ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΝΕΥΛΑΒΗΣ
ΠΑΘΟΛΟΓΟΣ-ΠΝΕΥΜΟΝΟΛΟΓΟΣ
ΑΜΙΣΘΟΣ ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ Α. ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΗΣ ΚΛΙΝΙΚΗΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΕΙΟΥ ΓΕΝ. ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ, Ν. ΙΩΝΙΑΣ
Τηλ. 210 2775487, 210 2776612 (εσ. 637),
FAX :210 6898025, 210 2775487
e-mail: impious@otenet.gr
Ποιος νοιάζεται για την Ακρόπολη;
Οι νεοέλληνες νεόπλουτοι, μυκονόπληκτοι, που αναστενάζουν στα σοκάκια της Μυκόνου και άλλων «νήσων των αζορών που καταστρέφουν νέους και θάπτουν των κορών»; (Θυμάστε τον Μπόστ;).
Οι νεοέλληνες νεόπτωχοι που στενάζουν από την ακρίβεια και παραμιλάνε από την ανέχεια και διασκεδάζουν (δεν μιλάμε για ψυχαγωγία) τσαλαβουτώντας στα λασπόνερα της τηλεόρασης;
Οι νεόπλουτοι γεννάδαι αλλαντοπώλαι (αρχοντογεννημένοι πατσατζήδες), όρος του Αριστοφάνη, και οι λεγόμενοι διανοούμενοι, που αναρωτιέσαι τι το θέλουν το κεφάλι αφού τους αρκεί, για την δουλειά τους, η σπονδυλική τους στήλη, την οποία, προθύμως, κάμπτουν για να κωλοσφουγγίσουν τους εκάστοτε ισχυρούς;
Οι φτωχοτουρίστες που μαζεύουν τσολιαδάκια, κουβαλούν το σπίτι τους στην πλάτη και τη βγάζουν με μια μερίδα καρπούζι και ντομάτα στις ταράτσες των νησιών, ενώ το βράδυ ξεβράκωτοι προκαλούν τους γηγενείς, όσους απ’ αυτούς έχουν μείνει και δεν παράτησαν τις δουλειές τους για να γίνουν γκαρσόνια της Ευρώπης;
Οι μεγαλοτουρίστες που κολυμπάνε στο κάτουρο ή το χλώριο της πισίνας (ανάλογα με την ανακύκλωση του νερού), ενώ δίπλα είναι η θάλασσα, και αδειάζουν τα χρυσαφικά του Λαλαούνη και του Ζολώτα στην… Πανεπιστημίου της Σαντορίνης, της Μυκόνου και των άλλων φημισμένων ελληνικών νησιών;
Τι σημαίνει γι’ όλους αυτούς Ακρόπολη;
Και γιατί να σημαίνει κάτι έστω, όταν έχουν τυφλωθεί μέσα στα σκοτάδια της εκτεχνικευμένης «παιδείας» που τους παρέχει μια πολιτεία, που και για την ίδια τίποτα δε σημαίνει η Ακρόπολη;
Όμως, αυτός ο βράχος, το οχυρό στο άκρον της πόλεως (Ακρόπολις), που πάνω του λάμπει, είτε φωτίζεται είτε όχι, έστω κι ανάπηρος,
ο Παρθενώνας,
θα συμβολίζει, για όλους όσους κατάφεραν να παραμείνουν άνθρωποι μέσα στο γουρουνοστάσι της σύγχρονης Κίρκης, αυτά, που οι περισσότεροι νεοέλληνες,
ο μαζοχυλός του δυτικόφερτου σκοταδισμού και της παγκοσμιοποιημένης απύθμενης βλακείας, απεμπόλησαν, συνέτριψαν, αλλοίωσαν, έφτυσαν, ξεπούλησαν:
Την έννοια της Δημοκρατίας,
με τα λόγια του Περικλή «και όνομα μεν δια το μη ες ολίγους αλλ, εις πλείονας οικείν δημοκρατία κέκληται». Δημοκρατία όπου η αρχή είναι του Δήμου, του Λαού, που την πόλιν κρατύνει. Και που σήμερα η αρχή αυτή κατήντησε αρχίδιον.
Ορισμένοι ανελλήνιστοι μπερδεύουν το υποκοριστικό της αρχής (εξουσίας), αρχίδιον (που σημαίνει αρχή άνευ σημασίας, μικρόν ανάξιον λόγου υπούργημα, στο λεξικό Δορμπαράκη), όπως είναι το δημήδιον υποκοριστικό του δήμου, γνωμίδιον υποκοριστικό της γνώμης, νοΐδιον υποκοριστικό του νου, το μπερδεύουν με τον όρχι (το γεννητικό όργανο). Είναι γνωστό ότι δεν υπάρχουν χυδαίες λέξεις αλλά χυδαία ή απαίδευτα μυαλά.
