Γιώργος Αρκουλής
Κι’ εκεί που η προσπάθεια μας υποχρέωνε να τρίβουμε τα μάτια μας με την εξαιρετική εμφάνιση του πρώτου μέρους (και την ατυχία μας να συμμαχεί με τους Σουηδούς), νάτη -στο β’ – η γνωστή μας παθογένεια, με τα λάθη αλλά -κυρίως αυτή τη φορά- την αδυναμία του προπονητή να διατηρήσει με τις κινήσεις του το υψηλό φρόνημα των παικτών μας. Δηλαδή αυτό που εμφανίζεται παραδοσιακά, όταν όλοι μας έχουν «ξεγραμμένους» και οι εταιρίες στοιχημάτων μας γυρίζουν την πλάτη.
Η Εθνική Ελλάδας, στο δεύτερο ημίχρονο του πιο σημαντικού αγώνα της ως τώρα για τα προκριματικά του Μουντιάλ, έμεινε εντελώς αβοήθητη από τον καλοπληρωμένο Ολλανδό προπονητή της και μη μείνετε στο λάθος των κεντρικών αμυντικών ή του τερματοφύλακα για το τελικό 2-0.
Μαυροπάνος-Χατζηδιάκος, άπειροι για τα πόστα που τους εμπιστεύτηκαν και ο Οδυσσέας Βλαχοδήμος, φάνηκε να είναι οι «μοιραίοι», όμως οι αλλαγές των Σιώπη, Μασούρα, Γιαννούλη (που ήταν ο κορυφαίος) και Παυλίδη αφαίρεσαν παλμό, συνοχή και διάθεση` δηλαδή τα στοιχεία που υποχρέωναν τους Σουηδούς σχεδόν στα 2/3 του αγώνα σε ρόλο κομπάρσων.
Φοβάμαι πως (ο κ. Φαν Τ’ Σιπ) έχει υποπέσει σε μπόλικες γκάφες, στην σπουδή του να αντιληφθεί ποιοι είναι οι καταλληλότεροι για τις δύο θέσεις επιθετικών, προκειμένου να τους εμπιστευτεί οριστικά. Το να χρησιμοποιεί τέσσερις και πέντε σε κρίσιμο ματς, τον καθιστά μη σοβαρό άτομο στην δουλειά του.
Και τώρα τι; Οι διάφοροι «μάντεις» της τηλεόρασης, βγήκαν μετά την λήξη του ματς και έκαναν τους υπολογισμούς τους: «Αν νικήσουμε εμείς την Ισπανία και ηττηθεί δύο φορές η Σουηδία, πάμε τελικούς» κλπ. Προφανώς, δεν είναι κακό να τρέφει κάποιος αυταπάτες. Το πολύ -όταν γίνει ταμείο- να έχει πέσει έξω, αλλά τότε ποιος θα θυμάται; Βλέπετε, «τα λόγια πετούν»…
Ως τότε: Σουηδία 15, Ισπανία 13, Ελλάδα 9
