Σε μια συνέντευξη μέχρι… δακρύων, κυριολεκτικά με γέλια και με κλάματα, ο κωμικός ηθοποιός Κώστας Τσάκωνας αποκάλυψε στο ένθετο «Piazza» της εφημερίδας VETO το άγνωστο δράμα του που κρύβεται πίσω από τα φώτα της ράμπας.
«Η αδελφή μου είναι επιληπτική. Ο ένας αδελφός μου με νοητική υστέρηση και ο άλλος ρακοσυλλέκτης. Μαζεύει ό,τι βρει από τα σκουπίδια και εμείς τα ξαναπετάμε. Η ζωή μου είναι και δράμα. Άμα ξετυλίξω το νήμα, θα πω στον εαυτό μου: “Εγώ φταίω που δεν τρελάθηκα”» εξομολογείται.
Χειμαρρώδης όσο ποτέ, αλλά χωρίς να χάνει λεπτό το χιούμορ του, περιέγραψε τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, όταν μάζευε σαλιγκάρια και χόρτα, για να φάει η οικογένειά του. «Η Αργυρούπολη, όπου μένω, ήταν βοσκότοπος. Όταν έβρεχε, η μάνα μου μας έστελνε να μαζέψουμε σαλιγκάρια ή χόρτα για να φάμε. Αυτό ήταν το μόνο μας φαΐ και κάθε Κυριακή ο πατέρας μου έπαιρνε ένα κομμάτι κρέας, σπάλα, όλο κόκαλα. Είχαμε επτά κιλά πατάτες με λίγο κρέας. Στη δουλειά πήγαινα με το ποδήλατο. Από την Αργυρούπολη στα ναυπηγεία του Σκαραμαγκά, στον Ασπρόπυργο. Αυτό το έκανα για τέσσερα χρόνια».
Παρά τις δυσκολίες, έχει πάντοτε ένα ανέκδοτο να πει για κάθε περίσταση και γελά με την ψυχή του με τα κακώς κείμενα της τηλεοπτικής πραγματικότητας. Αν και τον καλούν συνεχώς σε εκπομπές, εκείνος αρνείται την πρόσκληση. «Τι να κάνω, το μαϊντανό; Να υπάρχει ένα σοβαρό θέμα που να με αφορά εντάξει. Να πάω να μιλήσω, να κακολογήσω, να σατιρίσω άλλον… δεν το κάνω. Πήγα πέρυσι στον Αυτιά. Ήταν η εποχή της Τζούλιας και λέω “Σε αυτές βάζεις πιστωτική κάρτα στο πράγμα τους και σου βγάζουν μεταφορά υπολοίπου”». Του άρεσε του Αυτιά και λέει να μας ξανάρθεις την άλλη εβδομάδα. Λέω “Στον Ψωμιάδη που είναι εβδομαδιαίος”».
Ο απολαυστικός ηθοποιός ετοιμάζεται να κάνει εντυπωσιακό comeback στη μεγάλη οθόνη με την ταινία «Μάθε παιδί μου γράμματα», με την οποία θα κλείσει και την αυλαία της καριέρας του. «Ο ήρωάς μας είναι 72 χρόνων κι έχει 40 χρόνια στα θρανία. Πάει γονατιστός από την μπουκαπόρτα του φέρι μποτ μέχρι την Παναγία της Τήνου μπας και βρει δουλειά. Τελικά, του έρχεται ο διορισμός στα ορυχεία του Λαυρίου που έχουν κλείσει. Ο Μαραγκός ήταν ”προφήτης”. Είχε προβλέψει τι θα γίνει με την παιδεία και την κατάντια της. Στην ταινία, που θα βγει σε ένα χρόνο, παίζουν ταλαντούχα νέα παιδιά. Η ταινία αυτή θα είναι και η τελευταία μου δουλειά. Κουράστηκα πια. Τριάντα χρόνια θέατρο, σαράντα κινηματογράφο, κάποτε κλείνει ο κύκλος και πρέπει να κατεβάσεις αυλαία μόνος σου. Συνάδελφοι που δούλεψα μαζί τους, όπως ο Χατζηχρήστος, η Μαίρη Χρονοπούλου και πολλοί άλλοι, συνέχισαν να παίζουν. Οι θεατές, όμως, λέγανε ”τι θέλουν και… σέρνονται στη σκηνή”. Είναι άσχημο να σε βλέπει ο κόσμος γερασμένο στο σανίδι. Μερικοί παίζουν ακόμη. Τους βλέπει ο κόσμος και τους λυπάται. Εγώ έχω συνταξιοδοτηθεί από τα 58. Μου λείπει το θέατρο, αλλά δεν πεθαίνω και για αυτό. Υπάρχουν κι άλλα πράγματα να ασχοληθώ. Γράφω, μπαίνω στο Internet ή μαστορεύω, γιατί είμαι… κατσαβιδάκιας» κατέληξε.
