Η Σπυριδούλα Φατούρου δεν σταματά να μάχεται στο πλευρό της κόρης της, που τραυματίστηκε βαριά από τον ίδιο της τον πατέρα, σε μια οικογενειακή τραγωδία που συγκλόνισε την Ελλάδα.
Κάθε Αύγουστο, η καρδιά της Σπυριδούλας Φατούρου βαραίνει από τον πόνο μιας ανοιχτής πληγής, που συνεχίζει να αιμορραγεί.
Είναι ο μήνας, που πριν από δώδεκα χρόνια, άλλαξε για πάντα τη ζωή της: ο πατέρας της 17χρονης τότε Ασπασίας Μπόγρη, την πυροβόλησε στο κεφάλι σε κοινή θέα στο κέντρο του Άργους, προτού βάλει τέλος στη δική του ζωή, λίγες ημέρες αργότερα.
Η Ασπασία σώθηκε, αλλά από τότε δίνει καθημερινά έναν αγώνα αποκατάστασης, έχοντας στο πλευρό της τη μητέρα της, η οποία δεν σταμάτησε στιγμή να είναι το στήριγμά της. «Δώδεκα χρόνια παιδί μου»… Από τότε δεν μίλησες ξανά, αλλά τα μάτια σου μιλούν για όλα», έγραψε σε μια από τις πρόσφατες αναρτήσεις της η κ. Φατούρου, συγκινώντας για ακόμη μια φορά το πανελλήνιο.
Δεν είναι μια γυναίκα που ζητά οίκτο.
Είναι μια μάνα που επέλεξε να παλέψει, όταν όλα γύρω της κατέρρεαν.
Να σταθεί σταθερά δίπλα στο παιδί της, όταν η ίδια της η πραγματικότητα είχε διαλυθεί.
Η τραγωδία που σόκαρε το πανελλήνιο
Η ιστορία εκτυλίχθηκε το μεσημέρι της 12ης Αυγούστου 2013.
Ο Γιώργος Μπόγρης, πατέρας της Ασπασίας, αφού είχαν φάει μαζί, την πυροβόλησε εξ επαφής στην πλατεία της Λαϊκής Αγοράς στο Άργος.
Στη συνέχεια, πήγε στο σπίτι του και αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει. Άφησε την τελευταία του πνοή στο Νοσοκομείο δέκα ημέρες αργότερα.
Η πράξη του χαρακτηρίστηκε ως απονενοημένο διάβημα ενός ανθρώπου βυθισμένου στα χρέη και την ψυχική κατάρρευση.
Ο ίδιος, σύμφωνα με το σημείωμα που άφησε πίσω του, θεωρούσε ότι η σύζυγός του και η κόρη του τον είχαν “εγκαταλείψει”, αδυνατώντας να δεχτεί ότι εκείνες είχαν προχωρήσει τη ζωή τους.
Μια μάνα-σύμβολο αντοχής
Η Σπυριδούλα Φατούρου, μετά τον χωρισμό της από τον σύζυγό της, λόγω των έντονων συγκρούσεων και της βίαιης συμπεριφοράς του, αφιερώθηκε στην ανατροφή της Ασπασίας.
Η σχέση της με έναν άλλο άντρα και η νέα της αρχή φαίνεται πως όξυναν ακόμα περισσότερο την ψυχική κατάσταση του Μπόγρη.
Σήμερα, η Ασπασία ζει με σοβαρά κινητικά προβλήματα, αλλά συνεχίζει να δίνει το δικό της σιωπηλό αγώνα με θάρρος και αξιοπρέπεια. Κάθε της ανάσα είναι μια νίκη.
Κάθε της βλέμμα, μια απόδειξη ότι η ζωή μπορεί να συνεχιστεί, ακόμη και μετά το απόλυτο σκοτάδι.
«Δεν λύγισα γιατί έπρεπε να είμαι εκεί για εκείνη»
Η μητέρα της, σε κάθε δημόσια τοποθέτησή της, θυμίζει πως τίποτα δεν είναι πιο δυνατό από την αγάπη και την αφοσίωση μιας μάνας.
Δεν ξέχασε ποτέ.
Δεν κουράστηκε να παλεύει.
Και κάθε Αύγουστο, με λόγια απλά, αλλά βαθιά, μας καλεί να θυμηθούμε.
Όχι μόνο τι συνέβη, αλλά και τι σημαίνει να παλεύεις χωρίς τέλος για τον άνθρωπό σου.
