Στην χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας» όλοι έχουν θέση στα κυβερνητικά σχήματα των νεοελλήνων, από τους κουμπάρους με τις μαεστρικές αλχημείες προς ελάφρυνση του κρατικού και μη κορβανά μέχρι τους… (κου)Μπούρες! Οι πρώτοι, ενίοτε λογοδοτούν στην Δικαιοσύνη, οι δεύτεροι όμως πάντα δίνουν τις εξετάσεις τους στην συνείδησή μας. Γιατί, παρά τους αμέτρητους τίτλους και τα βαριά τους βιογραφικά, συνεχίζουν προκλητικά να αγνοούν μεγιστάνες του πνεύματος και καταξιωμένους διεθνώς επιστήμονες, αρκούμενοι στην παρωχημένη πια φραπεδοφιλοσοφία και τον επαρχιωτισμό των πολιτικάντηδων μιας άλλης, μακρινής εποχής.
Και δεν φτάνει αυτό. Να που ο νεοδιορισθείς στο κρισιμότατο Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών, υφυπουργός κος Μπούρας, στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει την απουσία του άμεσου προϊσταμένου του, κου Γιάννη Παπαθανασίου, κατάφερε μέσα σε ελάχιστα λεπτά της ώρας το ακατόρθωτο: την αλλαγή φύλου ενός αρκετά τριχοφυούς ανδρός, του κυρίου Κρούγκμαν, στον οποίο όχι μόνο ολόκληρη η υφήλιος έχει χιλιάδες φορές αναφερθεί με αφορμή την περυσινή του βράβευση με το Νόμπελ Οικονομίας, αλλά και οι εδώ εφημερίδες «λύσσαξαν» κυριολεκτικά να δημοσιεύουν αφιερώματα και κριτικές, με την ευκαιρία της επίσκεψής του στην Αθήνα.
Και δεν μιλάμε για λάθος του περιρρέοντος λόγου, καθώς είναι φυσικό στην προφορική μας επικοινωνία να κάνουμε λάθη, τα οποία ασφαλώς σπεύδουμε να διορθώσουμε. Εδώ πρόκειται για παντελή άγνοια περί του ανδρός, άγνοια όμως που αφορά σε έναν πολιτικό μας ταγμένο (υποτίθεται) στην εξυπηρέτηση της προσπάθειας ανόρθωσης των οικονομικών της χώρας. Αλήθεια, είναι τόσο σοφός και αυτάρκης γνώσεων ο κύριος Μπούρας, ώστε (ούτε από απλή περιέργεια βρε αδερφέ) να μην ενδιαφερθεί να μάθει κάτι σχετικά με τον διεθνώς αναγνωρισμένο νομπελίστα επισκέπτη μας; Ή απλά εμμένει στην σωκρατική θεώρηση περί γνώσεως, επικαλούμενος το αθάνατο «εν οίδα, ότι ουδέν οίδα»;
Κι άντε τώρα εσύ να του μιλήσεις για Καρλ Μαρξ και θεωρία της υπεραξίας, για Άνταμ Σμιθ και ελεύθερη αγορά, για Κένεθ Γκάλμπρεϊθ και κοινωνία της αφθονίας. Ή, έστω, να του κάνεις κουβέντα για τους νεότερους επιστήμονες και την σκέψη τους, όπως ο Φρίντριχ Χάιεκ (ο χαρακτηριζόμενος ως «πατριάρχης του φιλελευθερισμού») με την θεωρία του περί κρατικής παρέμβασης, ο Τζον Κέινς με τον περίφημο κύκλο Bloomsbury ή την θεωρία του περί επιτοκίων και ανεργίας, περί ελέγχου των κρατικών πιστώσεων και επενδύσεων -και τόσους άλλους φωστήρες της παγκόσμιας οικονομικής διανόησης. Άντε, λοιπόν, να του μιλήσεις για ισοζύγια, μακροοικονομικά μεγέθη και προθεσμίες. Άντε να του αναφέρεις για «κύκλο της Φρανκφούρτης», για Ντιρκάιμ, για Βέμπερ, για Παρέτο και Χάμπερμας. Για Πάρσονς και Μιλ, για κατευθυνόμενη οικονομία και ωφελιμισμό. Είμαι σίγουρος, αν το τολμήσεις, θα σε κοιτάει με γουρλωμένα από την αμηχανία μάτια, κάθιδρος, στρεσαρισμένος από την αγωνία του ανίδεου, με το μολύβι στο αφτί εν είδει μικρέμπορα: τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι. έξι το λαδόξυδο!
