Ξαφνικά, είδα προχθές στην αυλή μου έναν γάτο που μου φάνηκε «γνωστός». Τον παρατήρησα καλά και τον θυμήθηκα από ένα κοκκινωπό κορδονάκι στον λαιμό. Ήταν ένα ζωντανό γειτονικού σπιτιού, αλλά –πάλι- τι ήθελε μέσα στον μικροσκοπικό μου κήπο. Προφανώς από το ισόγειο θα του είχαν πετάξει –όπως διαπιστώθηκε- μερικές κροκέτες, πλάϊ σε ένα μπολ με νερό, οπότε δεν ήθελε πολύ να επιστρέψει για δεύτερη φορά.
Πράγματι, χθες, τον είδα τον μάγκα τον γάτο, αλλά αυτή τη φορά παρέα με τέσσερα άλλα γατιά που έβλεπα πρώτη φορά στην αυλή. Απόρησα, αλλά μετά από «επιτόπιο ρεπορτάζ» διαπίστωσα πως σε ολόκληρο το τετράγωνο ελάχιστοι γείτονες είχαν παραμείνει στην βάση τους. Οπότε, μοιραία, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι τα γατιά (που ήδη είχαν αυγατίσει στον αριθμό επτά!) ή ήταν παραττημένα ή έψαχναν για μια μπουκιά φαγητό και κάποιες σταγόνες νερό, με αποτέλεσμα να την αράξουν και να περιμένουν την στοργή μας.
Αν έτσι είχαν τα πράγματα, θεωρώ απαράδεκτο ξαφνικά τα μικρά ζώα να μένουν αβοήθητα, και δεν είναι μόνο οι γάτες, που έχουν ανεπτυγμένο το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Εννοώ τα σκυλιά –μικρά η μεγάλα- που ξαφνικά τέτοιες ημέρες τριγυρνούν στους δρόμους απελπισμένα ψάχνοντας τα αφεντικά τους (που λείπουν σε ταξίδι διακοπών). Παρόμοια εικόνα με πλήθος αδέσποτων, αντίκρυσα πριν λίγες ημέρες που βρέθηκα στη Νεάπολη Βοιών. Πόλη μικρή, αλλά με λιμάνι απ’ όπου καθημερινά φεύγει το πλοίο της γραμμής για Κύθηρα. Εκεί ήταν που λυπήθηκα για τα καλά αυτά τα εγκαταλελειμένα οικόσιτα, που αν διέθεταν φωνή (πέρα απ’ το γαύγισμα και πνιχτό κλάμα), θα φώναζαν στ’ αφεντικά τους που τα κοιτοιύσαν από το κατάστρωμα του πλοίου, ενώ ήδη είχε σηκώσει άγκυρα:
«Γιατί μας εγκατέλειψες, εσύ που έλεγες πως μας αγαπούσες;».
ΥΓ: ‘Αραγε τι θ’ απογίνουν τα επτά γατάκια του Ντίνου Χριστιανόπουλου, τώρα που ποιητής έφυγε για ταξίδι χωρίς επιστροφή; Θα βρεθούν, άραγε, κάποιοι να αντικαταστήσουν την αγάπη και τα χάδια του;
