Γιώργος Αρκουλής
Καλό ή κακό ήταν το 2-2 στη Ζένιτσα για την εθνική μας ποδοσφαίρου; Ζυγίζοντας τα γεγονότα της αναμέτρησης, φοβάμαι πως δεν βρίσκω να δικαιώνουν τον προπονητή Αναστασιάδη, ο οποίος φάνηκε καθαρά -στα μάτια ακόμη και του άσχετου με την μπάλα- ότι φοβήθηκε υπερβολικά τον αγώνα. Και γι’ αυτό φρόντισε να ξεκινήσει τον αγώνα θωρακίζοντας την περιοχή μας με τέσσερις κεντρικούς αμυντικούς (Παπασταθόπουλο, Μπουχαλάκη, Σιόβα, Κουρμπέλη) και το κέντρο με άλλους τέσσερις μέσους. Φυσικά επειδή ο Άγγελος δεν είναι άσχετος με το αντικείμενο φρόντισε να διορθώσει στο β’ μέρος τα πράγματα, αφαίρεσε από το σχήμα δύο σέντερ μπακ, έβαλε μέσα επιθετικούς και φτάσαμε σε ένα υποφερτό αποτέλεσμα, που κατά τη γνώμη μου, παίζοντας μισή ώρα και πλέον με επιπλέον μαχητή μάς αδικεί. Αν δεν είχαν γίνει οι αλλαγές και δεν είχαμε πάρει ένα ανέλπιστο πέναλτι, πολύ φοβάμαι πως η Ελλάδα θα γνώριζε «Βατερλώ», αλλά δικαιολογημένα, αφού αντιμετωπίζαμε δύο αντιπάλους. Τη Βοσνία και την Ερζεγοβίνη!
Νομίζω ότι τα πρώτα ουσιαστικά συμπεράσματα θα βγουν μετά τον τρίτο αγώνα -εντός έδρας αυτήν τη φορά- με αντίπαλο το φαβορί του ομίλου Ιταλία. Μια Ιταλία η οποία «πετάει», έχοντας ανανεωθεί και πεισμώσει από την τελευταία αποτυχία της να βρεθεί σε Μουντιάλ. Έως τότε, ο προπονητής μας (και οι συνεργάτες του) οφείλει να έχει συνειδητοποιήσει ότι κάποια παιδιά που έχουν κληθεί δεν κάνουν για την εθνική ομάδα.
