Αυτός ο πόλεμος μπορεί να έχει περισσότερα θύματα από το ναζιστικό όλεθρο. Η κατάρρευση της οικονομίας αποσταθεροποιεί τον παραπαίοντα εδώ και πολλά χρόνια καπιταλισμό. Το δυτικό μπλoκ πέφτει μαζί με το τείχος του και πολύ σωστά κάποιοι σπεύδουν να χαρακτηρίσουν τη στιγμή ισοδύναμη με εκείνη της πτώση του τείχους στο Βερολίνο.
Την ώρα που ο δυτικός γίγαντας με τα πήλινα πόδια καταρρέει, ένας άλλος, αυτός της Κίνας, φαίνεται ήδη στο βάθος του ορίζοντα. Ορθώνει το ανάστημά του τεράστιος και μη αντιμετωπίσιμος, όπως ψιθυρίζουν οι επαΐοντες, για να είναι ορατός από τέτοια απόσταση.
Τα ραντάρ της Δύσης τον εντοπίζουν αργά, με συνέπεια οι επαναπαυόμενοι καπιταλιστές της να ενεργοποιούν κατόπιν εορτής τις διαδικασίες προσέγγισης και συνεργασίας μαζί του.
Την ίδια στιγμή μία άλλη δυναστεία κάνει την εμφάνισή της με τρόπο εντελώς διαφορετικό από τον αναμενόμενο. Η Ρωσία βγαίνοντας από το κουκούλι του γραφειοκρατικού της παρελθόντος, διεκδικεί επί ίσοις όροις μερίδιο στην πίτα. Είναι το κερασάκι που φαίνεται να δυσκολεύει ακόμα περισσότερο τα πράγματα στον εφιάλτη του… αμερικάνικου ονείρου.
Μετά την απόλυτη καταστροφή, η συμφωνία της οικονομικής Γιάλτας φυσικά, γιατί ανάλογη δίκη Νυρεμβέργης δεν φαίνεται να υπάρξει.
Αεριτζήδες, γιάπηδες, επιχειρηματίες, πολιτικοί, όσοι ακολούθησαν το αεροπλανάκι των χαμηλών επιτοκίων, των εύκολων δανείων και την φούσκα της αντί -παραγωγής θα κυκλοφορούν ελεύθεροι δίπλα μας κατά τι φτωχότεροι.
