Ασχολούμαι με τα κομπιούτερ πολλά χρόνια. Από τότε που οι περισσότεροι που σήμερα κάνουν τους καμπόσους, με κοιτούσαν με μισό μάτι και αυτό γεμάτο ειρωνική –υποτιμητική- διάθεση. Έχω ακούσει πολλές προσβολές από ανθρώπους που σήμερα λένε: «Θα κάνω ένα site εγώωωω…»
Προσπαθούσα να ξεφύγω… προσπαθούσα να τους παρασύρω… τίποτα. Δεν τσίμπησε ποτέ κανένας. Τους έλεγες internet και ήταν σαν τους έλεγα κάτι για τη μάνα τους (πράγμα που δεν έκανα ποτέ δυνατά).
Η εκδίκησή μου ήταν πολύ μεγάλη: Κάθε φορά που -τώρα πια- με ρωτάνε κάτι περί του net ή τους υπολογιστές, τους δίνω… λάθος πληροφορία… Αχαχαχαχαχαχαχα… δεν ξέρετε πόσο το διασκεδάζω.
Πλάκα-πλάκα ήμουν απίστευτα στριμωγμένος.
Τρία χρόνια πριν η Αγάθη μου είπε:
-Διαβάζεις την Ψιλικατζού;
-Την ποιαν;
-Την Ψιλικατζού!
-Πού γράφει αυτή;
-Στο blog της.
Χαμένος στην e-μοναξιά μου, δεν είχα ιδέα, τί ήταν blog. Έμαθα όμως μετά από 5 λεπτά μπαίνοντας στο http://xpsilikatzoy.wordpress.com
Ήταν η πόρτα που χρειαζόμουν. Εκείνο το βράδυ έμεινα ξάγρυπνος… διάβασα όλα τα ποστ της. Ένας ποταμός. Χωρίς να κρύβει τις λέξεις, χωρίς να τις βάζει σε εισαγωγικά, χωρίς να γράφει «μαλάκας», «μ……ς» λες και παίζουμε κρεμάλα.
Μια γυναίκα έγραφε από το Ψιλικατζίδικο της, από μια φτωχογειτονιά του Πειραιά. Μια άγνωστη έγραφε αυτά, που τόσο πολύ θέλαμε να γράφουμε και ‘μεις…
Από κάτω δεκάδες comments ανθρώπων που τη διάβαζαν.
Εκείνη τη στιγμή τέλειωσαν όλα. Ούτε εφημερίδες. Ούτε περιοδικά. Ούτε τηλεόραση. Ούτε ραδιόφωνο. Mόνο blogging.
Άνοιξα κι εγώ ένα.
Κι άρχισα δειλά-δειλά να γράφω. Έβαλα και μια φωτογραφιούλα. Ήρθε και το πρώτο comment. Ήταν από τον greekgaylolita. Ένιωθα μια περίεργη έξαψη. Πρωτόγνωρη. Μια επικοινωνία, που δεν έμοιαζε με καμιά από όσες είχα γνωρίσει μέχρι τότε. Έγραφα σχεδόν κάθε μέρα… είχα μερικά comments.
Mέχρι που ξαφνικά, σε ένα άσχετο θέμα, τιγκάρισε το blog μου από μηνύματα. Εκατοντάδες. Δεν ήξερα πώς να το χειριστώ. Όσο απαντούσα, τόσο ερχόντουσαν. Μου θύμισε την κάψα των ακροατών , όταν πρωτοβγήκε το ιδιωτικό ραδιόφωνο… μόνο που εδώ ήταν άμεσο.
Εκείνοι/ες κι εγώ.
Τί είχε συμβεί;
Η Ψιλικατζού… η Κωνσταντίνα Δελημήτρου, δηλαδή… είχε διαβάσει κάτι που είχα γράψει… για έναν εντελώς άγνωστο λόγο της είχε αρέσει… είχε «κλείσει» τα δικά της σχόλια και παρέπεμψε τους θαυμαστές, αναγνώστες της στο… δικό μου blog.
