Το κέντρο παρέχει συμβουλευτική και υποστήριξη επίσης σε σχολεία που φιλοξενούν διάφυλους μαθητές ή μαθητές αμφίβολου φύλου. Το ενδιαφέρον είναι ότι οι μαθητές αυτοί κάνουν τη μετάβαση από το ένα φύλο στο άλλο σε πολύ μικρότερη ηλικία απ’ ό,τι παλαιότερα.
Νέα δεδομένα, λοιπόν, απαιτούν την προσαρμογή τόσο της επιστημονικής κοινότητας όσο και των κοινωνικών δομών, έτσι ώστε να ακουστεί πραγματικά η φωνή των παιδιών αυτών και να βρουν την ταυτότητά τους και τη θέση τους στον κόσμο.
Πηγή: hosted.ap.org
Το άρθρο επιμελήθηκε ο Π. Δρέττας, Χειρουργός, Ουρολόγος-Ανδρολόγος, Δ/ντής του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών, www.andrologia.gr
