Νέο τονάζ, μεγαλύτερα πλοία, συμφερότερες τιμές, συνέργειες σε γραμμές που άλλοτε γινόταν πόλεμος. Αυτά στη θάλασσα.
Γιατί στην ξηρά ο πόλεμος τιμών και προσφορών τουλάχιστον επί ευρωπαϊκού εδάφους ξεκίνησε από τα βόρεια. Και είναι έντονος καθώς αφενός οι επενδύσεις των προηγούμενων ετών «απαιτούν» απόσβεση και αφεταίρου ελέω κρίσης στην ευρωζώνη και γενικότερης ύφεσης υπάρχει πτώση στον όγκο των φορτίων.
Άσε που από την θάλασσα «παλιοί εχθροί» έγιναν «φίλοι» και συνεργάζονται. Αυτά για το βορρά.
Γιατί στο νότο, «…εκεί που τρίζει ο θάνατος κι η αγάπη κάνει κρότο…» που λέει και το γνωστό στιχάκι, της κρίσης και της ύφεσης τα λιμάνια τουλάχιστον στη δυτική πλευρά προς ώρας συνεργάζονται και μάλιστα επάνω σε μία προσπάθεια της ΕΕ να εκτρέψει φορτία από τις οδικές προς τις σιδηροδρομικές και θαλάσσιες μεταφορές ευνοώντας μάλιστα το short sea.
Όχι ότι και εδώ δεν υπάρχουν αψιμαχίες αλλά κατά τους παρατηρητές- εμπειρογνώμονες δεν είναι το ίδιο όπως στο βορρά.
«Η φτώχεια φέρνει γκρίνια…» λέγανε και λένε στην Ελλάδα της ύφεσης της διαρκούς παρατάσεως των αποκρατικοποιήσεων-παραχωρήσεων λιμενικών εγκαταστάσεων.
Όταν στο βορρά ο «πόλεμος» τιμών και προσφορών αλλά και επιπέδου παροχής υπηρεσιών πέραν των όλων άλλων υποκρύπτει και κάτι σπουδαιότερο. Τι; Μα την προσπάθεια διατήρησης του υφιστάμενου status και της ισχύος που απορρέει από το γεγονός ότι οι περίφημοι «μεγάλοι παίχτες» έχουν στη διάθεση και τον έλεγχό τους λιμενικές εγκαταστάσεις παραχωρημένες για πολλά χρόνια.
Κάτι και που στο νότο είναι επίσης ευδιάκριτο σε Ιταλικά λιμάνια αλλά και εκείνο της Μάλτας.
Πηγή: the sea nation
