Γιώργος Αρκουλής
Ο παρακάτω διάλογος είναι πρόσφατος και 100% αυθεντικός, προέκυψε σε μικρή επαρχιακή πόλη, κάπου 250 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα, και έχει να κάνει με τον «ξεσηκωμό» για τις τοπικές εκλογές (για την Ευρώπη, πήρα γερή γεύση αδιαφορίας). Η συζήτηση με υποψήφιο μιας κοινότητας, ενταγμένης -μαζί με μερικά χωριά- στον ενωμένο δήμο.
«Πώς και έμπλεξες, φίλε, με θέματα αυτοδιοίκησης, αφού το χωριό σου ουσιαστικά δεν έχει να κερδίσει κάτι σοβαρό;».
«Άκου φίλε μου, πρώτα όμως πες μου αν ψηφίζεις στην περιοχή μας».
«Όχι, ψηφίζω στην Αττική».
«Ωραία. Μάθε, λοιπόν, πως αν αναδειχθώ δημοτικός σύμβουλος, θα είμαι και κοινοτάρχης. Αυτό σημαίνει πως κάθε μήνα ένα πεντακοσάρικο θα μπαίνει καθαρό στην τσέπη μου. Μαζί με τη μικρή μου σύνταξη ως αγρότης, θα ζήσω σχεδόν πλούσια, αφού τα βασικά μού τα προσφέρει το χωράφι μου, οι ελιές μου, το κοτέτσι μου και η γελάδα μου».
«Πιστεύεις ότι οι περισσότεροι υποψήφιοι έτσι σκέπτονται;».
«Όπως το ‘πες: οι περισσότεροι! Και είναι λογικό, αφού η κρίση μάς έκανε να τα βλέπουμε έτσι τα πράγματα»
Πριν λήξει η συζήτηση, πέταξα μια τελευταία ερώτηση λίαν προβοκατόρικη:
«Και για το ΟΡΑΜΑ που γράφουν σχεδόν όλοι στα σποτ, στις κάρτες και στις αφίσες τους;».
«Γατί να μην το γράψουν; Μήπως κοστίζει;».
* Άσε που εκτός των άλλων ικανοποιεί τις αυταπάτες του ψηφοφόρου» προσθέτω του λόγου μου, οπότε …
Άντε και καλή κάλπη!
