Το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα είχε πάντα ένα μεγάλο πρόβλημα με την πολιτική σε κοινωνίες με καθολική ψηφοφορία. Προβλέποντας αυτό, οι περισσότεροι καπιταλιστές αντιτάχθηκαν και αντιστάθηκαν εδώ και καιρό στην επέκταση της ψηφοφορίας πέρα από τους πλούσιους που κατείχαν κεφάλαιο. Μόνον οι μαζικές πιέσεις από κάτω εξαναγκάζονταν επανειλημμένα να επεκτείνουν τα δικαιώματα ψήφου έως ότου επιτευχθεί καθολική ψηφοφορία – τουλάχιστον νομικά.
Μέχρι σήμερα, οι καπιταλιστές αναπτύσσουν και εφαρμόζουν κάθε είδους νομικούς και παράνομους μηχανισμούς για τον περιορισμό της ψηφοφορίας. Μεταξύ εκείνων που έχουν δεσμευτεί για τη διατήρηση του καπιταλισμού, ο φόβος της καθολικής ψηφοφορίας εκτείνεται βαθιά. Ο Τραμπ και οι Ρεπουμπλικάνοι δίνουν παραδείγματα και δρουν πάνω σε αυτόν τον φόβο καθώς πλησιάζουν οι εκλογές του 2020.
Το πρόβλημα προκύπτει από τη βασική φύση του καπιταλισμού.
Οι καπιταλιστές που κατέχουν και λειτουργούν επιχειρήσεις – εργοδότες ως ομάδα – αποτελούν μια μικρή κοινωνική μειονότητα.
Αντίθετα, οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους είναι η κοινωνική πλειοψηφία. Η εργοδοτική μειονότητα κυριαρχεί σαφώς στη μικροοικονομία σε κάθε επιχείρηση. Στις καπιταλιστικές εταιρείες, οι κύριοι μέτοχοι και το διοικητικό συμβούλιο επιλέγουν να λαμβάνουν όλες τις βασικές αποφάσεις, συμπεριλαμβανομένης της διανομής των καθαρών εσόδων της επιχείρησης.
Το συνεχιζόμενο πολιτικό πρόβλημα του καπιταλισμού ήταν ο καλύτερος τρόπος για να εμποδίσουν τους υπαλλήλους να σχηματίσουν τέτοιες πολιτικές πλειοψηφίες. Κατά τη διάρκεια των επαναλαμβανόμενων χρόνων ιδιαίτερης δυσκολίας (περιοδικές συγκρούσεις, πόλεμοι, συγκρούσεις μεταξύ μονοπωλιακών και ανταγωνιστικών βιομηχανιών, πανδημίες), το πολιτικό πρόβλημα του καπιταλισμού εντείνεται και διευρύνεται. Γίνεται ο καλύτερος τρόπος για να εμποδίσει τις πολιτικές πλειοψηφίες των εργαζομένων να τερματίσουν εντελώς τον καπιταλισμό και να μεταφέρουν την κοινωνία σε ένα εναλλακτικό οικονομικό σύστημα.
Σύμφωνα με τα λόγια του μεγάλου μαρξιστικού θεωρητικού Αντόνιο Γκράμσι, οι καπιταλιστές χρησιμοποιούν το συμμαχικό πολιτικό κόμμα τους για να σχηματίσουν ένα «πολιτικό μπλοκ» με τμήματα της εργατικής τάξης και άλλα εκτός της καπιταλιστικής οικονομίας. Αυτό το μπλοκ πρέπει να είναι αρκετά ισχυρό για να αποτρέψει τους αντι-καπιταλιστικούς στόχους των κινημάτων μεταξύ της εργατικής τάξης.
Στην ιδανική περίπτωση, για τους καπιταλιστές, το μπλοκ τους πρέπει να κυβερνά την κοινωνία – να είναι η ηγεμονική δύναμη – ελέγχοντας τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, κερδίζοντας εκλογές, παράγοντας κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες και διαδίδοντας την ιδεολογία στα σχολεία και πέρα από αυτό που δικαιολογεί τον καπιταλισμό.
Η καπιταλιστική ηγεμονία θα διατηρούσε τότε τις αντι-καπιταλιστικές παρορμήσεις αποδιοργανωμένες ή ανίκανες να οικοδομήσουν κοινωνικό κίνημα σε ένα αντι-ηγεμονικό μπλοκ αρκετά ισχυρό για να αμφισβητήσει την ηγεμονία του καπιταλισμού.
Ο πρόεδρος Τραμπ απεικονίζει τις τρέχουσες συνθήκες για την καπιταλιστική ηγεμονία. Πρώτα απ ‘όλα, η κυβέρνησή του χρηματοδοτεί τον στρατό. Δεύτερον, παρέδωσε στις εταιρείες και τους πλούσιους τεράστια μείωση φόρου για το 2017, παρόλο που είχαν απολαύσει αρκετές προηγούμενες δεκαετίες ανακατανομής πλούτου προς αυτές.
Τρίτον, συνεχίζει την απελευθέρωση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων και αγορών, για να μπορέσει να στηρίξει τη γενναιοδωρία της κυβέρνησής του στους καπιταλιστές της.
Σύνταξη Κ. Μπετινάκης
