.jpg)
Ο τραγουδιστής που αποδεικνύεται… τραμπουκιστής.
Η Ευχή είναι υπερεκτιμημένη έννοια·
όσο κι αν -θεωρητικώς- εμπεριέχει και εκπέμπει θετική ενέργεια,
συνήθως είναι φορέας Ανεδαφικότητας, Μεγαλοστομίας, Τυπικότητας, έως και Υποκρισίας.
Εκεί δε, που η Ευχή καθίσταται άκρως επικίνδυνη, είναι όταν μπλέκεται με τα όνειρά μας…
Σοφή η ρήση «Πρόσεχε τι εύχεσαι…»,
καθώς μάς φέρνει ενώπιον των ονείρων μας
και μάς καλεί να αναλάβουμε τις ευθύνες που έχουμε απέναντί τους.
Έτσι, το πιο απλό και συνάμα το πιο σύνθετο όνειρό μας,
το αφροδισιακό και αναβολικό τού «εγώ» μας,
η πολυπόθητη Επιτυχία που όλοι προσδοκούμε να έχουμε στη ζωή,
ενίοτε μετατρέπεται από ευχή σε κατάρα.
Πόσοι και πόσοι άνθρωποι δεν έχουν καταρρεύσει υπό το βάρος τής Επιτυχίας,
πόσοι και πόσοι άνθρωποι δεν έχουν καταφύγει σε απέλπιδες διεξόδους
για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις αδηφάγες απαιτήσεις της,
πόσοι και πόσοι άνθρωποι δεν χάνουν παντελώς την αξιοπρέπειά τους
όταν διαπιστώνουν πως η Επιτυχία δεν είναι αθάνατη, δεν είναι ισόβια,
δεν αποτελεί μία αποκλειστική σύντροφο και μόνιμη τροφοδότρια τής ζωής μας,
πόσοι και πόσοι άνθρωποι δεν ξευτιλίζονται όταν τούς εγκαταλείπει η Επιτυχία
(μαζί και η άμεση συνεπαγωγή της, η Αποθέωση).
Ο ολοκληρωτικός διασυρμός επέρχεται
όταν -μετά την προσωρινή ασυλία που προσφέρει η Επιτυχία
(ασυλία που εκφράζεται με την Ωραιοποίηση και με την Εξιδανίκευση)-
βγαίνει στην επιφάνεια ο Κακός Χαρακτήρας.
Τότε είναι που ένας τραγουδιστής αποδεικνύεται τραμπουκιστής.
…
Ο Χρυσοβαλάντης Αυγενικός, γνωστός ως «Βαλάντης»,
πιστοποιεί την επικινδυνότητα που φέρει μέσα της η «Αυτο-Ευχή»
και αποτελεί εκκωφαντικό παράδειγμα προς αποφυγήν.
Στα μέσα τής δεκαετίας τού ’90
όπου ο Νεοελληνικός Εκμαυλισμός βρισκόταν εν απολύτω εξάρσει,
ένας νεαρός τραγουδιστής έκανε το «μπαμ»
και απέκτησε τη δική του περίοπτη θέση στη «Λίστα των Επιτυχημένων»·
επίτευγμα το οποίο -εδώ που τα λέμε- δεν ήταν δα και ιδιαίτερα δύσκολο
σε μία εποχή όπου η Εθνική Ονείρωξη διέθετε διαστάσεις «Lifestyle»
και άπαντες αρεσκόμασταν να επιστεύαμε
ότι η χώρα μας είχε πάρει οριστικό διαζύγιο από την Αποτυχία.
Όμως, φευ·
για νιοστή φορά αποδείχθηκε το Πρόσκαιρον τής Επιτυχίας
και λίγα χρόνια μετά το ξημέρωμα τής νέας χιλιετίας
ο Βαλάντης βρέθηκε να παλεύει -ματαίως- να διατηρήσει τα κεκτημένα του.
Η πτώση είχε ξεκινήσει, η λάμψη υπεχωρούσε, το κλίμα δεν αναστρεφόταν,
το ενδιαφέρον τού κόσμου στρεφόταν σε άλλα πρόσωπα.