Το παγκόσμιο κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον μετεξελίσσεται ταχύτατα, όσο και επώδυνα, για την συντριπτική πλειοψηφία των απανταχού παρόντων… υπηκόων. Οι παραδοσιακές πλουτοπαραγωγικές πηγές εξαντλούνται, οι εργασιακές δυνάμεις συνθλίβονται υπό την πίεση ενός ανήθικου και αιμοβόρου διεθνικού συστήματος επιλεκτικής συσσώρευσης πλούτου και, τουλάχιστον για το εγγύς μέλλον, πουθενά δεν διαφαίνεται σωτηρία. Τα αδιέξοδα, ασφαλώς, κάποτε τελειώνουν. Ζητούμενο είναι να στεκόμαστε όρθιοι στο τέλος της επίπονης αυτής διαδρομής. Αλλά τούτο δεν είναι πάντα εύκολο στην χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας», όπου, εκτός από τα λαμόγια και τους ανθέλληνες, επιπλέουν ομοίως οι ανίδεοι και οι ανεπαρκείς.
Ποιες είναι εδώ οι ευθύνες του κυρίως συντονιστή του κυβερνητικού έργου; Του πρωθυπουργού δηλαδή της χώρας, έργο βασικό του οποίου αποτελούν οι επιλογές των κατάλληλων στα κατάλληλα πόστα; Γιατί άκουσα και τούτο το απύθμενα βλακώδες: τι φταίει ο πρωθυπουργός, αν οι συνεργάτες του αποδεικνύονται ανίκανοι να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων; Κι απαντώ εγώ, ο αγανακτισμένος πολίτης: Η γάτα μου φταίει; Αυτή διορίζει τους συνεργάτες τού κου Καραμανλή; Αυτή φέρει ακέραιη την ευθύνη των επιλογών του; Μόλις προχθές δεν ήταν, που ο κος Καραμανλής δήλωνε ότι αισθάνεται υπερήφανος για τους συνεργάτες του; Τι εννοούσε ο ποιητής; Μήπως ότι αισθάνεται δικαιωμένος για όλους αυτούς, που ο ίδιος αναγκάστηκε να αποπέμψει λόγω συνδέσεως του ονόματός τους με τα σκάνδαλα που συντάραξαν το πανελλήνιο;
Κάποτε πρέπει όλοι ν’ αντιληφθούμε ότι οι πρωθυπουργοί δεν είναι παρά μάνατζερς. Και πρωταρχικός ρόλος των μάνατζερς, εφόσον δεν είναι δυνατόν να τα κάνουν όλα μόνοι τους, είναι να τοποθετούν τα κατάλληλα πρόσωπα στις κατάλληλες θέσεις. Σε αυτό ακριβώς φέρει αρχικά την ευθύνη ένας πρωθυπουργός: στην εύρεση, αξιολόγηση και τοποθέτηση άξιων ανθρώπων στο κυβερνητικό σχήμα. Αλλιώς…
Αλλιώς, ας αναλάβει ο καθένας μας το υπουργείο της αρεσκείας του! Και ο πιο τολμηρός εξ ημών ας καθίσει άνετα στον καναπέ του με το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης ανά χείρας. Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του πρώτου τη τάξει υπουργού, που με όλη την αφέλεια και την μωρότητα που διακρίνει τους αβασάνιστους κληρονόμους μεγάλων ονομάτων μόλις πριν λίγο καιρό έδωσε στο χαζοκούτι τα εύσημα, ομολογώντας δημόσια πως είχε υποτιμήσει την όλη κατάσταση, αλλά μέσω της τηλεόρασης αποκατέστησε την επαφή του με την πραγματικότητα!
Μια πραγματικότητα όλη δική σας, κύριε Καραμανλή, αφού πολύ απέχει από αυτήν που βιώνουμε εμείς οι παρίες του καθημερινού μόχθου. Εμείς, που στο κάτω της γραφής ανοίγουμε και καμιά σελίδα να ξεστραβωθούμε. Γιατί μπορεί κουμπάροι να μην είμαστε, ούτε όμως και (κου)Μπούρες…
