Η υποκρισία που διέπει αυτή την ιστορία με τη διαφθορά, αναμφισβήτητα είναι πέραν κάθε λογικής.
Όταν ολόκληρη η κοινωνία είναι βουτηγμένη μέχρι τον λαιμό στην κάθε είδους συναλλαγή και σκούζουν εκείνοι που είναι βουτηγμένοι ολόκληροι, τότε κάτι δεν πάει καλά.
Είναι αναμφισβήτητο ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει εθνική αστική τάξη και κατ’ ακολουθίαν αστική ηθική που να αποτρέπει από τις παρεκτροπές τις συνειδήσεις δημοσίων λειτουργών.
Είναι αναμφισβήτητο ότι η κουλτούρα μεγάλης μερίδας του λαού μας, δεν ωχριά μπροστά στον ιερό κρατικό κορβανά.
Είναι αναμφισβήτητο ότι η διαφθορά συντηρείται από την πολυπλοκότητα του δημόσιου τομέα, του πλέον διεφθαρμένου και μη παραγωγικού τομέα του κράτους.
Είναι αναμφισβήτητο ότι η διαφθορά γιγαντώθηκε τα τελευταία είκοσι χρόνια από την πολιτική των «χρυσών κουταλιών» και των πάσης φύσεως δώρων μεγαλοϋπουργών που έμειναν, μάλιστα, στο απυρόβλητο.
Είναι αναμφισβήτητο ότι η διαφθορά έχει βαθύτατες ρίζες που δημιουργήθηκαν – όπως είπαμε προηγουμένως – σε χρονικό διάστημα λιγότερο της μιας γενιάς. Με κομματικά διαπιστευτήρια, χωρίς κόπο, χωρίς ιδρώτα, χωρίς τον παραμικρό μόχθο. Αρκούσε κι αρκεί η κομματική ταυτότητα.
Είναι αναμφισβήτητο ότι η καταλυτική κυριαρχία των τηλεοπτικών δικτύων στα οποία κυριαρχούν οι συντροφικές παρέες της πάλαι ποτέ αντικαπιταλιστικής αριστεράς που σήμερα προήχθησαν σε γενικούς εισαγγελείς, στριμώχνει την καθημερινότητά μας αναλόγως των συμφερόντων της.
Είναι αναμφισβήτητο ότι η διαφθορά καταπιέζει και εν τέλει συνθλίβει όσους της αντιστέκονται κι όσους δεν υποτάσσονται εισερχόμενοι στους κόλπους της.
Το ζήτημα είναι αν υπάρχουν λύσεις.
Υπάρχουν.
Φρονώ ότι η πρώτη και βασικότερη λύση είναι η κατάργηση του σταυρού προτίμησης στις βουλευτικές εκλογές, ή έστω η δημιουργία ενός μικτού συστήματος εκλογής σταυρού και λίστας. Ο σταυρός προτίμησης είναι «σταυρός μαρτυρίου» για τους υποψηφίους και τους οδηγεί σε κάθε είδους συναλλαγή, τόσο λόγω των υπέρογκων εξόδων, όσο και λόγω της κουλτούρας του λαού μας και της έξης του σε ρουσφέτια.
Επιπλέον, είναι αναγκαία πλέον, η κατάτμηση μεγάλων εκλογικών περιφερειών, όπως η Β΄ Αθηνών, η αχανής περιφέρεια Αττικής, οι περιφέρειες της Θεσσαλονίκης.
Δεύτερη λύση είναι η απόλυτη διαφάνεια στη χρηματοδότηση των κομμάτων, αφού είναι πλέον δεδομένο ότι η κρατική επιχορήγηση δεν αρκεί. Πρέπει, λοιπόν, να θεσπιστεί δια νόμου η αποδοχή χορηγιών από τα κόμματα, με την απαραίτητη δικλείδα της δημοσιοποίησης του ονόματος του χορηγού, όπως άλλωστε συμβαίνει στις ΗΠΑ.
Τρίτη λύση στο πακέτο κατά της διαφθοράς είναι το περιβόητο «πόθεν έσχες» των πολιτικών, το οποίο είναι μόνο έσχες και ουδόλως πόθεν.
Αυτό, λοιπόν, το «πόθεν έσχες» δεν μπορεί να το ελέγχει, όπως γίνεται σήμερα, μια ομάδα βουλευτών (δηλαδή Γιάννης πίνει, Γιάννης κερνάει), αλλά πρέπει να θεσμοθετηθεί να το πράττει μια ανεξάρτητη αρχή.
Τέταρτη λύση είναι ο απόλυτος περιορισμός του κράτους στην οικονομία.
Πέραν του ότι σήμερα είμαστε το τελευταίο «κομμουνιστικό καθεστώς» της γης σε ότι αφορά την κρατική παρέμβαση, μόνο αν περιοριστεί το μοίρασμα χρημάτων από τα κρατικά ταμεία, θα περιοριστεί η διαφθορά.
Πέμπτη λύση είναι η επιβολή υψηλοτάτων κυρώσεων σε όσες ιδιωτικές εταιρείες εμπλέκονται σε παράτυπες και παράνομες συναλλαγές, χρηματισμούς κλπ.
Κι όχι μόνο αυτό. Αλλά και αποκλεισμός τους από τις δημόσιες επενδύσεις, προμήθειες για χρονικό διάστημα που θα υπερβαίνει τη δεκαετία.
Υπάρχουν κι άλλες λύσεις που τις σκέπτεται ακόμη κι ο πλέον απλός νους.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί όσοι κόπτονται για τη διαφθορά, δεν αποφασίζουν τα πιο απλά, τα πιο αυτονόητα.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί δεν έγινε από τη νυν κυβέρνηση η περιβόητη επανίδρυση του κράτους.
Ποιοι ήταν και είναι εκείνοι που προτίμησαν την βορβορώδη συντήρηση των συστημάτων διαφθοράς από την επιχείρηση εξυγίανση;
Γιατί η κυβέρνηση αρνείται τις δικές της εξαγγελίες;
Εδώ ο καθένας ας απαντήσει κατά το δοκούν.
…