Έτσι, μετά από τα «εφτά χρόνια φαγούρα(ς)»,
ο αοιδός -προσπαθώντας απεγνωσμένα να παρέμενε στην επικαιρότητα- κατήντησε αηδός.
Τώρα πια δεν συζητιόταν για τα «hits» του,
αλλά για τις άστοχες, ασεβείς και ποταπές δηλώσεις του.
Μεταξύ άλλων δημόσιων παρατράγουδών του,
το 2012 προτρέπει -άκουσον, άκουσον-
τον Γιάννη Πάριο, τη Μαρινέλλα, τη Χαρούλα Αλεξίου και τη Δήμητρα Γαλάνη
να αποσυρθούν από το Τραγούδι,
το 2013 επανέρχεται λέγοντας για τη Δήμητρα Γαλάνη
«Δεν είπα ότι δεν μου αρέσει η φωνή της.
Είπα ότι δεν μπορώ να βλέπω χοντρούς ανθρώπους· εμένα δεν μου αρέσει.»,
το 2016 προβαίνει στην -εφάμιλλης ρατσιστικής ρητορικής- γενικόλογη τοποθέτηση
«Τον άνθρωπο που είναι παχύσαρκος, τον θεωρώ ασθενή.
Είναι σαν τον ναρκομανή· ίσως είναι και χειρότερο(ς).».
…
Ως εκ τούτων, ουδείς δύναται να ισχυριστεί ότι δεν υπήρχαν τα «σημάδια»·
ο αηδός Βαλάντης, ο αηδιαστικός, ο αποκρουστικός,
είχε δώσει πλέον οριστικώς το στίγμα του
και άπαντες εγνωρίζαμε ότι ουδέποτε πια θα μάς απησχολούσε καλλιτεχνικώς.
Το όνομά του έγινε συνώνυμο με τον Ρατσισμό, με την Αναισχύνη, με το Κουτσομπολιό.
Η «Κάτω Βόλτα» ήταν σε πλήρη εξέλιξη…
Η πρόταση για συμμετοχή στο φετινό «Survivor» ήρθε ως «μάννα εξ ουρανού»
για την ξεπεσμένη περσόνα που λιμοκτονούσε από την έλλειψη δημοσιότητας.
Ο θλιβερός ανήρ αισθάνθηκε ότι τώρα ήταν η τεράστια ευκαιρία
να επανερχόταν στο επίκεντρο τής Συλλογικής Προσοχής και Συζήτησης.
Όπερ και εγένετο…
…
Η Λαϊκή Θυμοσοφία λέει σοφά πως
«Όταν ο Θεός θέλει να σκοτώσει το Μυρμήγκι, τού δίνει φτερά.».
Κατ’ αντιστοιχίαν μπορούμε να πούμε στην προκειμένη περίπτωση πως
«Όταν ο Θεός θέλει να σκοτώσει τον (κάθε) Βαλάντη, τού δίνει δημοσιότητα.».
Πριν καν συμπληρωθούν δέκα ημέρες από την έναρξη τού «ριάλιτι επιβίωσης»,
ο αηδός Βαλάντης έχει ήδη προλάβει να παγιωθεί στην Κοινωνική Συνείδηση
ως τραμπούκος, σεξιστής, μισογύνης.
Όντας ο χειρότερος σε αθλητικές επιδόσεις από όλους τούς συμμετέχοντες,
εθεώρησε ότι θα ημπορούσε να αντιπαρερχόταν στην έκδηλη και μετρήσιμη ανεπάρκειά του,
επενδύοντας -οποία ειρωνεία- σε συμπεριφορές που αποδεικνύουν
πως δεν είναι μόνον ο χειρότερος παίκτης αλλά και χείριστος χαρακτήρας.
Με δεδομένο ότι ο ψάχνων βρίσκει
και με επίσης δεδομένο ότι ο ψάχνων αφορμή βρίσκει αφορμή,
οι εξελίξεις ήταν προδιαγεγραμμένες.
