Το ακούσαμε και αυτό από χείλη πολιτικών και δημοσιογράφων: πως το δυστύχημα των Τεμπών θα γίνει ευκαιρία για να εκσυγχρονιστεί το «βαθύ κράτος» της χώρας.
Οι δημοσιολόγοι ονόμασαν το δυστύχημα «θυσία για το καλό των πολλών» και αυτό μου θύμισε τους πρωτόγονους προγόνους, που μέσα στην άγνοια και τις προκαταλήψεις θυσίαζαν αρνιά, βόδια, αλλά και ανθρώπους για να ξορκίζουν το κακό, να φέρνουν την βροχή και να φουσκώνουν τα πανιά των καραβιών τους.
Αυτοί οι δικοί μας πρωτόγονοι μου έφεραν στο νου την θεωρία των Αρίων, που θυσίαζαν τους Εβραίους λίγα χρόνια πριν για να γίνουν οι μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι της Γερμανίας, αλλά και να ανακαλύψουν καινούργιες ιατρικές γνώσεις με πειραματόζωα το ανθρώπινο είδος και όχι τα ποντίκια. Μια πρόσφατη τηλεοπτική σειρά, το «Βραχιόλι της φωτιάς», μπορεί να μας το υπενθυμίζει με γλαφυρό τρόπο.
Αυτοί οι σύγχρονοι Sapiens με γραβάτα και σακάκι δεν διαφέρουν από αυτούς τους καλοκάγαθους προγόνους που σκέπαζαν το σώμα τους με δέρματα ζώων και κοκάλινα διακοσμητικά στις μύτες και τα αυτιά τους. Είναι πιστεύω μια ζωντανή σαβούρα, που τραβάει τον πολιτισμό στην εποχή των κανίβαλων με τα τατουάζ και την θήκη του φαλλού, που καταβρόχθιζαν την καρδιά του αντιπάλου για να κλέψουν την δύναμή του.
Υπενθυμίζω πως πέρασε ο καιρός που ο πατέρας Sapiens δεχόταν να θυσιαστεί για την τροφή, την βροχή και το χαρέμι του, γιατί κατανόησε πως αυτό γινόταν εχθρικό για το βιολογικό του συμφέρον: Να ζήσει για να αναπαραχθεί, όπως όριζαν οι δεξαμενές γονιδίων στην τράπεζα επιβίωσης χιλιάδες χρόνια τώρα.
Ο Sapiens εδώ και εκατομμύρια χρόνια μπορεί να έφυγε από την σπηλιά και την ζούγκλα, μπορεί να ανακάλυψε άλλους πλανήτες, μπορεί να ζει και να κινείται με ταχύτητες διαστημικές στο οικονομικό και πολιτιστικό περιβάλλον που δημιούργησε η ιδιοφυής του φύση, πλην όμως κουβαλά και την παλιά του πατρίδα και τις ανοησίες του μυαλού ως αμαρτίες που τον οδηγούν σε δοξασίες και προκαταλήψεις που δεν ξεπερνιούνται εύκολα.
Μια από αυτές είναι η σύγχρονη ανοησία που σχεδιάστηκε από την εξουσία της πατρίδας μας μαζί με καιροσκόπους δούλους της αυλής της, που φρόντισαν να την πείσουν πως «ουδέν κακόν αμιγές καλού» ∙ όπερ με τις θυσίες νέων και αθώων πλασμάτων θα φτιαχτούν γιοφύρια της Άρτας και τρένα ιαπωνικών επιδόσεων.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι πως θεωρούν ευκαιρία την θυσία των ανθρώπων, αλλά πως τα πιστεύουν κιόλας, όπως οι παλιοί πρόγονοί τους που χόρευαν κυκλικούς χορούς για να φέρουν την βροχή και καλύτερες σοδειές στα χωράφια τους.
«Η εξουσία στην ιστορία είναι η ευκοιλιότητά της» έλεγε ο Ν. Καρούζος, και φαίνεται πως είχε δίκιο, αφού οι άπονες εξουσίες μας λερώνουν τους εγκεφάλους με διαρροϊκές κενώσεις όπως η «ευκαιρία» και η «θυσία» των αθώων πολιτών που πίστεψαν πως τα τρένα είναι μέσα μετακίνησης και όχι νεκροφόρες και τυφλοί Οιδίποδες που θα τους οδηγούσαν σε μια αιωνιότητα που δεν την διάλεξαν, αφού είχαν τυφλή εμπιστοσύνη στων κυβερνητών τα έργα σε αυτήν την ζωή και όχι στην επόμενη, με το σωτηριολογικό και πένθιμο δόγμα των εκκλησιών που ευλογούν τα γένια τους αλλά και της ανόητης σκέψης τα θερμοκήπια.
