Βρισκόμαστε στο 1982. Σε μία κατάθεση ψυχής η μούσα του Γαλλικού κινηματογράφου Μπριζίτ Μπαρντό, μιλά στον καλό της φίλο Αλέν Μπουγκρέν – Ντιμπρούγκ, για τη Γαλλική τηλεόραση για την οπτική της αλλά κυρίως για τα συναισθήματά της γύρω από το θάνατο. Μέσα από τις εμπειρίες της και με το φίλτρο της ωριμότητας, συγκλονίζει με τη συνειδητοποίηση ότι όλοι οι άνθρωποι είναι τόσο αδύναμοι μπροστά στο θάνατο.
Όπως υπογραμμίζει η Μπριζίτ Μπαρντό, την ώρα που βρίσκεται στο νεκροταφείο όπου ήταν θαμμένοι οι αγαπημένοι της γονείς, ο θάνατος αναδεικνύει με τον πιο σιωπηλό τρόπο τη ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Όσα ο άνθρωπος χτίζει με κόπο —όνειρα, φιλοδοξίες, δύναμη, πλούτο— φαντάζουν εύθραυστα μπροστά στο αναπόφευκτο τέλος. Η ανθρώπινη αδυναμία δεν βρίσκεται μόνο στο ότι δεν μπορεί κανείς να αποτρέψει το θάνατο αλλά στο ότι συχνά ζει σαν να πρόκειται να μην έρθει. Ο θάνατος δεν κάνει διακρίσεις· ισοπεδώνει τις διαφορές, «σβήνει» ρόλους και τίτλους, και υπενθυμίζει πως όλοι υπόκεινται στους ίδιους φυσικούς νόμους.
Η ηθοποιός που υπήρξε σύμβολο λατρείας και αντικείμενο θαυμασμού για όλη της σχεδόν τη ζωή, μίλησε για τον εγωισμό και την κακία των ανθρώπων .Τόνισε πως πολλοί από αυτούς έχουν την ψευδαίσθηση ότι θα ζουν αιώνια ,θυμίζοντάς μας το απόσταγμα της αρχαίας φιλοσοφίας για τη ζωή και την ανθρώπινη αλλαζονεία, η οποία αποτυπώνεται στο τετράπτυχο, ύβρις-άτη-νέμεσις-τίση. Μία παγίδα στην οποία εγκλωβίζονται καθημερινά εκατομμύρια άνθρωποι.
Η Μπαρντό μίλησε ακόμη με τόλμη για την αποσύνθεση του σώματος, η οποία συμβολίζει τη διάλυση της υλικής υπόστασης του ανθρώπου και φυσικά έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την προσπάθειά του να παραμένει όμορφος και ελκυστικός. Το σώμα, που άλλοτε υπήρξε φορέας ζωής, σκέψης και συναισθήματος, επιστρέφει στη φύση από την οποία προήλθε. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, η ανθρώπινη υπεροψία καταρρέει: τίποτα το υλικό δεν διαρκεί για πάντα.
Αίσθηση προκαλεί η τοποθέτησή της ότι «ο θάνατος είναι η τιμωρία που όλοι μας αξίζουμε». Όχι με την έννοια μιας θεϊκής εκδίκησης, αλλά ως συνέπεια της ανθρώπινης ύβρεως: της αλαζονείας ότι μπορεί να κυριαρχήσει πάνω στη φύση, να ελέγξει τα πάντα, να ξεφύγει από τα όριά του. Ο θάνατος, τότε, λειτουργεί ως η απόλυτη υπενθύμιση ότι ο άνθρωπος δεν είναι παντοδύναμος. Είναι το σημείο όπου κάθε αυταπάτη ελέγχου καταρρέει.
Η άλλοτε πανέμορφη και θελκτική ηθοποιός άφησε την τελευταία της πνοή στο σπίτι της στο Σαιν Τροπέ στις 28 Δεκεμβρίου με την επιθυμία να την θάψουν δίπλα στους γονείς της στο νεκροταφείο της περιοχής όπου διέμενε. Χιλιάδες θαυμαστές της είπαν αντίο ενώ η ίδια έφυγε στα 91 της χρόνια πλήρης ημερών γεμάτη από εμπειρίες, μπόλικη χρυσόσκονη αλλά και πόνο και απογοήτευση για τις ανθρώπινες σχέσεις και τον επιδερμικό τρόπο με τον οποίο την αντιμετώπισαν οι περισσότεροι άνδρες της ζωής της.
Καλό ταξίδι Μπριζίτ.
