Σε μια νέα δοκιμασία μπαίνει τους επόμενους μήνες ο Αλέξης Τσίπρας και η πολιτική εικόνα του κεντροαριστερού lifestyle που βασίστηκε στο προφίλ του ”νεαρού της διπλανής πόρτας”.
Θα ενηλικιωθεί ή όχι ο Αλέξης Τσίπρας μέσα στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, ώστε να δικαιολογήσει τον ηγετικό του ρόλο και να πείσει τους ετερόκλητους συμμάχους του στην Κουμουνδούρου; Ο νεαρός πολιτικός δεν διαθέτει ούτε χρόνο ούτε περιθώρια διολίσθησης σε σφάλματα.
Η αναπόφευκτη σύγκριση με τον μέντορα του, Αλέκο Αλαβάνο που έχει επωμιστεί το βαρύ έργο της άσκησης πολιτικής, είναι καταλυτικά προβληματική. Ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να κολυμπήσει στα θολά νερά μεταξύ μιας αριστερής παράδοσης ,μιας μεταμοντέρνας φρασεολογίας – χωρίς μεγάλες αντοχές στον χρόνο- και μιας αμήχανης κοινωνικής εικόνας. Μίας εικόνας που μπορεί να ενθουσιάζει την εφηβική αλαζονεία των μαθητών του Λυκείου και των πρωτοετών φοιτητών στο ΑΠΘ, αλλά που δύσκολα πείθει τους αριστερόφρονες “βαρόνους” της Κουμουνδούρου και τους απαιτητικούς ψηφοφόρους της μεγάλης δεξαμενής της πικραμένης Κεντροαριστεράς.
Η άσκηση πολιτικής, ιδιαίτερα στην αριστερή εκδοχή της προϋποθέτει πειστικό λόγο, αξιόπιστη εικόνα, αξιόπιστες προτάσεις. Ο Τσίπρας βρίσκεται σε συνεχείς επαφές με το Αριστερό Ρεύμα και προσωπικότητες που «έφαγαν τα ψωμιά τους» στην καθημερινή φθορά μιας πολύχρονης πορείας, όπως με τον Βεργόπουλο, προκειμένου να καταλήξει σε μία πολιτική πρόταση που θα παρουσιάσει τον Νοέμβριο στο πρόγραμμα του. Μιλάμε για πρόγραμμα διακυβέρνησης, σχήμα οξύμωρο για ένα κόμμα και μία ετερόκλητη αριστερή συμμαχία που δεν θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί πως θα συμμετείχε κάποτε σε μία κυβερνητική προοπτική.
Το κόμμα του 4% επιχειρεί να αντιληφθεί, πώς θα είναι στην πραγματικότητα ένα κόμμα του 12% και του είναι πολύ δύσκολο να ενσωματώσει την προοπτική να αναδειχθεί σε κόμμα του 15%. Με λίγα λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ αναπόφευκτα αντιμετωπίζει κρίση ταυτότητας, ο Συνασπισμός κρίση πατρότητας και ο Αλέξης Τσίπρας κρίση μετεφηβικού πολιτικού προσανατολισμού.
Lifestyle και Εντυπωσιασμός
Ο Αλέξης Τσίπρας εγκαινίασε, αν δεν ανακάλυψε, το μεταμοντέρνο πολιτικό lifestyle που ως άλλοθι, χρησιμοποιεί την πρόκληση ώστε να δημιουργήσει εντυπώσεις. Η προσέλευση του στην Προεδρία της Δημοκρατίας μετά της αφρικανικής καταγωγής συνοδού του από τη Sierra Leone, χτύπησε κόκκινο στα Δελτία Ειδήσεων. Η κίνηση εντάσσεται στην γνωστή αρχή ενός επικοινωνιακού τεχνάσματος. Η ιδεολογική επικάλυψη που στη συνέχεια διοχετεύεται, περί οικονομικών μεταναστών, αποτελεί απαραίτητο συμπλήρωμα για πολιτική κατανάλωση. Για ξεκάρφωμα δηλαδή. Το πρωτεύον είναι η δημιουργία εντύπωσης με μεθόδους μη συμβατικές.
Ο Αλέξης και η Περιστέρα του
Στον αντίποδα αυτής της κίνησης είναι η επιτηδευμένη διοχέτευση πληροφοριών στα ΜΜΕ περί της ερωτικής ζωής του Αλέξη Τσίπρα, με ή χωρίς την Περιστέρα του. Προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι βρέθηκε κάποιος φωτογράφος στον μακρινό Εδιμβούργο για να φωτογραφήσει τις τρυφερές στιγμές εναγκαλισμού του προέδρου του ΣΥΝ μετά της αγαπημένης του. Το ερώτημα είναι το εξής: Ποιος είναι ο σκωτσέζος παπαράτσι που ανεγνώρισε τον Αλέξη Τσίπρα και σκέφτηκε να φωτογραφήσει τις ιδιωτικές του στιγμές; Απάντηση: Κανένας, διότι πώς να το κάνουμε ,ο κ. Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ακόμη τόσο αναγνωρίσιμος στην Σκωτία. Αργότερα μπορεί. Αν υπήρξε, λοιπόν, φωτογράφος είναι γιατί κάποιος ειδοποιήθηκε ή ακόμη χειρότερα, κάποιος τράβηξε φωτογραφίες που τις διοχέτευσε στη συνέχεια στα ελληνικά ΜΜΕ εν γνώσει του ενδιαφερομένου.
Ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει άριστα τους κανόνες του επικοινωνιακού παιγνίου. Όπως όλοι οι εκκολαπτόμενοι αστέρες, διάττοντες ή μη, ανακαλύπτουν αλλά ξεχνούν αμέσως τον Γουόρχωλ και τη ρήση του για τον κάθε άνθρωπό που ονειρεύεται δύο λεπτά δημοσιότητας. Οι πολιτικοί, ιδίως της νέας γενιάς , ξεχνούν πως ό,τι εύκολα ανεβαίνει, άλλο τόσο εύκολα συντρίβεται. Κανείς δεν εμποδίζει τον Αλέξη Τσίπρα να ερωτεύεται. Το αντίθετο. Απλά κανείς δεν τον υποχρεώνει να δημοσιοποιεί τις προσωπικές του στιγμές. Το κάνει γιατί το θέλει και γιατί νομίζει ότι με αυτόν τον τρόπο επηρεάζει μεγαλύτερο αριθμό νέων ανθρώπων. Ο έρωτας είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να αποτελεί (και αυτός) επικοινωνιακό υπομόχλιο.
Το σχοινί
Μία άλλη ένδειξη του τρόπου σκέψης του νεαρού πολιτικού είναι το σκηνικό που στήθηκε με την συνέντευξη του στο περιοδικό «Schooligans». Δεμένος σε μια καρέκλα για να μην το σκάσει ,ο Αλέξης Τσίπρας διηγείται το οδοιπορικό του στα μπαράκια, την συναναστροφή του με ανθρώπους που καταναλώνουν μπάφο, τις περιπέτειες της εφηβικής και μετεφηβικής του ηλικίας. Πρόκειται για το τέχνασμα της δήθεν «οικειότητας» που χρησιμοποιείται για να πείσει για την αυθεντικότητα και την ειλικρίνεια του συνεντευξιαζόμενου πολιτικού. «Είμαι σαν και εσάς» λέει στους νεαρούς ψηφοφόρους ο Αλέξης. I am simply the best, φαίνεται να πιστεύει σε μία κρίση νεανικού ναρκισσισμού. Μόνο που τα μπαράκια, τα κορίτσια και οι παρέες μπορεί να θυμίζουν ξεγνοιασιά και Διονύση Σαββόπουλο, πλην όμως δεν αρκούν ως αναφορές για να καθορίσουν ένα πολιτικό προφίλ ενός μέλλοντα ηγέτη. Χρειάζεται κάτι παραπάνω. «Το lifestyle θα είναι το στοιχείο που θα τον καταδικάσει αν δεν το εγκαταλείψει πάραυτα», πιστεύει γνωστή προσωπικότητα της αριστερής όχθης της Κουμουνδούρου, που διαθέτει και πείρα και αμεσότητα αντανακλαστικών. «Η πολιτική δεν είναι εικονική πραγματικότητα. Είναι αντίθετα άχαρη, αντιαισθητική πολλές φορές, τραυματική, σκληρή αλλά όχι εικονική, ιδιαίτερα αν είσαι αριστερός» συνεχίζει ο συνομιλητής μας. «Δεν είναι ούτε «καρουσέλ» με ξύλινα αλογάκια, ούτε ερωτικό μελόδραμα σε τηλεοπτικό σήριαλ» καταλήγει.
Θα δείξει…
Για πολλούς που λαμβάνουν μέρος στις θεσμικές συνεστιάσεις στο πρώην «Φίλιον» στη Σκουφά ή στην «Βιβλιοθήκη» στο Κολωνάκι ή ακόμη στο «Da Capo» ο Τσίπρας ήλθε για να καεί. Για ορισμένους ο Τσίπρας ήλθε για να «εκπαιδευτεί». Για τους υπόλοιπους ο Τσίπρας ήλθε για «να μην ενοχλήσει» τις εσωτερικές ισορροπίες. Στην ζωή άλλες είναι οι βουλές των κυρίων και άλλη η μοίρα των προστατευομένων τους. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πολύ νέος για να μην αυτονομηθεί και πολύ «καθημερινός» για να παραμείνει ήσυχος. Είναι προφανώς φιλόδοξος. Είναι εμφανώς αλαζονικός διότι δεν αντιλαμβάνεται πλήρως την τύχη που του επιφύλαξαν οι «θεοί» της ελληνικής Αριστεράς». Αν συνεχίσει να αποτελεί αντικείμενο της προσοχής των «παπαράτσι» και των γνωστών τηλεοπτικών σχολιαστών της «Ζωής των Άλλων», θα καταλήξει άσχημα και η ιστορία του Γιώργου Παπανδρέου με το ποδήλατο θα φαίνεται σοβαρή.