Για ποιον Δήμο να μιλήσουμε σήμερα;
· Τον Δήμο, που Ελληνάρας τε και Ευρωπέος (δεν είναι ορθογραφικό λάθος. Ο Ελληνάρας Ευρωπαίος, λειτουργεί ως ευρωπέος, όταν δεν τον διακατέχει ο σταρχιδισμός) δομεί και δέρνει, αδιαφορεί για όλους και για όλα και μόνο Θεό και μεταφυσική έννοια αναγνωρίζει την «πάρτη» του, την ομάδα του (όταν είναι και οπαδός. Ο Φίλαθλος αγαθόν εν ανεπαρκεία) ή το κόμμα του όταν πάσχει από κομματοκρετινισμό.
· Τον Δήμο που εκμεταλλεύεται τα καμένα για τουριστική αξιοποίηση.
· Τον Δήμο που χτίζει αυθαίρετα πάνω στα καμένα του δάση;
· Τον Δήμο που τσαλαβουτάει μέσα στα σκουπίδια του; Στις βρώμικες θάλασσές του, που ο ίδιος ή η αδιαφορία του βρωμίζει;
Την έννοια της Αγάπης,
με τα λόγια της Αντιγόνης στον αλαζόνα Κρέοντα: Δεν γεννήθηκα για να μισώ, μα ν’ αγαπώ μονάχα (Ου ξυμισείν, αλλά ξυμφιλείν έφυν).
Για ποια αγάπη να μιλήσουμε σήμερα, όταν:
· Η αγάπη έγινε συμφέρον.
· Ο έρωτας έγινε σεξ και one night stand. Στεγνός υπολογισμός. Βιασμός, βιντεοσκοπούμενος.
· Η φιλία έγινε μοναξιά και η ελπίδα Λόττο, Πρώτο, Στοίχημα και βάλε.
Την έννοια της αξιοπρέπειας του ελευθέρου ανθρώπου,
με τα λόγια του Αισχύλου: ούτινος δούλοι…ουδ’ υπήκοοι.
Για ποιον ελεύθερο άνθρωπο να μιλήσουμε σήμερα;
· Τον είλωτα της ανθρωποφάγου τηλεοράσεως;
· Τον μπανιστιρτζή αυτών που εν δήμω απλώνουν τα του οίκου τους, σε μεσημεριανές εκπομπές ψυχοκαθαρτικής βρώμας;
· Τον εκμαυλιστή της ανθρώπινης ματαιοδοξίας για τα πέντε λεπτά δημοσιότητας;
· Τον προπαγανδιστή των καναλαρχικών συμφερόντων, διαπλεκομένων επιτηδείως μετά ταυτοσήμων πολιτικών;
· Τον μιζομένο «γερμανικώς» τε και «ζημενικώς» ου μην τε και παντοιοτρόπως;
· Τον σύγχρονο άνθρωπο που μετρά την αξία του με το χρήμα και μετριέται ως αξία με το χρήμα;
Πώς το διεκήρυξε ο Πρωθυπουργός μας, προσφάτως;
«Η μίζα επί ΠΑΣΟΚ ήταν Κυβερνητική Οδηγία».
Σήμερα, επί Νέας Δημοκρατίας, η μίζα είναι Ευρωπαϊκή οδηγία, η οποία συμπεριλαμβάνεται στο εθνικό μας δίκαιο;
Την έννοια του Δικαίου,
με τα λόγια του Σωκράτη «ουδαμού δει αδικείν ουδ’ αδικούμενων ανταδικεί»
Για ποιο δίκιο να μιλάμε σήμερα;
Πώς το λέει ο αναπληρωτής Κυβερνητικός εκπρόσωπος; «Διώξεις έχουν ασκηθεί αλλά δεν έχει αποδειχθεί τίποτα. Έχουμε εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη» (18.6.2008).
Μα χωρίς καμιά απόδειξη, πώς ασκηθήκανε διώξεις; Και πώς έχετε εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη που άσκησε διώξεις χωρίς αποδείξεις, κατά τον αναπληρωτή Κυβερνητικό εκπρόσωπο;
Όταν καταργείς τη λογική και στραμπουλάς τη γλώσσα για να επιτελέσεις το κομματικό καθήκον, τότε όλα επιτρέπονται. Και η παραδοχή, ότι ταυτοχρόνως είναι ημέρα και νύχτα, γίνεται κανόνας «σκέψης» για την κομματοφροσύνη, που απευθύνεται σε ηλιθίους.