Mε μια κίνηση που θυμίζει τον Μίκη στο πόντιουμ είχε στείλει τα πλήθη σε μένα. Τί να σας πω τώρα; Κάποιος μου άνοιξε την πόρτα και μου έδειξε τον ανοικτό δρόμο…
Της τηλεφώνησα. Γίναμε φίλοι. Όλοι… ο Καλτσόβρακος, το Βατραχοκόριτσο, η Μ13, ο Πασκάλ, η Μαργαρίτα, ο Crazy Monkey, o Alzap και άλλοι… Βρεθήκαμε πολλές φορές στο σπίτι της Κωνσταντίνας και του Τάσου και στο δικό μου… και είπαμε πολλά e-πράγματα… σε μια γλώσσα που αν δεν ήσουν (πολύ σχετικός) νόμιζες ότι ήταν ιερογλυφικά.
Έγραφα στο προηγούμενο post μου εδώ στην zougla.gr για τον Σακελλάριο, τον Τσιφόρο, τον Κωνσταντάρα… και μερικά άλλα ιερά τέρατα… πρόσθεσα πολύ προσεκτικά ανάμεσα τους και όνομα της Μαλβίνας… δεν ήμουν σίγουρος αν έκανα σωστά… όσο περνούσε όμως η ώρα και έβλεπα την παράγραφο, τόσο μου πήγαινε. Όλοι τους είχαν σημαδέψει τουλάχιστον 2 γενιές… φυσικά και η Μαλβίνα… άρα καλά έκανα…
Με τη λογική λοιπόν ότι αν αναφερόμουν στους ζωντανούς θα προσέθετα τον Λάκη Λαζόπουλο, ή τον Δημήτρη Μητροπάνο… για διαφορετικούς λόγους… ε, με την ίδια ευκολία θα προσέθετα και την Ψιλικατζού.
Τα blogs πέθαναν… απλώς δεν τον ξέρουν. Καταρχήν πέθαναν γιατί τα ανακάλυψαν (πολυτελώς) οι άσχετοι. Τα blogs ήταν για το internet ότι ήταν π.χ. οι μπουάτ για το ελληνικό τραγούδι. Οι μπουάτ χάθηκαν, αλλά όχι το τραγούδι που ξεπετάχτηκε… μέχρι που το ανέλαβε η Ρούλα Κορομηλά και ο Στέφανο και του άλλαξαν την Παναγία… Το ίδιο και με τα blog… μόλις τα πιάσανε στα χέρια τους Ρούλες της έντυπης δημοσιογραφίας το πράγμα μύρισε επικίνδυνα.
Καλά έγινε. Οι επαναστάσεις δεν πρέπει να διαρκούν πολύ γιατί γίνονται δικτατορίες… Πρέπει συνεχώς να αφήνουμε πίσω μας το τώρα. Όμως η Ψιλικατζού έβαλε το χέρι της, ώστε πολλοί άνθρωποι να ασχοληθούν με το blogging. Ψύλλιασε πολλούς και ενθουσίασε περισσότερους. Ο δρομος για το net και τις εξελίξεις του ήταν ανοικτός.
Eχω την αίσθηση, ότι αγνοεί τί έχει κάνει.
Δεν πειράζει. Την ίδια άγνοια είχαν πολλοί σπουδαίοι άνθρωποι που γνώρισα. Μου ’λεγε ο Δημήτρης Λυμπερόπουλος (πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, δάσκαλε), ότι ο Μάνος Χατζιδάκις μάλλον δεν ήξερε, τί ακριβώς είχε κάνει.
Υπερβάλλω με την Ψιλικατζού, ε?
Πάμε παρακάτω: ξαφνικά σταμάτησε να γράφει. Της έσπασαν τα νεύρα όλοι αυτοί οι ανώνυμοι που αντί για αίμα έχουν χολή… και τα blogs είναι το προσωπικό τους χειρουργείο.
Με πήρε τηλέφωνο και μου το ανήγγειλε:
-Έκλεισα το blog! Τους βαρέθηκα.
Υπό άλλες συνθήκες θα είχε ακούσει τα μπινελίκια της ζωής της. Όμως ήξερα ότι δεν θα άλλαζε γνώμη… όπως ήξερα ότι σε λίγο θα έκλεινα κι εγώ το δικό μου… χωρίς αυτήν η e-ζωή δεν θα ’ταν ποτέ η ίδια. Έτσι κι έγινε. Τώρα το συνειδητοποίησα. Κάθε φορά που γράφω ένα κείμενο στο blog μου (που τόοοοοοοοοοοσο πολύ αγάπησα) είναι σαν να γράφω με Windows95.