Η Μυριέλλα Κουρεντή διέπραξε το «έγκλημα» να δεχθεί το αθώο και απλοϊκό δώρο
που τής εχάρισε ο συμπαθής επαρχιώτης Γιώργος Κατσαούνης·
ένα αυτοσχέδιο σχοινένιο βραχιολάκι με ένα κοχύλι στη μέση,
ήταν η ασήμαντος αφορμή που εβαπτίσθη «αιτία πολέμου»,
ενώ η επίσημη έναρξη τού πολέμου εκηρύχθη
τη στιγμή που ο επονομαζόμενος ως «Τσακατσούκας»
έσπευσε να πάρει στα χέρια του τη νεαρή ηθοποιό
όταν εκείνη βρέθηκε να κείτεται σε ημιλιπόθυμη κατάσταση
μετά από ένα εξαιρετικά απαιτητικό και κοπιαστικό αγώνισμα.
Έτσι, κυριολεκτικώς από το Πουθενά,
η ανέφταιγη Μυριέλλα κατηγορήθηκε ότι προδίδει την ομάδα της
και αποπροσανατολίζει την αγωνιστικότητα των συμπαικτών της,
ενώ ήταν σαφείς και οι αιχμές για την ηθική της.
Ο τραγουδιστής-τραμπουκιστής ανέλαβε πλήρη δράση.
Αφού απείλησε με ξυλοδαρμό τον άντρα
που ετόλμησε να σπεύσει σε βοήθεια μίας ημιλιπόθυμης γυναίκας
(βεβαίως, η απειλή του ήταν έμπλεη θρασυδειλίας,
καθώς εγνώριζε ότι ομιλούσε σε ένα απολύτως προστατευμένο περιβάλλον
και έτσι δεν θα καλούταν να κάνει πράξη
τα επιθετικά λόγια που απηύθυνε προς τον σκληροτράχηλο αντίπαλό του),
στη συνέχεια έστρεψε εξ ολοκλήρου την κατ’ ευφημισμόν ανδρεία του
εναντίον τής -σωματικώς μειονεκτούσας- κοπέλας.
Οι υστερικές κορώνες του και οι στερεότυπες επικλήσεις του,
ήταν τα σεσημασμένα κλισέ που ακούμε πάντοτε σε τέτοιες περιπτώσεις
και προεκάλεσαν αποτροπιασμό σε κάθε ψυχικώς υγιή πολίτη-τηλεθεατή.
Χαρακτηριστικός είναι ο διάλογος τού αηδ(ιαστικ)ού μισογύνη
με το θύμα τής επίθεσής του..:
– Πάλι μιλάς; Σταμάτα, μιλάει ένας μεγαλύτερός σου.
– Δεν μ’ ενδιαφέρει, Βαλάντη.
Εγώ σέβομαι κα τούς μικρότερούς μου, και τούς μεγαλύτερούς μου,
και τούς ίδιους (τούς συνομήλικους) με ’μένα…
– …Είσαι πολύ μικρή να με συγκρίνεις εσύ εμένα.
…Έχεις γκόμενο έξω, και χαλβαδιάζεσαι εδώ πέρα. Σε σιχάθηκα.
…Λίγο τσίπα, ρε. Σ’ έναν άνθρωπο που ’ναι 46 ετών, ρε. Με τρία παιδιά.
Δεν ντρέπεσαι λίγο; Πού δεν έχεις κάνει…, …τίποτα δεν έχεις προσφέρει ακόμα.
Πρόσφερε πρώτα…
– Ξέρεις τι έχω κάνει;
– Τι έχεις κάνει; Τι έχεις κάνει, κορίτσι μου..;
Έχεις παίξει κομπάρσος σ’ ένα σίριαλ; Τι έχεις κάνει;
Σαπίλα. Πατριαρχίλα. Δεσποτισμός. Όζουσα Επιβητορίλα. Ψευτομαγκιά.
Ανυπόφορη δυσοσμία από μπαγιάτικη τεστοστερόνη. Αποσύνθεση.
…
Να τα πάρουμε με τη σειρά…
«Σταμάτα. Μιλάει ένας μεγαλύτερός σου.».
Ψευδεπίγραφη επίκληση τής έννοιας «Σεβασμός».
Ε, λοιπόν, όχι· ο Σεβασμός εμπνέεται και δεν απαιτείται.
Ο Σεβασμός κερδίζεται με τις πράξεις μας και όχι με την όποια ηλικία μας.
Για να συμπυκνώσω το ζήτημα,
θα χρησιμοποιήσω -υπό μορφήν ρητορικών ερωτήσεων-
ένα παράδειγμα που εμφανίζεται διαρκώς στην Ειδησεογραφία:
«Ένας 80χρονος που ασελγεί σε παιδάκια, είναι άξιος σεβασμού λόγω τής ηλικίας του;
Όταν μιλάει ένας 80χρονος που ασελγεί σε παιδάκια, πρέπει να σιωπούμε από σεβασμό;».
«Έχεις γκόμενο έξω, και χαλβαδιάζεσαι εδώ πέρα. Σε σιχάθηκα.».
Αν ήταν αληθινός ο ισχυρισμός του, θα τού ανήκε απλώς ο προσδιορισμός «ρουφιάνος».
Όμως,
στην προκειμένη περίπτωση
όπου ο ισχυρισμός του είναι αποκύημα τής αρρωστημένης φαντασίας του
(καθώς λογίζονται ως «χαλβάδιασμα»
η αμοιβαία συμπάθεια δύο ατόμων , και ένα σχοινένιο βραχιολάκι με κοχύλι),
αντιλαμβανόμαστε ότι αυτός ο αηδός είναι ένας κοινός συκοφάντης
που -προκειμένου να σταθεί στην επιφάνεια- δεν ορρωδεί να διασύρει ανθρώπους.
«Λίγο τσίπα, ρε. Σ’ έναν άνθρωπο που ’ναι 46 ετών, ρε. Με τρία παιδιά.».
Να ’τα και τα παιδιά, να και η αισχρή επίκληση των παιδιών,
που μετέρχεται κάθε γονιός που ΔΕΝ σέβεται τον εαυτό του.
Και ναι, έγραφα προσφάτως για αυτήν την υπέρτατη γονική κατάντια,
στο πόνημα με τίτλο «Οι τραμπουκισμοί τής Σάσας Μπάστα»
και με υπότιτλο «Η “Καπηλεία τής Μητρότητας” είναι η Υπέρτατη Ξευτίλα»
(https://www.zougla.gr/media/article/i-trampoukismi-tis-sasas-mpasta).
«Δεν ντρέπεσαι λίγο; Πού δεν έχεις κάνει…, …τίποτα δεν έχεις προσφέρει ακόμα.
Τι έχεις κάνει; Τι έχεις κάνει, κορίτσι μου..;
Έχεις παίξει κομπάρσος σ’ ένα σίριαλ; Τι έχεις κάνει;».
Ο Ορισμός τού Μπλιαχ.
Μισογυνισμός, Υποτίμηση, Ισοπέδωση, Βιαιότητα, Τραμπουκισμός, Κακία.
Απανωτές προσβολές. Το «Κόμπλεξ Κατωτερότητας» αυτοβαφτίζεται «Ανωτερότητα».
ΒΙΑ. ΒΙΑ. ΛΕΚΤΙΚΟΣ ΒΙΑΣΜΟΣ.
…
Η «Σφραγίδα τού Μισογυνισμού» ήρθε λίγο μετά.
Η Μυριέλλα Κουρεντή εκλήθη να περιγράψει τι ακριβώς είχε συμβεί
στο συμβάν όπου εκινδύνευσε να υποστεί θερμοπληξία
και μόλις είπε τη φράση
«Εγώ εκείνην την ώρα, επειδή μού κόπηκε η ανάσα στην πρώτη τροχαλία,
έβλεπαν πουλάκια τα ματάκια μου εκείνην την ώρα…»,
ήρθε από τον θλιβερό αηδό το χυδαίο, αισχρό, φτηνιάρικο σχόλιο,
που είναι βγαλμένο από την κατώτατη βαθμίδα τού Σεξισμού..:
«“Πουλάκια” βλέπαν’ σίγουρα.»
Ο Χρυσοβαλάντης Αυγενικός.
Ο Βαλάντης.
Ένας ξεπεσμένος.
Ένας ξεχασμένος.
Υποστηρίζω κάθε ξεπεσμένο και κάθε ξεχασμένο
που έχει οδηγηθεί από συγκυρίες σε αυτά τα απευκταία «Ξε-» τής ζωής.
