Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας όπου μια σύγκρουση δεν έρχεται για να λυθεί, αλλά για να μας αφυπνίσει. Για να μας κάνει να σταθούμε για λίγο απέναντι στον εαυτό μας και να αναρωτηθούμε: «Αξίζει να παλέψω γι’ αυτή τη σχέση; Μπορεί να διορθωθεί αυτό που συμβαίνει; Ή μήπως πρέπει να αποδεχθώ ότι ήρθε η ώρα να απομακρυνθώ;»

Δεν είναι πάντα εύκολο να ξεχωρίσουμε τη διαφορά. Έχω βρεθεί κι εγώ ουκ ολίγες φορές σε τέτοιες καταστάσεις. Και με τα χρόνια έχω καταλάβει ότι υπάρχουν δύο πολύ ξεκάθαρες ενδείξεις που μας βοηθούν να διακρίνουμε αν πρόκειται για μια σχέση που έχει μέλλον ή αν είναι προτιμότερο να την αφήσουμε πίσω.

Το πρώτο σημάδι που δείχνει ότι μάλλον ήρθε η ώρα να αποχωρήσεις είναι όταν η σχέση σε μεταμορφώνει σε έναν άνθρωπο που δεν θέλεις να είσαι. Αν η παρουσία του άλλου σε κάνει να φέρεσαι με τρόπους που δεν σε εκφράζουν, αν σε ωθεί να γίνεσαι νευρικός, κυνικός, ψυχρός, ή θυμωμένος – τότε κάτι πολύ βαθύ δεν πάει καλά. Αν κάθε προσπάθειά σου να επιλύσεις τη σύγκρουση καταλήγει στο ίδιο αδιέξοδο, και τελικά σου κοστίζει την εσωτερική σου γαλήνη, τότε ίσως δεν πρόκειται για μια σχέση που μπορεί να σωθεί. Γιατί, πολύ απλά, σε αλλάζει. Σε μεταμορφώνει σε μια εκδοχή του εαυτού σου που δεν αναγνωρίζεις. Και αυτό από μόνο του είναι ένας λόγος αρκετός για να πεις: «Δεν μου κάνει καλό αυτή η σχέση».

Πριν λίγες μέρες, με ρώτησε ένας φοιτητής: «Πώς σταματάς τους ανθρώπους από το να σε φτάνουν στα όριά σου»; Και η απάντησή μου ήταν: «Μένεις προσηλωμένος στο ποιος θέλεις να είσαι». Και πράγματι, αν κάποιος σε απομακρύνει από αυτό που θέλεις να είσαι, τότε ίσως είναι καιρός να αποχωρήσεις από αυτή τη δυναμική. Δεν είναι κακό να πεις: «Δεν θέλω να συμμετέχω σε αυτή τη σχέση αν με αλλάζει προς το χειρότερο».

Η δεύτερη ένδειξη είναι αν η σχέση σε πληγώνει, αν σου προκαλεί πόνο. Αν μετά από κάθε συνάντηση, μήνυμα ή τηλεφώνημα νιώθεις λιγότερος, μικρότερος, θλιμμένος ή εξουθενωμένος. Αν χάνεις τη χαρά σου, αν γεμίζεις αμφοβολίες για την αξία σου, αν κουβαλάς ενοχές που δεν σου ανήκουν, τότε αυτή η σχέση είναι πληγή. Δεν χρειάζεσαι να δικαιολογήσεις την αποχώρησή σου. Δεν είσαι υποχρεωμένος να προσπαθείς για πάντα να λύσεις κάτι που δεν διορθώνεται, γιατί πολύ απλά δεν βασίζεται στην αγάπη, στον σεβασμό ή στην κοινή πορεία.

Οι περισσότεροι από μας έχουμε μεγαλώσει με την πεποίθηση ότι πρέπει να λύσουμε κάθε διαφωνία, να μην τα παρατάμε, να παλεύουμε για τους ανθρώπους γύρω μας. Και σε πολλές περιπτώσεις, αυτό είναι και το σωστό. Πόσο πιο ολοκληρωμένο όμως θα ήταν αυτό αν μας μεγάλωναν και με τη σοφία να ξεχωρίζουμε τις μάχες που αξίζουν από εκείνες που μας εξαντλούν. Γιατί κάποιες σχέσεις υπάρχουν για να μας μάθουν το μάθημα της αποδέσμευσης.

Η σύγκρουση δεν είναι πάντα κάτι κακό, δεν είναι πάντα ένα πρόβλημα που ζητά λύση. Μπορεί να είναι ο τρόπος που η ζωή προσπαθεί να σε πληροφορήσει ότι πρέπει να προχωρήσεις παρακάτω.

Κοίταξε, λοιπόν, γύρω σου. Δες τις σχέσεις στη ζωή σου. Υπάρχει κάποια που σε μικραίνει, που σε κουράζει, που σε απομακρύνει από τον αληθινό σου εαυτό; Αν ναι, τότε ίσως αυτή η σύγκρουση δεν είναι για να λυθεί – είναι για να σε ξυπνήσει.

 

 

 

Ιουλία Καζάνα-McCarthy

Δρ. Κοινωνιολογίας (University of Surrey, UK)

Πιστοποιημένη Life Coach (International Coaching Federation, ICF)

Solution Focused Θεραπεύτρια (BRIEF & The Solution Focused Universe)