Δεν ξαναπήγα (φανατικά) στον Παναθηναϊκό από τότε που ένας κλαπανάρας του Ηρακλή έσπασε το πόδι του αυτοκράτορα Ζάετς… έτσι και δεν ξανάγραψα φανατικά από τότε που αποσύρθηκε η Κωνσταντίνα.
Εκεί έκλεισε το κεφάλαιο Ψιλικατζού και συνέχισε το κεφάλαιο Κωνσταντίνα.
Μέχρι που άρχισαν τα e-mail σε μένα εδώ στη zougla.gr.
-Ωραίοι, οι OUTDOORηδες, δεν λέω… αλλά μήπως θα μπορούσες να ψήσεις και την Ψιλικατζού να γράψει; Plzzzzzzzzzzzzzzz μας λείπει…
Κι άλλο… κι άλλο… κι άλλο… κι άλλο…. Τελευταίος μου έστειλε το ίδιο αίτημα και ο manthos.
Κρατούσα μικρά καλάθια. Ήμουν σίγουρος ότι δεν θα ’θελε… μάλλον το e-γράψιμο αυτού του τύπου το ’χε αφήσει πίσω. Ήμουν απόλυτα σίγουρος. (Μεγαλώνω, αλλά δεν μαθαίνω βλέπετε)… επειδή όμως με πίεζαν είπα να της το πω.
Της το ’πα όπως είχε το πράγμα.
-Εντάξει, ρε βλαμμένο…μου ’πε…
Έκλεισα το τηλέφωνο, όσο πιο γρήγορα μπορούσα, μπας και αλλάξει γνώμη.
Όταν μου ‘στειλε μετά από 1-2 μέρες το κείμενο της ένιωσα πολύ περίεργα. Κάτι σαν να έπαιξε πιάνο ο Σγούρος στο πάρτι των γενεθλίων μου. Σαν να μου έδωσε μια ασίστ ο Ζάετς, που λέγαμε…
Συνήθως είμαι ανοικονόμητος στα λόγια… θα ήμουν χάλιας ποιητής… όμως εδώ ειλικρινά δεν έχω να σας πω πολλά. Είμαι πολύ ευτυχής με αυτά που κάνω στο net…και αυτό το οφείλω στην επιμονή μου, αλλά και στην Κωνσταντίνα… και να την εδώ τώρα, να μου (μας) στέλνει τις σκέψεις της για το OUTDOORS. Νιώθω κάπως σαν να έπεισα τον Γκάλη να παίξει για ένα δεκάλεπτο.
Δεν ξέρω αν θα έχει διάθεση να το ξανακάνει.
Θα είναι χαρά μας… μου αρέσει που ‘ναι guest… άλλωστε σ’ αυτή τη ζωή όλοι guests είμαστε…. μόνο που η ζωή είναι πάρτι.
Όμως θα ‘θελα να ξαναδώ εδώ εκείνη την παρέα του σαλονιού μου, που καθόμασταν, όπου βρίσκαμε και αφήναμε τον Πασκάλ να φάει όλες τις corn & chicken soups… για να αποδείξουμε καταρχήν στους εαυτούς μας, ότι αυτά που λέγαμε –ανάμεσα στην ακατάσχετη φλυαρία του Βατραχοκόριτσου- γίνονται και στην πράξη.
Όλοι οι φίλοι μας έχουν χώρο εδώ. Και αυτοί που θα γίνουν φίλοι μας. Ε, Βατραχάκι μου;
Εδώ ο Μάκης δεν έχει κρυφές κάμερες. Έχω όμως την αίσθηση όμως ότι έχει κρυφές επιθυμίες.
Διαβάστε την Ψιλικατζού… την Κωνσταντίνα Δελημήτρου …. στο OUTDOORS.
Φοράει ξανά τη στολή της.
Attachment: To τί πιστεύω για την Κωνσταντίνα, δεν είναι η πρώτη φορά που το λέω… Τα ’χα πει και σε ένα video μου παλιότερα.