Μα είμαστε όλοι ηλίθιοι; Μήπως είμαστε και δεν το ξέρουμε;
Την έννοια της φιλοπατρίας,
με το εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης (προσοχή διορθωτά όχι πάρτης).
Για πια φιλοπατρία να μιλήσουμε σήμερα, όταν ο σύγχρονος άνθρωπος, υπήκων στα κελεύσματα του νεοφιλελευθερισμού της μαζικής δημοκρατίας κανορχείται επιτηδείως:
· Να προωθεί αποκλειστικά το ίδιον συμφέρον.
· Να γίνεται απόλυτα ιδιοτελής και ακοινωνικοποίητος.
· Να είναι αδιάφορος για ηθικές αρχές και γενικά για αρχές.
· Τα πάντα να ζυγίζει με βάση το κόστος-όφελος, για αυτόν τον ίδιον.
· Να είναι δούλος της υπολογιστικής ορθολογικότητας του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου κενού.
Όταν με την σθεναρή, ψύχραιμη, ευρωπαϊκής κουλτούρας, εξωτερική μας πολιτική:
· Η Τουρκία παρελαύνει στα κατεχόμενα, γιουσουφικώς και δημιουργεί μειονότητα στη Δυτική Θράκη, κουμπαρικώς.
· Όταν ο σκοπιανός ζητάει πίσω ανύπαρκτες περιουσίες και θέλει μακεδονική, λέει, μειονότητα στην Ελλάδα και εμείς σκληρά, ψύχραιμα και αριστοκρατικά του απαντάμε, δια του Πρωθυπουργού, αντί να τον παραπέμψουμε σε τρίτης τάξεως γραμματέα ελληνικής διπλωματικής υπηρεσίας να του υπενθυμίσει:
αρχαιοελληνιστί κατά Αριστοφάνη, ότι «το δέρμα δεφομένων (δέφω: μαλάσσω το πετσί, το δέρμα για να μαλακώσει) απέρχεται», ή
νεοελληνιστί, «το πολύ το τάκα-τάκα κάνει το παιδί μακάκα».
Τι σημασία έχει αν η Ακρόπολη είναι φωτισμένη ή αφώτιστη
· Όταν η νεοελληνική κοινωνία τρέχει με τα φώτα σβηστά μέσα στη νύχτα της Δύσης, καμαρώνοντας, σαν γύφτικό σκερπάνι, για την τύφλα της;
· Όταν οι πολιτικοί της ερίζουν για το ποιο κόμμα είναι λιγότερο διεφθαρμένο;
· Όταν επικαλούνται την διαφάνεια για τους άλλους, αλλά όχι για τα του οίκου τους;
· Όταν ο λαός δηλώνει σφόδρα δυσαρεστημένος από την Κυβέρνησή του (και την αξιωματική αντιπολίτευση), αλλά θεωρεί καλύτερο κυβερνήτη τον αρχηγό αυτής της κυβέρνησης, την οποία, ταυτοχρόνως, θεωρεί αποτυχούσα.
Σχιζοφρενή τον κατήντησαν, το άλλοτε κραταιό Δήμο.
Τι σημασία έχει αν φωτίζεται η Ακρόπολη, όταν, ενώ το κράτος επανιδρύεται, κατά τις κυβερνητικές προεκλογικές υποσχέσεις:
· Ο πολίτης καίγεται στις φωτιές των δασών του.
· Πνίγεται στις πλημμύρες των πόλεών του.
· Ασφυκτιά στον μολυσμένο ουρανό του, που δεν είναι πια γαλάζιος, αλλά έχει το σκουροκίτρινο χρώμα της χολέρας.
Τι σημασία έχει αν φωτολούζεται η Ακρόπολη όταν, πατασσομένης από την Κυβέρνηση, της διαφθοράς:
· Ο πολίτης επί μήνες παρακολουθεί το σήριαλ Ζαχόπουλου (για το οποίο κάποιοι προβλέπουν αίσιον τέλος);
· Ο πολίτης σαδιστικά βασανίζεται καθημερινώς, από τους λαλίστατους γυάλινους αναλυτές, με την ιστορία της Ζήμενς, και παλιότερα με τα ομόλογα, τους κουμπάρους, και τώρα πάλι με τον ΟΤΕ, τον ΟΣΕ και πάει λέγοντας και κλαίγοντας;
Ο Πρωθυπουργός ξαναπατάσσει την διαφθορά, η αντιπολίτευση ξαναεπικαλείται την διαφάνεια και ο λαός, αγκομαχώντας κάτω από την νεοφιλελεύθερη σκούφια του Αλογοσκούφη, δημοσκοπικώς, σιχτιρίζει τους πάντες.
Πιάστε τους κλέφτες (ποιοι κυνηγούσαν, ποιους;)
