Για ένα μεγάλο διάστημα της ζωής μου – και ιδιαίτερα μετά την ολοκλήρωση των μεταπτυχιακών μου σπουδών – βίωσα έντονο άγχος και φόβο. Έκανα πολλές αρνητικές σκέψεις για τον εαυτό μου και συχνά ένιωθα πως, ελλείψει υποστήριξης (και φυσικά γνωριμιών!), δεν θα τα κατάφερνα ποτέ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τα λόγια κάποιων συμφοιτητών μου που με απογοήτευαν: «Ναι, είσαι πολύ καλή φοιτήτρια, όμως δεν το έχεις στο αίμα σου να πατάς επί πτωμάτων. Μάλλον θα επικεντρωθείς μόνο στην οικογένεια που θα φτιάξεις στο μέλλον». Με τέτοιου είδους σχόλια από συμφοιτητές μου Κλασικής Παιδείας, ειλικρινά, δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω! Το μόνο σίγουρο είναι ότι ένιωθα παγιδευμένη σε έναν κύκλο αμφιβολιών και ανασφάλειας.

Στο μεταξύ αυτή η νοοτροπία του «ναι μεν, αλλά» είναι που με σκοτώνει περισσότερο. Είναι σαν να θέλεις να τρέξεις, να κυνηγήσεις τα όνειρά σου, και να αισθάνεσαι τα βαρύδια στα πόδια σου να σε κρατάνε πίσω. Ένα μεγάλο κομμάτι της νεαρής μου ζωής το πέρασα ακούγοντας την αρνητικότητα των άλλων και αφήνοντάς την να διαμορφώνει την εικόνα που είχα για τον εαυτό μου. Ήμουν εγκλωβισμένη σε έναν φαύλο κύκλο όπου το μέλλον μου φαινόταν σκοτεινό, και η προσπάθεια έμοιαζε μάταιη.

Η αλλαγή ήρθε όταν, κάποια στιγμή, αποφάσισα ότι δεν ήθελα να ζω έτσι. Ήξερα πως έπρεπε να αλλάξω νοοτροπία, να δημιουργήσω τη δική μου αφήγηση για τον εαυτό μου από την αρχή. Δεν είχα έτοιμα εργαλεία ή γνώσεις στο ενεργητικό μου, δεν ήμουν σίγουρη πώς θα το έκανα, αλλά είχα μια ξεκάθαρη επιθυμία: ήθελα να ευτυχήσω. Έτσι, ξεκίνησα από τα απλά – από το να εστιάζω σε ό,τι αγαπούσα και απολάμβανα. Ανακάλυψα ότι το πώς βλέπεις τη ζωή σου καθορίζει και την πραγματικότητά σου. Αν εστιάζεις στο αρνητικό, αυτό κυριαρχεί. Αν, όμως, εστιάζεις στο θετικό, αρχίζεις να βλέπεις ευκαιρίες εκεί που πριν έβλεπες εμπόδια.

Με τον καιρό, έμαθα να παρατηρώ τα καλά που ήδη υπήρχαν στη ζωή μου. Σταμάτησα να συγκρίνομαι με άλλους και άρχισα να συγκρίνω τον εαυτό μου με το παρελθόν μου. Να βλέπω τι είχα καταφέρει, παρά τις δυσκολίες, και να αναγνωρίζω πόσο είχα ήδη εξελιχθεί. Η ευγνωμοσύνη έγινε καθημερινή πρακτική. Και όσο περισσότερο εκτιμούσα τις ευλογίες στη ζωή μου, τόσο καλύτερα ένιωθα. Και όσο καλύτερα ένιωθα, τόσο περισσότερα κατάφερνα.

Ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα που πήρα είναι ότι η ψυχική μας υγεία επηρεάζεται άμεσα από το πού επιλέγουμε να εστιάζουμε κάθε στιγμή. Αν ψάχνεις λόγους για να ανησυχείς, θα βρεις αμέτρητους. Αν, όμως, ψάχνεις ενδείξεις ότι αξίζει να συνεχίσεις με ελπίδα – κι αυτές υπάρχουν. Απλώς δεν τις πρόσεχες μέχρι τώρα.

Φυσικά, η αισιοδοξία δεν είναι πάντα εύκολη. Ιδίως όταν τα πάντα γύρω σου μοιάζουν εναντίον σου. Όμως, ανακάλυψα πως ένας καλός τρόπος είναι να δημιουργείς πράγματα που σου δίνουν ενθουσιασμό και προσμονή. Ένας καφές με έναν φίλο. Ένα ταξίδι. Μια αγαπημένη δραστηριότητα. Αυτά τα «μικρά θαύματα» είναι που μας κρατούν όρθιους. Μας δίνουν λόγο να συνεχίσουμε. Να ελπίζουμε.

Και τελικά, αυτό είναι το πιο δυνατό μήνυμα που μπορώ να μοιραστώ σήμερα: Όλοι μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας προς το καλύτερο. Αρκεί να έχουμε πρόθεση, σοφία και υπομονή. Αρκεί να ξεκινήσουμε παρατηρώντας τι μας κάνει ευτυχισμένους και να αφήσουμε τις θετικές ενδείξεις να γίνουν το νέο μας σημείο αναφοράς. Όσο κι αν σου φαίνεται δύσκολο να με πιστέψεις, το ταξίδι ξεκινά με ελπίδα.

 

ΙουλίαΚαζάνα-McCarthy

Δρ. Κοινωνιολογίας (UniversityofSurrey, UK)

MSc Psychology (c.) (Brunel University of London)

Πιστοποιημένη Life Coach (International Coaching Federation, ICF)

SolutionFocused Θεραπεύτρια (BRIEF)