Επιμέλεια: Γιάννα Μυράτ
Σε αυτή τη φυλακή που είναι η Γάζα, όταν ακούμε μια βόμβα να πέφτει, αναρωτιόμαστε: «Είναι η σειρά μου αυτή τη φορά;»
Ζω στην πόλη Beit Lahia της Βόρειας Γάζας, μόλις δύο μίλια μακριά από τα σύνορα. Εδώ είναι το μέρος λίγο πριν τις 7 το πρωί του Σαββάτου, όταν το κανονικό – κανονικό για τη Γάζα, δηλαδή – εξελίχθηκε σε κάτι άλλο.
Πηγαίνω στο σχολείο όπου διδάσκω. Έρχεται το αυτοκίνητο να με πάρει. Η 7χρονη κόρη μου, η Γιάφφα, φεύγει για να περιμένει το σχολικό της λεωφορείο. Ξαφνικά, ένας πύραυλος εκτοξεύεται στον ουρανό.
Η γυναίκα μου προσπαθεί να με καθησυχάσει: «Είναι απλώς μια δοκιμή. Πυροβολούν προς τη θάλασσα». Θα μπορούσε να έχει δίκιο. Αυτό συμβαίνει μερικές φορές ακόμη και σε «ειρηνικές» περιόδους.
Στη συνέχεια όμως ένας άλλος πύραυλος απογειώνεται, αυτή τη φορά σίγουρα με κατεύθυνση το Ισραήλ. Στη συνέχεια, περισσότεροι πύραυλοι, που πετούν από όλες τις κατευθύνσεις.
Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι ότι δεκάδες μαχητές από τη Γάζα έχουν διεισδύσει σε ισραηλινές πόλεις κοντά στα σύνορα.
Μόνο περίπου δύο ώρες αργότερα αρχίζουμε να βλέπουμε μια πλημμύρα από φωτογραφίες και βίντεο με μαχητές της Γάζας να σκοτώνουν στρατιώτες και πολίτες και να αιχμαλωτίζουν άλλους. Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει στα μάτια του.
Ο κουνιάδος μου, ο Μοχάμεντ, περνάει με το αυτοκίνητο. «Θέλει κανείς να πάει στην αγορά;»
Σε τέτοιες στιγμές, οι πρώτες μας σκέψεις στρέφονται αμέσως σε βασικά εφόδια. Το ψωμί είναι στην κορυφή της λίστας. Ακόμα κι αν υπάρχει αλεύρι, το ρεύμα είναι πιθανό να κόβεται για πολλές ώρες, επομένως θα είναι δύσκολο να ψηθεί στο σπίτι.
Ξεκινήσαμε για ένα εμπορικό κέντρο. Καταφέρνω να αγοράσω λίγο κοτόπουλο και αγγούρια και αβοκάντο, αλλά δεκάδες άνθρωποι κάνουν ουρές για ψωμί, σπρώχνουν και τσακώνονται. Ο ιδιοκτήτης κλείνει τις πόρτες.
Αποφασίζουμε να δοκιμάσουμε κάπου αλλού.
Βλέπουμε ένα πλήθος να βαδίζει στον δρόμο, να υψώνει την παλαιστινιακή σημαία και να επαινεί τους μαχητές. Καθώς πλησιάζουμε στο Στρατόπεδο Προσφύγων Jabalia, μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές του κόσμου, τα αρτοποιεία και τα καταστήματα είναι μπλοκαρισμένα από κόσμο.
Ξαφνικά. ένα ισραηλινό στρατιωτικό τζιπ τρέχει στον δρόμο. Έχει καταληφθεί. Το τζιπ κατακλύζεται από χαρούμενα αγόρια. Μπορώ να δω ότι το αριστερό μπροστινό λάστιχο είναι σκασμένο.
Δεν μπορούμε να βρούμε ψωμί, οπότε επιστρέφουμε σπίτι με μόνο το κοτόπουλο και τα αβοκάντο και τα αγγούρια.
