Καλή Εβδομάδα σε όλους τους αναγνώστες της στήλης! Μεγαλώνοντας, όλοι καλούμαστε να μάθουμε μια σειρά από δύσκολα πράγματα: πώς να γίνουμε άνθρωποι, πώς να βρούμε την ταυτότητά μας, πώς να επικοινωνούμε, πώς να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματά μας. Κι όμως, η συναισθηματική έκφραση είναι ένα από τα πιο παραμελημένα «μαθήματα» στην παιδική ηλικία – ειδικά για τα αγόρια.
Αν μεγάλωσες κι εσύ τη δεκαετία του ’80 και του ’90, θα θυμάσαι πως τα αγόρια καλούνταν να είναι «σκληρά», «δυνατά», να μη δείχνουν ευαισθησία. Οτιδήποτε συναισθηματικό ήταν, υποτίθεται, αδυναμία. Στην πραγματικότητα όμως, τίποτα δεν είναι πιο απαραίτητο για την ψυχική υγεία, την ευτυχία, και τις ανθρώπινες σχέσεις από την ικανότητα να εκφράζεις με ειλικρίνεια αυτό που νιώθεις.
Πολλές φορές, καθώς μεγαλώνουμε, χρειάζεται να ξεμάθουμε όσα μας δίδαξαν. Οι παλιές «αλήθειες» περί σιωπής, ελέγχου και καταστολής των συναισθημάτων αποδεικνύονται τοξικές. Όσο περισσότερο κρατάς πράγματα μέσα σου, τόσο πιο πιθανό είναι να εκραγείς – και η πιο συχνή μορφή αυτής της έκρηξης είναι ο θυμός. Ο θυμός είναι το προεπιλεγμένο συναίσθημα όταν όλα τα υπόλοιπα καταπιέζονται. Και αυτό δεν είναι απλώς θεωρία – είναι ανθρώπινη βιολογία.
Αν δεν εκφράζουμε τη χαρά, τη λύπη, την απογοήτευση, τον ενθουσιασμό, όλα αυτά γίνονται βάρος και μετατρέπονται σε θυμό, εκνευρισμό, ακόμη και σωματικά συμπτώματα. Γι’ αυτό είναι κρίσιμο να μάθουμε να εκφραζόμαστε με υγιείς τρόπους – πρώτα για εμάς τους ίδιους, αλλά και για τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν.
Σκέψου το εξής: όταν περνάς μια δύσκολη φάση και δεν μιλάς σε κανέναν, πώς μπορεί να σε στηρίξει κάποιος; Πώς να καταλάβει τι χρειάζεσαι; Δεν μπορεί. Όταν δεν εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, χάνεται η δυνατότητα της σύνδεσης. Και χωρίς σύνδεση, χάνεται η ουσία των ανθρώπινων σχέσεων.
Έμαθα κι εγώ με τον καιρό να τσεκάρω τον εαυτό μου. Να σταματάω, να ρωτάω «τι νιώθω αυτή τη στιγμή;», να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, ακόμη κι όταν αυτό με φοβίζει. Δεν είναι εύκολο – συχνά δεν μου αρέσει αυτό που ανακαλύπτω. Αλλά η αυθεντικότητα ξεκινάει από εκεί. Να ξέρεις πού βρίσκεσαι μέσα σου. Και να το μοιράζεσαι.
Κατάλαβα επίσης ότι όσο περισσότερο εξοικειώνομαι με το να μιλάω για όσα αισθάνομαι – είτε είναι όμορφα είτε δύσκολα – τόσο πιο ελεύθερη και ήρεμη γίνομαι. Κι αν οι άλλοι δυσκολεύονται να το διαχειριστούν, αυτό είναι δικό τους πρόβλημα. Γιατί όταν κάποιος εκφράζεται με σεβασμό και αλήθεια, δίνει χώρο και στους άλλους να κάνουν το ίδιο.
Η κοινωνία μας έχει δώσει λάθος μηνύματα: «οι δυνατοί δεν κλαίνε», «μην το κάνεις θέμα», «μην κάνεις σκηνή, με ντροπιάζεις». Αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο γενναίο από το να σταθείς μπροστά σε κάποιον – ή μπροστά στον καθρέφτη σου – και να πεις: «εγώ αυτό νιώθω».
Αν θες να έχεις αυθεντικές σχέσεις, πρέπει να δείχνεις τον εαυτό σου όπως είναι. Όχι μόνο όταν είσαι χαρούμενος, αλλά και όταν είσαι θλιμμένος, όταν έχεις απογοητευτεί, όταν χρειάζεσαι αγκαλιά. Όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα είναι θεμιτά – άρα και η έκφρασή τους είναι θεμιτή. Αρκεί να γίνεται με σεβασμό και ενσυναίσθηση.
Γι’ αυτό, σήμερα, κάνε το εξής απλό, αλλά πολύ σπουδαίο βήμα: έλεγξε πώς νιώθεις. Και μετά, τόλμησε να το μοιραστείς με κάποιον που εμπιστεύεσαι. Αυτό είναι το πρώτο βήμα για μια πιο ειλικρινή, ουσιαστική ζωή.
ΙουλίαΚαζάνα-McCarthy
Δρ. Κοινωνιολογίας (University of Surrey, UK)
Πιστοποιημένη Life Coach (International Coaching Federation, ICF)
Solution Focused Θεραπεύτρια (BRIEF & The Solution Focused Universe)
