(25 – 31/03)
Σε τεντωμένο σχοινί (Man on wire)
Η ιστορία ενός χαρισματικού αγοριού, του Φιλίπ Πετίτ, ενός παιδιού που αντιδρούσε στην αυταρχική συμπεριφορά των γονιών του, ακροβατώντας σε τεντωμένο σχοινί, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η αυστηρή ανατροφή του δεν του επέτρεπε να εμπλακεί σε κάτι που θα έβλαπτε το κοινωνικό σύνολο, του άρεσε όμως να περνάει τα όρια της νομιμότητας με παράτολμες πράξεις καλλιτεχνικής ευαισθησίας.
Η άλωση των Δίδυμων Πύργων από τον 23χρονο Φιλίπ, ήταν η φυσιολογική κατάληξη μιας ξέφρενης πορείας που είχε ξεκινήσει από τους δρόμους του Παρισιού: ο πρώτος σταθμός ήταν η παράνομη σχοινοβασία ανάμεσα στους δύο οβελίσκους της Notre Dame το 1971.
Το 1974, ο καλλιτέχνης-«τρομοκράτης», Φιλίπ Πετίτ, κατόρθωσε να παρακάμψει την ασφάλεια των Δίδυμων Πύργων, πραγματοποιώντας το πιο τρελό του όνειρο: να περπατήσει πάνω σε ένα σχοινί που είχε τοποθετήσει ανάμεσα στα δύο κτίρια του World Trade Center.
Όταν έρχονται τα σύννεφα
Το κοινωνικό δράμα του Ετόρ Ντάλια ξετυλίγει τις σκοτεινές πτυχές της εφηβείας, με φόντο έναν διαλυμένο γάμο, τη δεκαετία του ’80. Η ιστορία της ταινίας είναι μάλλον κοινότοπη, ωστόσο το ενδιαφέρον έγκειται στο ότι την παρακολουθούμε μέσα από τα μάτια της δεκατετράχρονης Φιλίπα (Λόρα Νέιβα), η οποία ανακαλύπτει μέσα σε ένα καλοκαίρι τη σεξουαλικότητά της αλλά και τα ανομολόγητα προβλήματα της οικογένειάς της.
Η μάταιη αναζήτηση του «ενόχου», ο φόβος της μοναξιάς, οι τύψεις αλλά και οι στρεβλωτικές αναπληρώσεις.
Η ταινία εμπεριέχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία του δημιουργού, ο οποίος είχε δοκιμαστεί σε νεαρή ηλικία από τον χωρισμό των γονιών του. Το έργο του δεν ξορκίζει απλώς τις επώδυνες αναμνήσεις των παιδικών του χρόνων, αλλά υμνεί και τα ωραιότερα τοπία της πατρίδας του.
2019: Νέα φυλή (Daybreakers)
Το φουτουριστικό θρίλερ των αδελφών Σπρινγκ προσθέτει στη μυθολογία των βαμπίρ λίγο πολιτικό προβληματισμό. Η απληστία, το κτηνώδες ένστικτο και η ψευδαίσθηση της απόλυτης δύναμης συνθέτουν την εικόνα ενός κλασικού βρικόλακα.
Η ιστορία λαμβάνει χώρα το 2019, όταν το ανθρώπινο είδος έχει επιλέξει τη μετάλλαξή του, με γνώμονα το συμφέρον: οι περισσότεροι έχουν μετατραπεί σε βαμπίρ προκειμένου να επωφεληθούν από την απίστευτη δύναμη και τη μακροζωία του νέου είδους.
Η νέα φυλή όμως στρέφεται στον κανιβαλισμό, αφού το ανθρώπινο αίμα είναι δυσεύρετο. Το αποτέλεσμα είναι άλλη μια μετάλλαξη, περισσότερο τρομακτική. Τα υποσιτισμένα βαμπίρ «κατρακυλούν» στη βιολογική αλυσίδα και μεταμορφώνονται σε αποκρουστικά, επιθετικά πλάσματα, χωρίς λογική.
