Τη συνήθεια της καθημερινής οδήγησης την ακολουθώ από τον Μάρτιο του 2003, οπότε πήρα δίπλωμα. Στην αρχή ήταν απόλαυση για μένα. Έπιανα το τιμόνι και αισθανόμουν κυρίαρχος. Σε αντίθεση με την κολλητή μου τη Λιάνα που- αν και πήραμε μαζί το δίπλωμα – εκείνη κυκλοφορεί πεζό 2 (με τα πόδια δηλαδή).
Σήμερα με το λεβιέ των ταχυτήτων να αποτελεί προέκταση του χεριού μου (ναι, παραδέχομαι πως παίρνω το αυτοκίνητο, για να πάω ακόμα και για τσιγάρα), δεν ξέρω αν είμαι σίγουρη για αυτή μου την επιλογή.
Με το metro λίγα μέτρα έξω από την πόρτα μου, εντούτοις παραμένω αμετανόητη. Όσες κουβέντες και να ανταλλάξω με συνυπάρχουσες οντότητες που νομίζουν πως οδηγούν (σε άπταιστα γαλλικά πάντα), όσα φάσκελα και να συλλέξω τη στιγμή που, πάνω στη βιασύνη μου, χώνομαι σφήνα «κλείνοντας» άλλους ταλαίπωρους, παρόλο που το νευρικό μου σύστημα μετατρέπεται σε ένα είδος άρπας κάθε πρωί, εγώ εκεί. Το βιολί μου.
Από την άλλη, η φίλη μου η Λιάνα να με παίρνει κάθε πρωί τηλέφωνο, ηρεμότατη και να μου λέει τι της είπε η συμπαθέστατη κυριούλα, την οποία βοήθησε να βρει τη στάση του λεωφορείου ή πώς αντέδρασε ο κούκλος στο βαγόνι του τρένου, όταν εκμεταλλευόμενη το μεγάλο στριμωξίδι των ωρών αιχμής απλώς του «κόλλησε». Όταν πάλι μπαίνει στο αυτοκίνητό μου, στρογγυλοκάθεται στο κάθισμα του συνοδηγού, βάζει την ένταση του ραδιοφώνου στον θεό και απλώνει τις -θεϊκές από το περπάτημα- ποδάρες της στο ταμπλό.
Σίγουρα οι δύο αυτές επιλογές έχουν και τα υπέρ και τα κατά τους. Αυτό έγκειται στη διακριτική ευχέρεια του καθένα καθώς και στην επιλογή του. Δεν είναι όλοι οι δρόμοι ίδιοι, σίγουρα όχι και τα σιδηροδρομικά δίκτυα. Και στα δύο έχουν συμβεί δυστυχήματα (ενίοτε θανατηφόρα). Και στα δύο συμβαίνει κατά καιρούς να γίνονται έργα (και αλίμονο σου, αν βρίσκονται στο δρόμο σου).
Η οδήγηση στους ελληνικούς δρόμους σού κακοφαίνεται, ειδικά όταν έχεις φιλοξενηθεί στο οδικό δίκτυο μίας άλλης ευρωπαϊκής χώρας. Εκεί όπου δεν σου κορνάρει κανείς χωρίς σοβαρό λόγο, που όλοι τηρούν τα όρια ταχύτητας και ακολουθούν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας με ευαγγελική ευλάβεια.
Σε αυτή τη σύγκριση κατέφυγα εντελώς ασυναίσθητα, όταν χρειάστηκε να επισκεφθώ τον τόπο καταγωγής μου, την Ηλεία. Κι εκεί με μεγάλη μου έκπληξη αντίκρισα αυτοκίνητα να διπλοπαρκάρουν στον εσωτερικό δακτύλιο της κεντρικής πλατείας του Πύργου! Και αυτό γιατί πολύ απλά οδική συμπεριφορά σημαίνει να κάνουμε ό,τι μας καπνίσει!!!
