Το περασμένο βράδυ έμαθα ότι η κολλητή μου χώρισε με το θεό, τον οποίο γνώρισε το περασμένο καλοκαίρι στην Ελαφόνησο, και από τότε ήταν μαζί. Μόλις λοιπόν έκλεισα το τηλέφωνο, εφοδιάστηκα με ατάκες παρηγοριάς και μπόλικα χαρτομάντιλα κι έτρεξα σπίτι της.
Μόλις έφτασα, εξεπλάγην που δε είδα εκείνη την αξιολύπητη έκφραση- που έχει κάθε χωρισμένη- παρά το πιο χαρούμενο χαμόγελο της. Ούτε για μια στιγμή δε χρειάστηκαν τα χαρτομάντιλα. Ούτε και ο ώμος μου για να κλάψει. Κι αυτό γιατί η κολλητή μου δεν ήλπισε ποτέ σε υποσχέσεις, δαχτυλίδια, παιδιά και όλα όσα ονειρεύομαι εγώ από τις σχέσεις μου. Επειδή η κολλητή μου ξέρει να χαίρεται τη ζωή της, να γλεντά και να περνάει καλά.
Το αντίθετο συμβαίνει σε πολλές από εμάς. Κλάματα, κατάθλιψη, περιττά κιλά και αυτοπεποίθηση στα τάρταρα. Αντιμετωπίζουμε το χωρισμό σαν καταστροφή. Και φυσικά σαν μια ακόμη αποτυχία να βρούμε τον ιδανικό άντρα της ζωής μας και πατέρα των παιδιών μας. Είναι η φύση μας αυτή. Έχουμε γαλουχηθεί από τις μαμάδες μας, που περιμένουν να μας καμαρώνουν νυφούλες και να δουν από μας εγγόνια. Βλέπουμε τις φίλες μας που ξαμολιούνται σαν παλαβές προς ανεύρεση του ιδανικού άντρα. Κι αλλοίμονο αν δε βρεθεί!!
Όσο μανιώδης είναι η προσπάθειά μας να βρούμε τον ιδανικό άντρα, δε συνεπάγεται ότι θα τον βρούμε οπωσδήποτε. Κάποια πράγματα είναι αδύνατο να τα γνωρίζεις a priori. Και τα περισσότερα από αυτά που δεν ξέρεις αφορούν τη ζωή σου. Στις ζωές μας παρουσιάζονται εμπειρίες και ευκαιρίες. Είναι πάμπολλες και σε οδηγούν οπουδήποτε. Από κει και πέρα είναι στο χέρι μας. Επιλέγουμε και αρπάζουμε!!!