«Τέσσερα μαύρα κουστούμια»
Φευγάτο χιούμορ σε μια road movie ταινία του Ρένου Χαραλαμπίδη, που υμνεί τις αναποδιές της ζωής. Τέσσερις χρεοκοπημένοι νεκροθάφτες προσπαθούν να «βγουν στον επάνω κόσμο», εκπληρώνοντας- με το αζημίωτο- την τελευταία επιθυμία ενός πλούσιου ομογενή. Ο νεκρός στην αμφιλεγόμενη διαθήκη του δηλώνει ότι θα αφήσει όλη του την περιουσία σε όποιον φροντίσει ώστε να μεταφερθεί το φέρετρό του με τα πόδια από την Αθήνα μέχρι κάποιο χωριό της Βοιωτίας.
Οι τέσσερις «συνεργάτες» εμπλέκονται σε μια κωμικοτραγική περιπλάνηση, δοκιμάζοντας αλλεπάλληλες διαψεύσεις μέχρι να συμφιλιωθούν με τη μοίρα τους. Κατά τη διάρκεια του περίεργου ταξιδιού έρχονται αντιμέτωποι με τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες και τους προσωπικούς τους δαίμονες, για να φτάσουν, όπως και ο νεκρός, στην προσωπική τους Ιθάκη.
Νιάτα σε έξαψη (Youth in revolt)
Oι νεαροί Αμερικανοί λατρεύουν να διαβάζουν τις περιπέτειες του Νικ Τουίσπ, επειδή στο πρόσωπό του συγκεντρώνονται όλα τα κόμπλεξ και τα προβλήματα της εφηβείας: είναι παρθένος, έχει εμφάνιση σπασίκλα, κάνει γκάφες και η οικογενειακή του ζωή είναι μια τραγωδία. Αν προσθέσουμε σε όλα αυτά την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά και τον αστάθμητο παράγοντα του ανεκπλήρωτου έρωτα, τότε δεν είναι να απορεί κανείς που ο Ντάγκλας Πέιν, εμπνεύστηκε μια ολόκληρη σειρά βιβλίων («Υοuth in revolt») με ήρωα τον αδέξιο Νικ: το δεκαεξάχρονο αγόρι από την Καλιφόρνια είχε το σωστό λογοτεχνικό DNA για να μπλέκει σε κωμικοτραγικές περιπέτειες.
«Νικαριά μου»
Τα ήθη και τα έθιμα της πανέμορφης Ικαρίας και ο ιδιαίτερος τρόπος ζωής των κατοίκων του, που απειλείται με εξαφάνιση ξεδιπλώνονται μέσα από το ντοκιμαντέρ «Νικαριά μου» του Σπύρου Τέσκου.
Σε αυτό το άγονο νησί συντελέστηκε ένα μικρό θαύμα: οι κάτοικοι έκαναν την αλληλεγγύη και την ισότητα βασικούς κανόνες της κοινωνικής τους ζωής.
Ο Σπύρος Τέσκος, επιχειρεί με το ντοκιμαντέρ του να περιγράψει μια μικρή κοινωνία, χωρίς τάξεις ή οικονομικούς ανταγωνισμούς. Οι τρεις κάτοικοι, που ανοίγονται μπροστά στον φακό του σκηνοθέτη μοιάζουν αποφασισμένοι να διαφυλάξουν και στο μέλλον τον ιδιαίτερο κώδικα αξιών του νησιού τους.
«Τα παιδία δεν παίζει»
Σε μια πυκνοκατοικημένη περιοχή τέσσερα μικρά παιδιά αγωνίζονται να βρουν χώρο για παιχνίδι. Το ντοκιμαντέρ του Αργύρη Τσεπελίκα και της Αγγελής Ανδρικοπούλου είναι γυρισμένο στην Πάτρα: το πράσινο και οι δημόσιοι χώροι μειώνονται και τα παιδιά περιορίζονται στη μιζέρια ενός διαμερίσματος, αγκαλιά με τον υπολογιστή.
Η Αλεξάνδρα, ο Βλαντ, η Χρύσα, ο Χρήστος και η υπόλοιπη παρέα των παιδιών, έχουν διαπιστώσει ότι δεν μπορούν πλέον να παίζουν κρυφτό στις πυλωτές των πολυκατοικιών. Εναποθέτουν όμως τις ελπίδες τους για λίγη χαρά σε ένα εγκαταλειμμένο οικόπεδο της γειτονιάς. Με αφοπλιστική αθωότητα ζητούν από τον Δήμαρχο της πόλης να δημιουργήσει εκεί ένα μικρό γήπεδο κι έτσι αρχίζει η περιπέτεια της ταινίας.
