«Μια μέρα περπατούσα στο προαύλιο της Βουλής από την πλευρά της Βασιλίσσης Σοφίας. Μπροστά μου σταμάτησαν δύο αυτοκίνητα και μία μηχανή. Από το ένα κατέβηκε ο Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, ο οποίος κόντεψε να πέσει σχεδόν πάνω μου. Θέλοντας και μη, τον χαιρέτισα, αλλά απόκριση καμία. Βρε, δε πας στο…, σκέφτηκα.
Γύρισα και γω και κατευθύνθηκα από την διπλανή πλευρά του Κοινοβουλίου, εκεί που είναι συνήθως στημένες οι τηλεοπτικές κάμερες. Ανεβαίνοντας βλέπω τον Κώστα Καραμανλή να μου κουνάει ασταμάτητα το χέρι. Κάτσε, λέω, μην πάθω ότι με το Σημίτη και γι ‘αυτό σήκωσα και γω το χέρι να του το ανταποδώσω αλλά διστακτικά. Ο Καραμανλής τόσο διαχυτικός με μένα; Μπα;…, αναρωτήθηκα. Δίπλα μου όμως δεν υπήρχε άλλος, άρα για μένα ήταν η θερμή χαιρετούρα, είπα στον εαυτό μου. Εκείνος όχι μόνο δεν ανέβηκε τα σκαλιά αλλά ήρθε και προς την πλευρά μου. ‘’Πως είσαι πρόεδρε;”» με ρώτησε. Τότε και γω ξεδιπλώθηκα και τον χαιρέτισα εξίσου ζεστά.
Ανεβήκαμε – θυμάμαι – μαζί τα σκαλιά.
Στο μυαλό μου έχω μέχρι σήμερα τις δύο εικόνες. Ένας σύντροφός μου στο κόμμα κάνει πως δεν με βλέπει, με περιφρονεί, γιατί του άσκησα σκληρή κριτική. Και από την άλλη ένας πολιτικός μου αντίπαλος δείχνει ένα άλλος ήθος. Ναι, για τον Καραμανλή το νεώτερο, μιλάω».
Είναι η ιστορία, όπως την αφηγείται, ένας πρώην πρόεδρος της Βουλής, ο οποίος προσπάθησε να μας δείξει τη διαφορά στο χαρακτήρα των δύο πολιτικών.