Οι εικόνες δεκάδων Ισραηλινών θυμάτων και αιχμαλώτων με στοιχειώνουν. Πώς οι μαχητές διέσχισαν ένα τόσο στενά παρακολουθούμενο σύνορο; Πώς μπόρεσαν να σκοτώσουν όλους αυτούς τους στρατιώτες και να πάρουν τόσους άλλους αιχμαλώτους;
Τώρα απλά μπορείτε μόνο να υποθέσετε ότι το Ισραήλ θα σκοτώσει εκατοντάδες, ακόμη και χιλιάδες πολίτες στη Γάζα. Ποτέ δεν ένιωσα τόσο τρομοκρατημένος.
Ακούμε τη δήλωση του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου ότι ο λαός της Γάζας πρέπει «να φύγει τώρα». Αναρωτιέμαι: «Πού πρέπει να πάμε; Οι παππούδες μας άφησαν τα σπίτια τους το 1948;».
Δεν έχουμε καταφύγια, κανένα σύστημα προειδοποιήσεων αεροπορικής επιδρομής. Δεν υπάρχει στρατός.
Τώρα είναι η τέταρτη μέρα, και τουλάχιστον 900 άνθρωποι στη Γάζα έχουν σκοτωθεί, περίπου οι μισοί από αυτούς παιδιά και γυναίκες. Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο για εμάς. Τη Δευτέρα, η θεία μου τηλεφώνησε για να μας ενημερώσει ότι η έγκυος ξαδέρφη μας σκοτώθηκε σε αεροπορική επιδρομή σε τζαμί που συνορεύει με το σπίτι τους. Η Ντόα ήταν 33 ετών. Ο πατέρας της σκοτώθηκε επίσης από το Ισραήλ το 2004, όταν εκείνη ήταν στα 14 της.
Τις τελευταίες 90 ώρες, είχαμε ρεύμα μόνο για επτά ώρες, νερό για έξι. Φοβάμαι να φύγω από το σπίτι μου για να αγοράσω φαγητό για την οικογένειά μου. Φοβάμαι ακόμα και να πάω στην ταράτσα για να ελέγξω πόσο νερό μας έχει μείνει στα βαρέλια. Θα μπορούσαμε να ξεμείνουμε ανά πάσα στιγμή.
«Μην ξεπλένετε την τουαλέτα μέχρι να την χρησιμοποιήσουν πέντε άτομα», μας υπενθυμίζει συνέχεια ο πατέρας μου. «Χρησιμοποιήστε υγρά μαντηλάκια για να καθαρίσετε τα χέρια σας. Προσπαθήστε να μην κάνετε ντους. Χρησιμοποιήστε όσο το δυνατόν λιγότερο νερό για να πλύνετε τα πιάτα».
Ακόμη και το να πάρεις ψωμί είναι επικίνδυνο. Χθες, Δευτέρα, πέρασα πάνω από μια ώρα στην ουρά στο αρτοποιείο. Ένας φίλος ήρθε μαζί μου και μας είπε για μια αεροπορική επιδρομή απέναντι από ένα εμπορικό κέντρο στο στρατόπεδο Jabalia. Σχεδίαζα να πάω σε εκείνη την περιοχή για να αγοράσω φαγητό και να ανταλλάξω χρήματα. Έφτασα στο σπίτι μισή ώρα αργότερα και πληροφορήθηκα ότι περισσότεροι από 50 άνθρωποι σκοτώθηκαν στην επίθεση. Είδα κορμιά χωρίς μέλη, πρόσωπα αγνώριστα. Να τα λέμε ακόμα σώματα;
Είδα και αβοκάντο, πιτσιλισμένα με αίμα, στο έδαφος πλάι σε ένα κατεστραμμένο κάρο ανάμεσα στα ερείπια και τα σώματα. Να τα λέμε ακόμα αβοκάντο; Θα φάω ποτέ ξανά αβοκάντο;
Τις επόμενες μέρες, ξέρω ότι θα ακούσουμε περισσότερες βόμβες να πέφτουν. Θα περιμένουμε με τρόμο και θα σκεφτούμε: «Είναι η σειρά μου αυτή τη φορά;»
Όταν βλέπουμε τη λάμψη της έκρηξης, ξέρουμε ότι έχουμε γλιτώσει, γιατί αν χτυπηθείς, βλέπεις μόνο θάνατο. Ήταν η σειρά κάποιου άλλου.
Και μετά θυμόμαστε να θρηνούμε.
Δημοσιεύτηκε στην Washington Post
