Αυτές οι μέρες με έχουν κάνει να χάσω τον μπούσουλα. Ο καιρός είναι σχεδόν τέλειος και τα βράδια ό,τι πρέπει για έξοδο. Και τι έξοδο! Κλαμπ μέχρι τελικής πτώσης. Και άφθονο αλκοόλ.
Από την άλλη, βέβαια, υπάρχει και η ελάχιστη ψυχρούλα που στην ανοίγει την όρεξη όσο να’ ναι. Κάτι που δεν έχασα τα δύο «κιλάκια» από τη μάσα των γιορτών, κάτι η καθιστική ζωή του γραφείου, κάτι από δω κάτι από κει… και μάνι μάνι τσίμπησα πέντε κιλά.
Θα μου πεις, τι ψυχή έχουν πέντε κιλά; Το κακό με μένα είναι πως είμαι κάποια κιλά παραπάνω από το κανονικό, οπότε ακόμα και μια ελάχιστη κλίση της βελόνας της ζυγαριάς προς τα δεξιά «δείχνει» επάνω μου. Τι τραβάμε κι εμείς οι ζουμερές!
Από τότε που μετακόμισα στη Μεταμόρφωση, έχω κάνα μήνα, επισκέπτομαι αρκετά τακτικά τη μητέρα μου για φαγητό. Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί αλλιώς θα είχα λυσσάξει στην πείνα. Για να μου δείξει το πόσο της λείπω, βάζει τα δυνατά της στη μαγειρική, αφού ξέρει πόσο λατρεύω τα φαγητά της. Και φτιάχνει κάτι παστιτσάδες η άτιμη!
Έχω δύο μέρες που ξεκίνησα το περπάτημα. Το δρομολόγιο περιλαμβάνει πλατείες, δρόμους, βιτρίνες (εκεί χαμηλώνει η ένταση λόγω χαζέματος), πάρκα και συντροφιά τον σκύλο που έχει ξετρελαθεί με το καινούργιο πρόγραμμα. Έμενα πάλι μου φαίνεται μαρτύριο.
Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω το σκεπτικό αυτών που η αγαπημένη τους ενασχόληση είναι να χτυπιούνται πέρα δώθε στο γυμναστήριο.
Τέλος πάντων, όπως και να ‘χει, ελπίζω να καταφέρω να χωρέσω αξιοπρεπώς στα στενά μου ρούχα, πριν ανοίξει για τα καλά ο καιρός. Μέχρι τότε, περπάτημα, δίαιτα και μετρημένο το αλκοόλ στις εξόδους. Α! Και στη μαμά… επίσκεψη μόνο για καφέ!
