Η εμφάνιση της Κωνσταντοπούλου κατά την ψήφιση του σχεδίου νόμου, σε μια από τις δυσκολότερες πολιτικά στιγμές του Αλέξη Τσίπρα, ήταν καθαρά αρχηγική. Είναι φανερό από τα χειροκροτήματα των δικών της ανθρώπων στα θεωρεία ότι η όλη συμπεριφορά της ήταν προσχεδιασμένη. Επρόκειτο για ένα πολιτικό μανιφέστο, μέσω του οποίου η γνωστή για το αλλοπρόσαλλο του χαρακτήρα της ιδιόρρυθμη κυρία του ΣΥΡΙΖΑ ενέγραφε υποθήκη για το πολιτικό της μέλλον.
Ήταν μια ευθεία αμφισβήτηση προς το πρόσωπο του πρωθυπουργού από έναν καθαρά θεσμικό ρόλο, αυτόν της Προέδρου της Βουλής.
Η στάση της κ. Κωνσταντοπούλου ήταν ένα καθαρά προσωπικό πολιτικό παιχνίδι, στην πιο κρίσιμη ίσως στιγμή της σύγχρονης ιστορίας του τόπου.Ως εκ τούτου αποκτά μια ιδιαίτερη βαρύτητα, πολύ μεγαλύτερη από εκείνη της αριστερής πτέρυγας, που στο κάτω κάτω διαθέτει συγκεκριμένη ιδεολογική βάση και ήταν περίπου αναμενόμενη. Η στάση της κ. Κωνσταντοπούλου ήταν ένα καθαρά προσωπικό πολιτικό παιχνίδι, στην πιο κρίσιμη ίσως στιγμή της σύγχρονης ιστορίας του τόπου.
Από μόνο του ως επεισόδιο, όπως εκδηλώθηκε, καθιστά φανερή όχι μόνο την ιδιορρυθμία του χαρακτήρα της, αλλά και τον αξιοσημείωτο πολιτικό αμοραλισμό της, απέναντι στον άνθρωπο που της εμπιστεύτηκε έναν πρωταγωνιστικό ρόλο.
Η αντίδραση του Αλέξη Τσίπρα θεωρείται περισσότερο από βέβαιη, αμέσως μετά την ψήφιση του μνημονίου, αφού έτσι κι αλλιώς με τον συγκρουσιακό χαρακτήρα της είχε καταστεί μόνιμο πρόβλημα, μετατρέποντας το προεδρείο του κοινοβουλίου σε αρένα αντιδικιών για την προσωπική της προβολή.
Τα χειροκροτήματα των πρώτων ημερών από τις ακραίες εκρήξεις της, εν μέσω άκρατου ενθουσιασμού, μετά την κατάληψη της εξουσίας, δεν άργησαν να μετατραπούν σε ειρωνικά χαμόγελα κατανόησης.
Η σοβαρότητα του προεδρείου της Βουλής είχε ήδη υπονομευτεί κατά τρόπο κωμικοτραγικό, με τελικό αποδέκτη τον ίδιο τον πρωθυπουργό και το κύρος του. Άτομο με ανεξέλεγκτο θυμικό και αμφισβητούμενη ισορροπία, είχε μετατραπεί σε βαρίδι μέσα σε διάστημα πέντε μηνών.
Είναι προφανές ότι μαζί με τις αδυναμίες του ιδιόρρυθμου χαρακτήρα της έφερε και όλα τα κουσούρια της νοοτροπίας των πολιτικών γόνων μιας πολιτικής αριστοκρατίας. Η θέση του πατέρα της στην ηγεσία του Συνασπισμού κατά το παρελθόν λειτούργησε ως καταλύτης της έπαρσης και του πολιτικού τσαμπουκά της, ο οποίος μετά την ανάδειξή της ως Προέδρου της Βουλής απογειώθηκε σε επίπεδα επικίνδυνα, όχι μόνο για το κόμμα της, αλλά και για τον ίδιο τον θεσμό.
Είναι ένα από τα θέματα τα οποία ο πρωθυπουργός έβαλε στην άκρη, ενόψει του Eurogroup, προκειμένου να τα αντιμετωπίσει οριστικά αμέσως μετά την ψήφιση του μνημονίου.
Η αντιμνημονιακή στάση της απέναντι στο κόμμα και στον πρωθυπουργό που την ανέδειξε θα μπορούσε να εκφραστεί αξιοπρεπώς με μια γενναία παραίτηση, αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για την νοοτροπία των γόνων της πολιτικής αριστοκρατίας, ακόμα και της Αριστεράς.
Διαβάστε ακόμη:
