Αλόη, το «φυτό της αθανασίας», σύμφωνα με τους αρχαίους Αιγύπτιους, οι οποίοι την προσέφεραν ως δώρο ταφής στους αποθανόντες φαραώ. Παραδοσιακά, η αλόη χρησιμοποιούνταν για την επούλωση των πληγών, για τη βελτίωση δερματικών παθήσεων και από το στόμα ως καθαρτικό.

Τα τελευταία χρόνια, πέρα από τις παραδοσιακές χρήσεις (δερματικές παθήσεις και δυσεντερία), έχουν προκύψει επιπρόσθετες, όπως αντιμετώπιση του σακχαρώδους διαβήτη, του άσθματος ακόμη και της επιληψίας. Ενώ προτείνεται και για την επούλωση εγκαυμάτων και την ψωρίαση.

«Φυσικά, το τζελ της αλόης μπορεί να βρεθεί σε μια ποικιλία προϊόντων για το δέρμα, όπως λοσιόν, αλοιφή ή αντηλιακή κρέμα. Πρόσφατα, όμως, αποσύρθηκαν από την αμερικανική αγορά πολλά σκευάσματα από αλόη που χορηγούνταν χωρίς συνταγή, ακόμη και από καταστήματα με βιολογικά προϊόντα. Η αιτιολογία ήταν ότι οι παρασκευάστριες εταιρείες δεν παρείχαν στους καταναλωτές αρκετά δεδομένα ασφάλειας αυτών των προϊόντων» τονίζει σε άρθρο του που δημοσιεύεται στο iatronet.gr ο νοσοκομειακός διαιτολόγος  Βασίλης Παπαμιμίκος και συνεχίζει: «Οι ασθενείς επίσης με σακχαρώδη διαβήτη που λαμβάνουν ανάλογη φαρμακοθεραπεία θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί, καθώς οι διάφορες μελέτες δείχνουν πως η χρήση της αλόης από το στόμα μειώνει τα επίπεδα του σακχάρου στο αίμα. Επίσης, από τη χρήση της από το στόμα έχουν αναφερθεί ορισμένες περιπτώσεις οξείας ηπατίτιδας. Φυσικά, η ασφάλεια από τη χρήση της αλόης ακόμα τεκμηριώνεται από μελέτες που βρίσκονται υπό εξέλιξη. Στην απόπειρα όμως δοκιμής κάποιου βοτάνου, ο καθένας δεν θα πρέπει να παρασύρεται από διάφορες φήμες ή από εύπεπτα διαφημιστικά μηνύματα. Αντίθετα, θα πρέπει να συμβουλεύεται τον ειδικό, ώστε να λαμβάνονται υπ’ όψιν όλες οι σχετικές παράμετροι».