Αντίθετα με ότι φανταζόμουν, δεν ήταν ο αδερφός μου και οι φίλοι του, αυτοί που θα έτρεχαν σε διάφορα γυμνά events και στιπτιτζάδικα. Θέλησαν όμως να τρέξουν οι κολλητές μου σε πρόσκληση καλής φίλης που διοργάνωσε bachelor party, παραμονή του γάμου της, με αρρενωπές παρουσίες τίγκα στην τεστοστερόνη σε γνωστό strip club.
Πήγα κι εγώ. Στην καλύτερη νύσταξα, στη χειρότερη αηδίασα. Το όλο ξεγύμνωμα δε με εντυπωσίασε. Στα 27 μου πλέον έχω χορτάσει ξεγύμνωμα τουλάχιστον τηλεοπτικό. Εκατοντάδες πρωταγωνιστές, ανθρωπάκια ελλιπούς και αμφίβολης λίμπιντο εκτίθενται καθημερινά σε σκηνές απείρου κάλλους να ξεγυμνώνουν το σώμα και την ψυχή τους βγάζοντας ένα συνοθύλευμα, προϊόν κιμαδομηχανής. Κι όλα αυτά προς τέρψη του κοινού. Ανθρώπων που αρέσκονται να παρακολουθούν το μεγαλείο της ανθρωποφαγίας. Το να βλέπεις γνωστούς και άγνωστους στην τηλεόραση να τσακώνονται, να χωρίζουν, να συμβιώνουν, να ικετεύουν για βοήθεια είναι σαν να βλέπεις μια καταστροφή (έστω και αν δε σε αφορά) από ένα παρατηρητήριο που σε κρατά προφυλαγμένο και σου δίνει την ευκαιρία να το παίξεις κριτής.
Πάνω σε αυτό έχω πολλές ενστάσεις αλλά κυρίως πολλές απορίες. Τι έιναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους τόσο φανατικούς στο τηλεοπτικό πορνό; Τι είδους ψυχαγωγία είναι αυτό που προσφέρει; Εντάξει πιθανότατα να έχω ανατολές. Στο κάτω κάτω όλοι δεν έχουμε; Απλά έχουμε μάθει να ζούμε με αυτές και να τις δια χειριζόμαστε. Απογοητεύομαι όταν μέσα από την ιστορία μαθαίνω για κινήματα ελευθερίας, σκέψης και ισότητας του ανθρώπου και ταυτόχρονα παρακολουθώ κορμιά με αδαμιαία περιβολή, άκρως ερωτικά λικνιζόμενα. Με στεναχωρεί που παρακολουθώ κοριτσάκια να υποβάλλουν τον εαυτό τους σε βασανιστήρια για να μοιάσουν σε τέτοιου είδους σταρ και να επιζητούν ζωές εκτεθειμένες στα σαρκοβόρα μάτια των τηλεθεατών.
Τα δεδομένα άλλαξαν, λένε πολλοί. Τίποτα δεν άλλαξε. Δε χρειάζεται όμως τα βίτσια του καθενός να πωλούνται με εισιτήριο, να γίνονται θέαμα στις διάφορες παρέες και να ανταλλάσσονται με τηλεοπτικά νούμερα.