Όμως, εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν χείριστο χαρακτήρα,
όπου τα «Ξε-» γίνονται «Θείες Δίκες».
Α…, και μιας και μιλάμε για τα Θεία, και μιας και μιλήσαμε πριν για καπηλείες,
δεν γινόταν να έλειπε από το «Μενού τής Καπηλείας»
η βαυκαλιστική επίκληση τού ιδρυτή τής Επίσημης Ελληνικής Θρησκείας.
Τι κι αν οι προαναφερθείσες συμπεριφορές προσβάλλουν το Ανθρώπινο Είδος,
τι κι αν οι προαναφερθείσες συμπεριφορές
προσβάλλουν ΚΑΙ το Γυναικείο Φύλο, ΚΑΙ το Ανδρικό Φύλο,
ο θύτης έχει διαφορετική αντίληψη για το φρικτό ποιόν-πύον του..:
«Επειδή είμαι ένας ειλικρινής άνθρωπος -και συνήθως τον Ειλικρινή λιθοβολούν-
ο Χριστός σταυρώθηκε, αναστήθηκε μετά, κι όλοι τον προσκυνούσαν.
Οπότε, ας σταυρωθώ εγώ…».
Υπάρχει έστω ένας πιστός τού Χριστιανισμού,
που δέχεται ότι ο Χριστός επικροτεί με τις διδαχές του τον Μισογυνισμό,
τον Τραμπουκισμό, τις Ύβρεις, τις Προσβολές, τον Σεξισμό, τον Ρατσισμό;
Υπάρχει έστω ένας πιστός τού Χριστιανισμού,
που δεν αηδιάζει με την κραυγαλέα καπηλεία και με την ξεχειλίζουσα βία τού αηδού;
Υπάρχει έστω ένας πιστός τού Χριστιανισμού,
που προσυπογράφει γκετοποιητικά σχόλια για τις εύσωμες γυναίκες
και φτηνιάρικα σεξιστικά σχόλια για «πουλάκια»;
Και απομακρυνόμενοι από τη θρησκευτική διάσταση τού θέματος,
υπάρχει ένας άνθρωπος που να μην αηδιάζει με τον αηδό;
Η απάντηση σε αυτά τα αμείλικτα ερωτήματα είναι -δυστυχώς- καταφατική.
Υπάρχουν πολλοί «Βαλάντηδες» εκεί έξω
και (προσπαθούν να) κρύβουν τη θρασυδειλία τους
πίσω από ψευτομαγκιές, πίσω από βαρύγδουπα λόγια, πίσω από ευαίσθητες έννοιες·
εξ ου και αναμασούν μονίμως την Πατρίδα, τη Θρησκεία και την Οικογένεια,
χρησιμοποιώντας τες ως προσωπικά «πλυντήριά» τους.
Τοξικά όντα που αρκεί να δεις το βλέμμα τους
για να καταλάβεις τι πραγματικά είναι και τι κρύβουν στην ψυχή τους.
Επιμύθιο:
Αυτές τις στιγμές που ολοκληρώνω το παρόν πόνημα,
έχω βάλει και ακούω το έξοχο ηθογραφικό τραγούδι των Κατσιμιχαίων,
τα «Κορίτσια τής Συγγνώμης»
(όλοι οι άρρενες οφείλουμε να έχουμε ακούσει αυτό το συγκλονιστικό άσμα,
ώστε να τιμούμε -έστω κατά το δυνατόν-
την Ταπεινότητα και την Αυτοκριτική που οφείλουμε ως άντρες).
Κλείνω, λοιπόν,
διασκευάζοντας τον στίχο-κλειδί
που ενώνει τα «Κορίτσια τής Συγγνώμης» με το σημερινό ανάγνωσμα:
«Ένας γελοίος παρλαπίπας βαλαντάκος,
όπου με παίρνει και μένα βαλαντεύομαι…».
Μυριέλλα Κουρεντή,
στο πρόσωπό σου καταθέτω τη συγγνώμη των ανδρών στις γυναίκες!
Ο Υπο-Κοσμικός
(Twitter: @Ypokosmikos
