Σήμερα μπήκαν οριστικά οι τίτλοι τέλους μίας ολόκληρης εποχής.
Ο Παύλος είχε φύγει στις 10 Ιουνίου τού ’18,
αλλά ζούσε μέσα από τον Θανάση·
όμως,
ο Θανάσης αισθανόταν πια πολύ μόνος
χωρίς τον Παύλο και τον άλλο τους τον αδελφό τον Κώστα·
αυτήν την αφόρητη μοναξιά την είχε εκφράσει κλαίγοντας
μετά την κατάκτηση τού περυσινού πρωταθλήματος,
συμπυκνώνοντάς την -μπροστά στις κάμερες- σε δύο λέξεις:
«Δεν αντέχω.»!
Δεν άντεξε. Κι έφυγε…
Έφυγε σκεπασμένος με τη Σημαία τού Παναθηναϊκού.
Και επειδή η «Σημαία τού Παναθηναϊκού» ήταν, είναι και θα είναι ο Παύλος,
ο Θανάσης είναι σαν να έφυγε υπό την σκέπη τού αδελφού του.
…
Δεν υπάρχει Παναθηναϊκός
που να μην ήθελε αυτούς τούς δύο ανθρώπους ΚΑΙ στο ποδοσφαιρικό τμήμα·
ήταν ο διακαής πόθος μας,
ο οποίος ναι μεν ουδέποτε έγινε πραγματικότητα με τον αρμόζοντα τρόπο,
αλλά έμεινε να στοιχειώνει υπέροχα τα Όνειρά Μας.
Δύο παιδιά που μετασχημάτιζαν το Κακό σε Καλό,
το Καλό σε Καλύτερο
και το Καλύτερο σε Κάλλιστο.
Δύο παιδιά που αδρανοποιούσαν τις έχθρες
και ήταν αγαπητά σε όλους.
Ο Παύλος και ο Θανάσης, ο Θανάσης και ο Παύλος,
είναι η Παναθηναϊκή Ευλογία προσωποποιημένη σε δύο ανθρώπους.
Ακόμη κι αν σε φιλεύαν’ ψωμί και τυρί,
είχε τέτοια ευλογία το φίλεμά τους,
που αποκτούσε την αξία τού ωραιότερου πιάτου.
Χόρταινες, διότι ήξερες ότι κάθε τους κίνηση γινόταν με Αγάπη.
Με Αγάπη και Ανιδιοτέλεια!
Το διαχρονικό σύνθημα «Παύλο Θεέ, πάρε την Π.Α.Ε.»,
δεν εξαιρούσε τον Θανάση·
τουναντίον, τον συμπεριελάμβανε με τον πιο τρυφερά συνωμοτικό τρόπο.
Όλοι ξέραμε πως,
όπου βρισκόταν ο ένας τους, κάπου εκεί γύρω θα βλέπαμε και τον άλλον.
Ακριβώς, λοιπόν,
επειδή στις καρδιές μας
ο Παύλος και ο Θανάσης, ο Θανάσης και ο Παύλος, πήραν την Π.Α.Ε.,
νοιώθω την ανάγκη
-ως το ύστατο ξεπροβόδισμα τής εποχής
που σηματοδότησαν για τον Παναθηναϊκό Μας-
να τούς αφιερώσω ένα ποίημά μου
με συναισθηματική και σημειολογική αξία.
Πρόκειται για το ποίημα που έγραψα στις 22 Μαΐου 2004,
αμέσως μετά τη νίκη τού Παναθηναϊκού στον αγώνα με τον Πανηλειακό·
νίκη που οδήγησε την Πανάθα Μας στην κατάκτηση τού Πρωταθλήματος
μετά από επτά χρόνια.
Παύλο και Θανάση, Θανάση και Παύλο,
δεν σάς ευχαριστούμε για όσα προσφέρατε στον Παναθηναϊκό,
διότι το «Ευχαριστώ» φαντάζει ελάχιστη λέξη μπροστά σας.
Σάς αφιερώνω τούς τέσσερεις στίχους που ακολουθούν,
και ιδίως τον τελευταίο.
Είστε ήδη Αθάνατοι στην Παναθηναϊκή Μνήμη!
Μπορεί να ήτανε πολλά
εφτά χρόνια πικρίας,
μα δεν μπορούν να συγκριθούν
με άπειρα λατρείας.
Παράξενο συναίσθημα
στο στήθος το τριφύλλι,
άνθρωποι τόσο αλλιώτικοι
στη Λεωφόρο φίλοι.
Το μόνο που θυμάμαι
από παιδί μικρό,
χαρά και λύπη προσευχές
στον Πράσινο Θεό.
Και όταν φύγω από ’δώ
και σ’ άλλον κόσμο πάω,
κι εκεί θα βάλω μια φωνή..:
ΠΑΝΑΘΑ, Σ’ ΑΓΑΠΑΩ!!!!!!!!!!!!!
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
