Ακόμη μία τελετή, η 84η, απονομής των βραβείων Όσκαρ πέρασε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Έτσι σε μία βραδιά που τελικά επιβεβαιώθηκαν τα προγνωστικά, το «The Artist» συνέχισε το σερί των βραβεύσεων, κερδίζοντας το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, σκηνοθεσίας για τον Μισέλ Χαζαναβίσιους, αλλά και αυτό του α` ανδρικού ρόλου για τον Ζαν Ντιζαρντέν, ο οποίος έγινε ο πρώτος Γάλλος ηθοποιός που το κατακτά. Είχαν προηγηθεί οι Γαλλίδες Ζουλιέτ Μπινός και Μαριόν Κοτιγιάρντ.
Το «The Artist» κατέκτησε συνολικά 5 αγαλματίδια, μαζί με τις διακρίσεις για την καλύτερη μουσική σύνθεση και τα κοστούμια. Το Όσκαρ α’ γυναικείου ρόλου πήρε τελικά η Θάτσερ της Μέριλ Στριπ, η οποία ήταν το αρχικό φαβορί, παρά το «κλίμα» των τελευταίων ημερών που έδειχνε πως η Βαϊόλα Ντέιβις των «Υπηρετριών» θα καταφέρει να «πιάσει» το χρυσό αγαλματίδιο.
Κατά τα άλλα, το»Hugo» του Μάρτιν Σκορσέζε βραβεύτηκε πέντε φορές, όσες και το «The Artist», ωστόσο η ταινία του Σκορσέζε περιορίστηκε στις τεχνικές κατηγορίες.
Για την τελετή, τι μπορεί να πει κανείς; Μια από τα ίδια. «Δομημένη» με τη λογική του κινηματογραφικού ταξιδιού στο χρόνο, οι παραγωγοί προσπάθησαν να την κάνουν να ξεχωρίσει μέσα από όλες αυτές που έχουμε δει και δεν τις θυμόμαστε.
Βέβαια, η αλήθεια είναι πως οι διαγωνιζόμενες ταινίες, εντάξει δεν ήταν και αριστουργήματα, ούτε ήταν από αυτές που ενθουσίασαν τους θεατές, προσφέροντας το έδαφος για μία «μάχη» στήθος με στήθος, αναγκάζοντας τους σεναριογράφους της τελετής να ασχοληθούν κυρίως με τις αναμνήσεις και τη μαγεία του σινεμά.
Ο για ένατη φορά παρουσιαστής Μπίλι Κρίσταλ υποτίθεται πως ήρθε για να ξαναδώσει στην τελετή αυτό που είχε χάσει. Η αλήθεια όμως είναι πως ήρθε για να μας θυμίσει αστεία που λέγαμε στη δεκαετία του ’90, καθώς επίσης και το πώς μπορεί να παρουσιάσει με «χιούμορ» και τραγούδι, το εναρκτήριο βίντεο παρουσίασης των ταινιών. Ένα βίντεο που οφείλουμε να ομολογήσουμε πως ήταν «σφιχτά» μονταρισμένο, αλλά δεν έφευγε από τον δοκιμασμένο κανόνα της «μαγείας» του σινεμά.
Μέσα σε αυτό το «ρετρό» περιβάλλον και τα παλιομοδίτικα αστεία του Κρίσταλ, στα οποία το κοινό δύσκολα γελούσε, αρχίσαμε πάλι σιγά, σιγά, να βαριόμαστε. Αρχίσαμε να βαριόμαστε, διότι έπρεπε να περάσει περίπου μία ώρα, μαζί με τα διαφημιστικά διαλείμματα, για να δούμε να δίνεται βραβείο σε κάποια κατηγορία που να έχει κάποιο ενδιαφέρον, κάποιο σασπένς, ρε αδερφέ.
Αλλά και όταν άρχισαν να δίνονται τα σημαντικότερα βραβεία, οι συνεχόμενες βραβεύσεις, οι οποίες δεν έκρυβαν κάποια έκπληξη, δεν βοήθησαν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να αναγνωρίσουμε στην Ακαδημία και ένα ελαφρυντικό, διότι πώς μπορείς να δώσεις ενδιαφέρον σε έναν διαγωνισμό, για τον οποίο γίνεται λόγος για τα φαβορί και οι αναλύσεις δίνουν και παίρνουν τόσο σε περιοδικά και τηλεοράσεις, πολύ πριν από τον διαγωνισμό.
Τελικά όμως τι είναι αυτό που θα μας μείνει από τη φετινή τελετή; Σίγουρα οι περισσότεροι από εσάς θα θέλατε να ασχοληθώ με το «κόκκινο χαλί» και με αυτά που είδαν τα ματάκια μας εκεί, βλέπε το καλοσχηματισμένο πόδι της Αντζελίνα Τζολί, αλλά όχι, πρέπει να σας θυμίσω πως ο διαγωνισμός αφορά στο σινεμά και τις ταινίες.
Έτσι, σίγουρα θα θυμόμαστε, πως το «The Artist» έγινε η πρώτη βουβή ταινία που κερδίζει χρυσό αγαλματίδιο, έπειτα από 83 χρόνια και την πρώτη τελετή απονομής των βραβείων. Θα θυμόμαστε, το τρίτο Όσκαρ για την Μερυλ Στρίπ, ένα βραβείο που την κατατάσσει σε ένα ιδιαίτερο κλαμπ μαζί με τον Τζάκ Νίκολσον, την Ίνγκριντ Μπέργκμαν και τον Γουόλτερ Μπρένναν που έχουν από τρία, με την Κάθριν Χέμπορν να έχει τέσσερα.
Σίγουρα δεν θα ξεχάσουμε την ομιλία του Κρίστοφερ Πλάμερ, ο οποίος έγινε ο μεγαλύτερος σε ηλικία, 82 ετών, που κερδίζει χρυσό αγαλματίδιο, σπάζοντας το ρεκόρ της Τζέσικα Τάντυ που το είχε κερδίσει στα 80, και ο οποίος ξεκίνησε αναφέροντας πως ο Όσκαρ είναι δύο χρόνια μεγαλύτερός του, και αναρωτήθηκε πώς πέρασε τόσος καιρός πριν σμίξουν οι δρόμοι τους. Δεν θα ξεχάσουμε επίσης την ομιλία του Ασγκάρ Φαρχαντί, σκηνοθέτη του καταπληκτικού «Ένας Χωρισμός», ο οποίος παραλαμβάνοντας το Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας, πρώτη φορά για ταινία από το Ιράν, μίλησε τόσο για τον λαό του Ιράν αλλά και για τον σεβασμό στη διαφορετικότητα της κουλτούρας, δίνοντας έναν πολιτικό λόγο χωρίς να είναι πολιτικός.
Τέλος θα θυμόμαστε το politically correct της Ακαδημίας που μοίρασε τα βραβεία μεταξύ του «The Artist» και του «Hugo», από πέντε βραβεία, και την απουσία, προσφιλής συνήθεια του Γούντι Άλεν, -μόνο το 2002 είχε παραβρεθεί στα Όσκαρ- που βραβεύτηκε με το Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου για το «Μεσάνυχτα στο Παρίσι».
